Μία πλευρά της επίθεσης που εξαπολύεται από κάθε αράδα του αντικομμουνιστικού μνημονίου σε βάρος του κομμουνιστικού κινήματος στη διαχρονικότητά του είναι κι αυτή που σηματοδοτείται από το ερώτημα αν νομιμοποιείται ο ιμπεριαλισμός να κρίνει και να κατακρίνει αυτό το κίνημα, να του υποδεικνύει να αποκηρύξει το ένδοξο παρελθόν του, αν νομιμοποιείται να εγκαλεί το σοσιαλισμό περίπου για ...εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας! Η απάντηση για κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, κι όχι μόνο για τους κομμουνιστές, δεν μπορεί παρά να είναι κατηγορηματικά όχι. Ο ιμπεριαλισμός δεν έχει αυτό το δικαίωμα όντας φύσει και θέσει ορκισμένος εχθρός του σοσιαλισμού, μοναδικός και κύριος αντίπαλος.

Αμερόληπτοι κριτές του σοσιαλισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα μπορεί και πρέπει να είναι οι λαοί. Αυτοί έχουν δικαίωμα και συμφέρον να δουν, να κρίνουν, να αποτιμήσουν την προσπάθεια οικοδόμησής του και να αντλήσουν διδάγματα πολύτιμα για τον προσανατολισμό της πάλης τους σήμερα και την επιτυχή οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας αύριο. Οι λαοί θα κρίνουν και θα συγκρίνουν τα δύο κοινωνικοοικονομικά συστήματα, το πράττουν ήδη και η σύγκριση είναι καταλυτική σε βάρος του ιμπεριαλισμού. Τα αντικομμουνιστικά ουρλιαχτά του ιμπεριαλισμού είναι υπαγορευμένα από την ταξική του φύση. Επιβαλλόμενα από την αέναη αγωνία του να υπερασπίζει την κυριαρχία του, πολεμώντας μέχρι εξοντώσεως το σοσιαλισμό, τα μηνύματα και τα διδάγματα που άφησε παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα. Και δεν ήταν λίγες οι φορές ή μάλλον δεν υπήρξαν φορές που σ' αυτόν τον ταξικό πόλεμο οι ιμπεριαλιστές να μην καταφύγουν το λιγότερο σε απροσχημάτιστα ψεύδη, σε ανοιχτές συκοφαντίες, μια συρραφή των οποίων αποτελεί και το αντικομμουνιστικό μνημόνιο που, και απ' αυτήν την άποψη, διόλου δεν πρωτοτυπεί.

Είναι, βέβαια, αναμενόμενη η κραυγή που θα ακουστεί από στόμα κόρακα. Ενός «κόρακα», μάλιστα, που για τα συμφέροντά του δεν ορρωδεί προ ουδενός, που η εκμεταλλευτική του φύση έχει κοστίσει στην ανθρωπότητα ποταμούς αίματος, ασύλληπτη βία σε βάρος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Το γεγονός, βέβαια, ότι αναγκάζονται να κραυγάζουν αντικομμουνιστικά ισοδυναμεί με ομολογία φόβου για την τελική έκβαση του ταξικού πολέμου, με ομολογία της γνώσης τους πως με την αντεπανάσταση κέρδισαν μια μάχη μόνο. Οι κραυγές από τα στόματά τους ακούγονται σαν εγκώμια για το σοσιαλισμό. Αλίμονο αν τον παίνευαν οι ιμπεριαλιστές.

Αυτό, βέβαια, καθόλου δε σημαίνει ότι η σημερινή τους πρόκληση πρέπει να μείνει αναπάντητη. Κάθε άλλο. Χρέος των κομμουνιστών, των προοδευτικών ανθρώπων είναι να αντιπαλέψουν με κάθε μέσο το αντικομμουνιστικό μνημόνιο και, κυρίως, τις συνέπειες που θα έχει τυχόν υπερψήφισή του. Να μην εκχωρήσουν στον ιμπεριαλισμό το δικαίωμά τους να κρίνουν εκείνοι το σοσιαλισμό. Οι εμπνευστές του αντικομμουνιστικού μνημονίου ας καταλάβουν πως όσους θεούς και δαίμονες κι αν επιστρατεύσουν δε θα καταφέρουν να σβήσουν αυτό που ανεξίτηλα έχει καταγραφεί στις λαϊκές συνειδήσεις: Την καθοριστική συμβολή του σοσιαλισμού και του κομμουνιστικού κινήματος παγκόσμια για να ζουν οι λαοί καλύτερα. Οσο κι αν προσπαθήσουν δε θα κατορθώσουν να αφαιρέσουν από τους λαούς τον τελικό λόγο, που θα είναι λόγος δικαίωσης του σοσιαλισμού, λόγος που θα καθοδηγήσει την πράξη τους για την οριστική οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.