Το ότι η εργοδοσία καταδιώκει την εργαζόμενη μητέρα ως ...«μίασμα» που απειλεί να μειώσει τις εισπράξεις της, είναι πλέον αναμφισβήτητο. Ξέραμε π.χ. ότι νέες εργαζόμενες που μοιράζουν το προσκλητήριο του γάμου τους ή ανακοινώνουν την εγκυμοσύνη τους παίρνουν το χαρτί της απόλυσης «ατάκα κι επί τόπου». Ξέραμε ακόμα ότι πολλές εργαζόμενες, προκειμένου να προσληφθούν, καλούνται να υπογράψουν ότι δε θα συλλάβουν παιδί - διαφορετικά θα χάσουν τη δουλιά τους.

Η έκταση, όμως, που μπορεί να πάρει η εργοδοτική ασυδοσία και πρόκληση είναι ασύλληπτη. Συνέβη και τούτο: Νεαρή εργαζόμενη που αναζήτησε δουλιά και εξήγησε (αφού της απευθύνθηκαν οι ...συνηθισμένες ερωτήσεις: «Είσαι παντρεμένη; Θα κάνεις παιδί;») ότι προς το παρόν δεν επιδιώκει να κάνει παιδί για λόγους υγείας, κλήθηκε να κάνει την παρακάτω διευκρίνιση: «Κι όταν λες ότι δε θα κάνεις παιδί, τι εννοείς; Τι αντισύλληψη χρησιμοποιείς;»...

Η κερδοσκοπική λαιμαργία των πλουτοκρατών δεν έχει κανένα απολύτως όριο. Τους εργαζόμενους που έχουν μοχθήσει μια ολόκληρη ζωή τους πετούν στο δρόμο, για να μειώσουν αυτό που εκείνοι ονομάζουν «εργατικό κόστος». Για τους νέους, που εντάσσονται στην παραγωγική διαδικασία, ρίχνουν ακόμα περισσότερο την τιμή της εργατική τους δύναμη, πετσοκόβουν τους μισθούς, τις συντάξεις, την ασφάλιση. Τα παιδιά μας τα στέλνουν σε σχολεία και πανεπιστήμια, όπου διδάσκονται πώς να συμβιβάζονται, να σκύβουν το κεφάλι στο αφεντικό τους, πώς να μη διεκδικούν, να μην αγωνίζονται. Θέλουν να ρυθμίζουν ακόμα και το πότε τα μωρά θα βγαίνουν απ' τα σπλάχνα της μάνας τους. Κι αν γεννηθούν, τα μονοπώλια κι οι πολιτικοί τους υπηρέτες αναγκάζουν τον εργάτη πατέρα και την εργάτρια μητέρα να ακριβοπληρώσουν το φάρμακο, το βιβλίο, το παιχνίδι του παιδιού τους. Για να καταλήξει κάποια στιγμή κι αυτό το παιδί δούλος, που θα αυγαταίνει τα κέρδη των εκμεταλλευτών του.

Θέλουν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο της ζωής της εργατικής οικογένειας. Να εξασφαλίζουν όσα εργατικά χέρια έχουν ανάγκη, όποτε και όπως τα θέλουν. Για τους κεφαλαιοκράτες, ο εργάτης δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα γρανάζι στη μηχανή που του παράγει πλούτη... Ο ίδιος ο εργάτης, όμως, πρέπει να καταλάβει ότι απ' τα δικά του χέρια και το δικό του νου και μόνο, πηγάζουν και η ευημερία και η προκοπή. Να βαδίσει δυναμικά στην πορεία της ταξικής πάλης, οργανώνοντας και κλιμακώνοντας τον αγώνα του, χωρίς να παζαρεύει τις ανάγκες και τα δικαιώματά του. Και σ' αυτή την κατεύθυνση να λάβει τη δική του θέση στο Πανελλαδικό Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, στις 12 του Νοέμβρη, αποφασισμένα, ταξικά!