Η πολύμορφη φιλολογία που αναπτύσσεται κάθε φορά που κάποιο σημαντικό συμβάν ανατρέπει την προγραμματισμένη ροή των γεγονότων, διευκολύνει ορισμένους να σερβίρουν διάφορες ξεδιαντροπιές, τις οποίες μάλιστα πλασάρουν ως τις δεδομένες αλήθειες, που δεν έπρεπε να παραγνωρίζουμε. Σ' αυτά τα πλαίσια και με αφορμή την αεροπορική τραγωδία, το χτεσινό «ΒΗΜΑ» σχεδόν εγκαλεί όσους διαλέγουν προϊόντα με βάση την τιμή, επειδή τάχα ο «πολίτης καλείται να πάρει την ευθύνη των επιλογών του», πολύ περισσότερο που, όπως λέει η εφημερίδα, δε «αξίζει για οικονομία λίγων ευρώ να διακινδυνεύσει», πετώντας με εταιρίες φτηνού εισιτηρίου.

Ηταν βέβαιο πως θα το ακούγαμε κι αυτό. Ο ...καταναλωτής, που εδώ και χρόνια προσπαθούν να μας πείσουν πως θα είναι ο μέγας κερδισμένος από την «απελευθέρωση» των αγορών, αυτός που με την έρευνα της αγοράς και τις επιλογές του θα οδηγούσε τάχα στη συγκράτηση των τιμών και τη βελτίωση των προσφερόμενων υπηρεσιών, αυτός που υποτίθεται θα καθόριζε την τύχη και την πορεία της αγοράς, βρίσκεται τώρα με την πλάτη στον τοίχο. Κατηγορείται γιατί επέλεξε την «ΗΛΙΟΣ» να πετάξει και συνετρίβη στο Γραμματικό. Μαζί με εκείνον, που, ταξιδεύοντας με το ΣΑΜΙΝΑ, βούλιαξε στην Πάρο, και αυτόν που δεν είχε δικιά του κούρσα και σκοτώθηκε με το ΚΤΕΛ στον Αλιάκμονα, ή τον άλλο που δεν ευτύχησε να εργάζεται στα πολυτελή γραφεία του ΔΟΛ και καταπλακώθηκε από τα συντρίμμια της ΡΙΚΟΜΕΞ.

Οχι, πουθενά δεν υπάρχει υπερβολή. Εκεί το πάνε οι λογής - λογής απολογητές, που παριστάνουν πως δε βλέπουν το δάσος και παροτρύνουν τον κόσμο να ...«προβληματιστεί» -λέει - για την προσωπική ευθύνη της επιλογής. Και δάσος στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι η ευθύνη για ό,τι κυκλοφορεί στην αγορά και ό,τι προσφέρεται ως υπηρεσία, δεν μπορεί να ανήκει σε εμένα, σε εσένα, ή στον διπλανό μας. Η πολιτεία, τα υπουργεία, οι αρμόδιες υπηρεσίες και οι φορείς - με δυο λόγια οι κυβερνήσεις - οφείλουν να έχουν την πλήρη και ολοκληρωτική ευθύνη για την κανονικότητα και την καταλληλότητα, οποιουδήποτε είδους φτάνει στα ράφια, ή προσφέρεται ως υπηρεσία. Κάθε άλλη προσπάθεια των ανθρώπων που κυκλοφορούν με τα κότερα και έχουν αμύθητη περιουσία, να αποδώσουν ψόγο σε εκείνους που αναγκάζονται να βολευτούν με τα φτηνά είδη της αγοράς και τα «εισιτήρια χαμηλού κόστους», είναι μια άνευ προηγουμένου πρόκληση, που μοναδικό στόχο έχει να βγάλει λάδι την πολιτική της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών και των ιδιωτικοποιήσεων, πολιτική που διευκολύνει την πλουτοκρατία να πουλάει χαλασμένα τρόφιμα, να ναυτολογεί σαπάκια στις άγονες γραμμές και να θησαυρίζει από τα ιπτάμενα φέρετρα...

Από εκεί και πέρα ο λόγος ανήκει σε εμάς. Και στόχος θα πρέπει να είναι πώς θα απαλλαγούμε ολοκληρωτικά από όλον αυτόν τον εσμό, ώστε μέσα από όργανα λαϊκής κυριαρχίας και πραγματικού ελέγχου να μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι για την ασφάλεια και για την ωφελιμότητα κάθε είδους και υπηρεσίας που υπάρχει στην κοινωνία!