Σήμερα είναι οι ροδακινοπαραγωγοί και οι καλλιεργητές βιομηχανικής ντομάτας. Χτες ήταν οι παραγωγοί σταφίδας και οι κτηνοτρόφοι. Αύριο θα είναι κάποιοι άλλοι. Το σίγουρο είναι ένα: Οι μικρομεσαίοι αγροτοκτηνοτρόφοι της χώρας βρίσκονται με «το πιστόλι στον κρόταφο», σε ένα ξεκάθαρο καθεστώς εκβιασμού από τους εμποροβιομήχανους μεταποιητές, να ξεπουλήσουν τη σοδειά τους, όποια κι αν είναι αυτή, όσο - όσο, με τιμές που αν τους δώσουν πίσω το κόστος της παραγωγής τους, τότε θα πρέπει να πούνε και... «ευχαριστώ». Το περιβόητο...«σπάσιμο των συνόρων» και οι εμπορικές συμφωνίες της ΕΕ με τις λεγόμενες τρίτες χώρες, έδωσαν ένα ξεκάθαρο «αβαντάζ» στους εμποροβιομήχανους στις διαπραγματεύσεις τους με τους παραγωγούς. Τους έδωσαν τη δυνατότητα, μέσω των αθρόων και ανεξέλεγκτων εισαγωγών αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων από χώρες με χαμηλό κόστος παραγωγής, να μπορούν να συμπιέζουν όσο θέλουν προς τα κάτω τις τιμές των εγχώριων αγροτικών προϊόντων, ακόμη και να σταματήσουν εντελώς να προμηθεύονται πρώτη ύλη από την εσωτερική παραγωγή.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και προηγουμένως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αφού συνέβαλε και συμφώνησε στη δημιουργία του σημερινού καθεστώτος που θυσιάζει τα πάντα στον βωμό του κέρδους του μεγάλου κεφαλαίου, ως συνήθως «νίπτει τας χείρας της» επικαλούμενη την αδυναμία της «να παρέμβει στη λειτουργία της αγοράς»! Ομως, η «αγορά» αυτή, που ευνοεί προκλητικά τους εμποροβιομηχάνους σε βάρος των μικρομεσαίων παραγωγών, είναι αποτέλεσμα των συμφωνιών της ΓΚΑΤΤ και του ΠΟΕ, των αναθεωρήσεων της ΚΑΠ, που υπερψήφισαν και η ίδια όπως και το ΠΑΣΟΚ, είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού συστήματος που στηρίζουν. Οσο για τις «πρασινογάλαζες» συνδικαλιστικές ηγεσίες; Φρόντισαν όλα αυτά τα χρόνια να σπείρουν αυταπάτες στον αγροτικό κόσμο, να διαλύσουν το συνεταιριστικό κίνημα, να αποδειχτούν οι καλύτεροι σύμμαχοι της κυβέρνησης και των εμποροβιομηχάνων στα σχέδιά τους για συγκέντρωση της γης και της παραγωγής στα χέρια των λίγων.

Μέρα με τη μέρα, τα πράγματα για τη μικρομεσαία αγροτιά της χώρας θα πηγαίνουν προς το χειρότερο. Η μόνη λύση γι' αυτήν είναι να οργανώσει τις δυνάμεις της και ενωμένη, συσπειρωμένη στο συνεπές αγροτικό κίνημα, να αντισταθεί στους εκβιασμούς των εμποροβιομηχάνων. Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει να σκεφτεί και το τι θα γίνει τις επόμενες χρονιές και κυρίως το μέλλον των οικογενειών τους και των παιδιών τους, αφού τα πράγματα θα γίνονται ολοένα και χειρότερα, όσο συνεχίζεται η υπάρχουσα πολιτική, όσο συνεχίζει να στηρίζει τα δύο μεγάλα κόμματα που την οδήγησαν στην υπάρχουσα κατάσταση. Η λύση υπάρχει: Καταδίκη αυτής της πολιτικής που τρώει το βιος της χρόνο με τον χρόνο και των κομμάτων που την εξασκούν και μαζί με όλους τους αγρότες και όλους τους εργαζόμενους να συντονίσουν την πάλη τους, στην κατεύθυνση δημιουργίας του λαϊκού μετώπου, που στο πλαίσιο της λαϊκής οικονομίας θα αναδείξει τον παραγωγικό συνεταιρισμό σε βασικό μοχλό ανάπτυξης της γεωργίας. Βάζοντας στο περιθώριο όλα αυτά τα παράσιτα, τους νόμιμους και φανερούς εκβιαστές, που με τις πλάτες της κυβέρνησης καταρρακώνουν και ταπεινώνουν την αξιοπρέπειά τους.