Οι φραστικοί τόνοι ανεβαίνουν. Κυβέρνηση και ηγεσία του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, ...υπερασπιζόμενοι τη διαφάνεια, την αξιοκρατία και τα συμφέροντα του πολίτη. Ο Γ. Παπανδρέου ...ανακαλύπτει και καταγγέλλει τη διαφθορά, «ξεχνώντας» τα σχετικά «κατορθώματα» της εικοσαετούς διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ο δε Κ. Καραμανλής «απειλεί» με διακηρύξεις του τύπου «ως εδώ και μη παρέκει», ρίχνοντας όλα τα βάρη στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά δε λέει τίποτε για τα αυξανόμενα συνεχώς φαινόμενα ρουσφετολογίας και διαφθοράς της «νέας διακυβέρνησης». Το ένα κόμμα χρησιμοποιεί τα «κατορθώματα» του άλλου, για να ξεπλύνει τις δικές του αμαρτίες και να εξαγνίσει τις δικές του πρακτικές.

Και τα δυο, όμως, επιχειρούν να κρύψουν την πλήρη συμφωνία τους στην αντιλαϊκή ουσία και το περιεχόμενο της πολιτικής, που πρεσβεύουν, προωθούν και εφαρμόζουν. Επιχειρούν να κρύψουν, επίσης, ότι τα όποια φαινόμενα διαφθοράς και της λεγόμενης διαπλοκής, τα ρουσφέτια και οι κάθε λογής σχετικές συναλλαγές είναι αναπόσπαστοι καρποί της πολιτικής αυτής, όπως και του συστήματος, που η τελευταία υπηρετεί. Πολύτιμη βοήθεια σ' αυτήν τους την προσπάθεια προσφέρει και ο ΣΥΝ, σπέρνοντας αυταπάτες ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση του συστήματος. Στις «κεντροαριστερές» προτάσεις του ΣΥΝ, μπορούν αρμονικά να συνυπάρξουν η αγορά, τα κέρδη, οι καπιταλιστές, οι εργαζόμενοι και όλοι μαζί να εξαλείψουν τις κοινωνικές ανισότητες, να πατάξουν τη διαφθορά και την αδικία, να χτίσουν έναν «άλλο κόσμο»...

Οι εκπρόσωποι του δικομματισμού και οι οραματιστές της κεντροαριστερής διαχείρισης φιλοδοξούν - ο καθένας με τον τρόπο του - να εμφυσήσουν στους εργαζόμενους και γενικότερα στο λαό τη λογική της συναίνεσης, της προσαρμογής και αποδοχής του καπιταλιστικού συστήματος και των φαινομένων του. Την ίδια στιγμή, που η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει στην ίδια γραμμή πλεύσης και από το σημείο που παρέλαβε από την προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αναλώνονται σε διαμάχες για επιμέρους πλευρές διαχείρισης. Την ίδια στιγμή, που και οι δυο διακηρύσσουν την προσήλωσή τους στη λογική του «ευρωμονόδρομου», στην πλήρη, δηλαδή, απελευθέρωση της δράσης του κεφαλαίου, με το ταυτόχρονο πετσόκομμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων, «τσακώνονται» για τη μορφή και τους τρόπους άσκησης της πολιτικής αυτής. Η αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια τους τρομάζει και γι' αυτό ακριβώς, μέσα από τις υποκριτικές τους αντιπαραθέσεις, προσπαθούν να κρατήσουν εγκλωβισμένες τις λαϊκές συνειδήσεις, να εμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίησή τους, να τις αποτρέψουν από την υιοθέτηση λογικών ανατροπής, σύγκρουσης και ρήξης με αυτήν την πολιτική, προστατεύοντας, πρώτα και κύρια, τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τη σημερινή κυβέρνηση, ούτε από την αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, γιατί και τα δυο αυτά κόμματα εκπροσωπούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και είναι δέσμια απέναντι στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής. Οι εργαζόμενοι πρέπει να πυκνώσουν τις γραμμές του ταξικού αγώνα. Να γυρίσουν την πλάτη τους στους εταίρους του δικομματισμού. Πρέπει να αλλάξουν ριζικά τους συνδικαλιστικούς και πολιτικούς συσχετισμούς στη χώρα, να διαμορφώσουν εκείνες τις προϋποθέσεις για μια εξουσία που θα βρίσκεται πραγματικά στα χέρια του λαού, για μια λαϊκή οικονομία που θα προασπίζει τα συμφέροντά τους.