Η πρόταση νόμου, για τη θεσμοθέτηση του λεγόμενου «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», που κατέθεσε σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, συντελεί στο να δεθούν ακόμα πιο σφιχτά οι άνεργοι στο άρμα των λεγόμενων «ενεργητικών πολιτικών για την απασχόληση», στρατηγική επιλογή του ευρωενωσιακού κεφαλαίου και των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων -σοσιαλδημοκρατικών και φιλελεύθερων - στην ΕΕ. Επί της ουσίας, η καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος αποσκοπεί στη νομιμοποίηση της φτώχειας στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων, στην ομηρία τους από τα δουλεμπορικά προγράμματα κατάρτισης και απόκτησης εργασιακής εμπειρίας και τελικά στον αποπροσανατολισμό του εργατικού - λαϊκού κινήματος από τον πραγματικό αντίπαλο, που δεν είναι άλλος από το κεφάλαιο και τις πολιτικές που εξυπηρετούν τα συμφέροντά του.

Σύμφωνα με την πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ, που συζητήθηκε χτες στη Διαρκή Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, το ύψος του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος καθορίζεται στο 25% του κατά κεφαλήν ΑΕΠ (όριο της ακραίας φτώχειας, σύμφωνα με την ΕΕ) και δε θα ξεπερνάει τα 250 ευρώ. Ανάμεσα στις προϋποθέσεις λήψης του επιδόματος καταγράφεται και η υποχρέωση του δικαιούχου να δεχτεί μέσα σ' ένα εξάμηνο οποιαδήποτε «εργασία» του προτείνει ο «αρμόδιος φορέας υλοποίησης», βάσει των «υποχρεωτικών προγραμμάτων ένταξης» που θα εκπονήσει. Ο όρος «εργασία» μεταφράζεται σε θέσεις ημιαπασχόλησης, προγράμματα κατάρτισης, συμμετοχή στη συμπληρωματική εκπαίδευση, ακόμα και απασχόληση σε δραστηριότητες των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.

Η πρόταση νόμου για τη θεσμοθέτηση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος απαντάει στον πυρήνα των απαιτήσεων του κεφαλαίου να πληρώνει με το μικρότερο δυνατό ποσό την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Επιβεβαιώνοντας το χαρακτήρα του σαν κόμμα που διεκδικεί ρόλο στη διαχείριση των αδιεξόδων που δημιουργεί από τη φύση του το καπιταλιστικό σύστημα, ο ΣΥΝ σπεύδει να προσφέρει αποκούμπι στην πολιτική του κεφαλαίου, που βλέπει ορατό, πλέον, τον κίνδυνο ανεξέλεγκτων κοινωνικών εκρήξεων, εξαιτίας της διαρκώς εντεινόμενης φτώχειας.

Ανάμεσα στην πάλη για πλήρη, σταθερή και μόνιμη δουλιά με πλήρη δικαιώματα, για ουσιαστική προστασία των ανέργων καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής τους στην ανεργία, για μισθούς στο ύψος των πραγματικών και σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων (αιτήματα που αποτελούν στόχους πάλης του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος) και στην ελεημοσύνη, ο ΣΥΝ επιλέγει την τελευταία. Σε μια προσπάθεια να εξωραΐσει το καπιταλιστικό σύστημα και τις συνέπειές του στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, μεθοδεύει το «κουκούλωμα» της φτώχειας, προτείνοντας ουσιαστικά την «ελάχιστη εγγυημένη εξαθλίωση»! Η πρόταση δεν είναι πρωτότυπη, αφού εφαρμόζεται σε όλες τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, όπου η φτώχεια συνεχίζει να καλπάζει ανεξέλεγκτα.

Η λογική του «ρεαλισμού» είναι καταστροφική για τους εργαζόμενους, όταν ταυτίζεται με τις αντοχές της κερδοφορίας του κεφαλαίου και τη διαιώνιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Ρεαλιστικό σήμερα για την εργατική τάξη είναι να διεκδικήσει μισθούς που ανταποκρίνονται στις πραγματικές της ανάγκες και να εντάξει τους στόχους πάλης της στον αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας των πολυεθνικών, που πάντα θα βρίσκει καλοθελητές να την ξεστρατίσουν από το δρόμο της ταξικής πάλης και να κατευνάσει την αγανάκτησή της με ψίχουλα και ελεημοσύνες.