Δεύτερον: Με πραξικοπηματικό τρόπο, η συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΕΣΗΕΑ εισήγαγε νέα «ήθη» στο συνδικαλισμό. Κατά την πάγια τακτική του, ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός, ακόμα κι όταν πιέζεται να πάρει απεργιακές αποφάσεις, φροντίζει να τις υπονομεύσει, μπολιάζοντας τις κινητοποιήσεις με αιτήματα ακίνδυνα για τη μεγαλοεργοδοσία και κάνοντας το παν για τον εκφυλισμό και την αποτυχία τους. Στην ΕΣΗΕΑ καταγράφεται το πρωτόγνωρο και ξεδιάντροπο σύμπτωμα να ανακαλείται απεργιακή απόφαση που πάρθηκε δυο μόλις μέρες πριν!

Τρίτον: Η επίκληση του επιχειρήματος από την πλειοψηφία ότι «ανακαλούμε την απόφαση γιατί άλλες ενώσεις του Τύπου αποφάσισαν μόνο τετράωρη στάση εργασίας» φανερώνει ολοκάθαρα σε ποια «ενότητα» προσπαθούν να σύρουν τους εργαζόμενους. Και βέβαια, η πλειοψηφία των ενώσεων στη διασωματειακή συντονιστική εκφράστηκε υπέρ μιας τετράωρης τουφεκιάς για τις 14 Δεκέμβρη (εξαιρουμένων των ταξικών Ενώσεων των Λιθογράφων και των εργαζόμενων στα πρακτορεία). Καθόλου τυχαία όμως, σ' αυτές τις Ενώσεις κυριαρχούν δυνάμεις ίδιες κι απαράλλαχτες με αυτές που κρατάν το τιμόνι της ΕΣΗΕΑ, πλήρως ευθυγραμμισμένες με την κυρίαρχη αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική, που έχουν κάνει τέχνη τους την υπονόμευση των αγώνων.

Τέταρτον: Υπόλογες απέναντι στους εργαζόμενους δεν είναι μόνο οι δυνάμεις που στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ τάχθηκαν από την πρώτη στιγμή ενάντια στην απεργία. Συνυπεύθυνες είναι και οι παρατάξεις εκείνες, όπως η «Συσπείρωση», που έβαλαν και βάζουν πλάτη στη συμβιβασμένη ηγεσία, στηρίζοντας προηγούμενες αποφάσεις της και το εκφυλιστικό πλαίσιο αιτημάτων της Ενωσης. Οσο κι αν σήμερα φωνασκούν δημαγωγικά για τη μεθόδευση της πλειοψηφίας, κανείς δεν μπορεί να παραγράψει τη μεταξύ τους ουσιαστική ταύτιση απόψεων σε στρατηγικά ζητήματα προσανατολισμού της δράσης και των θέσεων της ΕΣΗΕΑ.