Το αντικομμουνιστικό μνημόνιο πρέπει να μελετηθεί από κάθε κομμουνιστή, κάθε προοδευτικό, κάθε δημοκράτη. Ψύχραιμα, χωρίς να υπερτιμηθεί, αλλά ούτε και να υποτιμηθεί. Να μελετηθεί για να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα ως προς το τι θέλει να εξυπηρετήσει αυτό καθαυτό και η όλη μεθόδευση για έγκρισή του από την Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Κατ' αρχήν να σημειώσουμε το προφανές. Το συγγραφέα αυτού του κειμένου δεν τον πήρε κανένας πόνος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, παρότι τα επικαλείται διαρκώς. Αυτή η διαπίστωση δεν εδράζεται μόνο στη δική μας ακράδαντη πίστη πως ο σοσιαλισμός όχι μόνο δεν εγκαλείται για τη διάπραξη εγκλημάτων, αλλά συνέβαλε τα μέγιστα στη συντριβή του φασισμού, στην εδραίωση της ειρήνης, στην κατοχύρωση πρωτόγνωρων για την εποχή τους λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, συνδράμοντας έμπρακτα τα λαϊκά κινήματα στις καπιταλιστικές χώρες, δίνοντάς τους δύναμη και ασκώντας πίεση με το παράδειγμά του να αποσπάσουν κατακτήσεις και να τις διατηρήσουν. Η διαπίστωση προκύπτει από την εκτίμηση πως αν ο συγγραφέας του μνημονίου ειλικρινώς ενδιαφερόταν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τι πιο φυσιολογικό να κήρυττε τον ανένδοτο στο σύστημα που κατεξοχήν τα παραβιάζει, εδώ και αιώνες μάλιστα, στον καπιταλισμό.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι απλά ένα πρόσχημα. Απαραίτητο στους εμπνευστές της υπόθεσης, αλλά πρόσχημα και στην προκειμένη περίπτωση κατασκευασμένο από ψεύδη και ανυπόστατες συκοφαντίες. Το ρεβανσιστικού περιεχομένου μνημόνιο υπηρετεί δύο στόχους. Ο ένας έχει να κάνει με ένα ολόλαμπρο παρελθόν. Αυτό της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και των επιτευγμάτων του. Ο δεύτερος έχει να κάνει με ένα εξίσου λαμπρό μέλλον. Αυτό που θα οικοδομήσουν οι λαοί αντλώντας εμπειρία και διδάγματα από το σοσιαλισμό. Διαβάλλοντας το παρελθόν, εξισώνοντάς το με έγκλημα, επιχειρούν να κόψουν την κλωστή που το συνδέει με το μέλλον. Να πάψει να αποτελεί πυξίδα προσανατολισμού των λαϊκών κινημάτων προς μια κοινωνία που θα έχει συντρίψει την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Η αστική τάξη φοβάται το σοσιαλισμό. Τρέμει τους λαούς και τη δύναμή τους. Ομολογεί και με το αντικομμουνιστικό μνημόνιο την αδυναμία της να τους κρατά εσαεί υποταγμένους. Ξέρει πως η ύπαρξή της τώρα και στο μέλλον προϋποθέτει ένταση της εκμετάλλευσης, ξέρει πως απ' αυτή θα γεννηθούν οι επαναστάσεις του μέλλοντος, οι νεκροθάφτες της. Και παίρνει τα μέτρα της. ΄Η τέλος πάντων όσα μέτρα μπορεί να πάρει...

Οι ιμπεριαλιστές δουλεύουν με προοπτική. Ακόμα κι αν οι συνθήκες σήμερα δεν είναι ιδανικές παντού για να ευδοκιμήσει μια τέτοια επίθεση εναντίον του κομμουνισμού, των κομμάτων που στέκονται όρθια, πιστά στο μαρξισμό - λενινισμό, εναντίον τελικά των ίδιων των λαϊκών κινημάτων, βολιδοσκοπούν το πεδίο, προετοιμάζουν το έδαφος ώστε να γίνει γόνιμο και να αποδώσει κάποια στιγμή τους επιθυμητούς γι' αυτούς καρπούς. Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Τον τελευταίο λόγο τον είχαν και θα τον έχουν πάντα οι λαοί. Ας είναι σίγουροι πως θα αξιοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο το σκοινί που θα τους πουλήσουν...