Τα τετριμμένα και, ουσιαστικά, κενά περιεχομένου λόγια ότι η «Παιδεία είναι πρώτη προτεραιότητα» της «νέας διακυβέρνησης» και ότι, δήθεν, η πρόθεση της ΝΔ είναι να προχωρήσει σε αναβάθμισή της, επανέλαβε, κατά την πρόσφατη συνεδρίαση της ΚΕ της ΝΔ, η υπουργός Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου. Ταυτόχρονα, σήμερα, το λεγόμενο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας ξανασυνεδριάζει σε ολομέλεια, σ' αυτήν τη διαδικασία επίφασης διαλόγου, που γίνεται για το «θεαθήναι», αφού η ΝΔ εφαρμόζει τη δική της πολιτική υπαγωγής της Παιδείας ακόμα περισσότερο στις ανάγκες του κεφαλαίου. Το αποδεικνύουν ο νόμος για την αναγνώριση των πτυχίων εξωτερικού, που καθιστά ισότιμες τρίχρονες σπουδές με 4 - 5 χρόνων σπουδές στα ελληνικά πανεπιστήμια, η ουσιαστική προώθηση της Συμφωνίας της Μπολόνια, που υποτάσσει τα πανεπιστήμια στις τρέχουσες ανάγκες των επιχειρήσεων, η προώθηση μιας «αξιολόγησης», που θα δημιουργήσει διαφόρων κατηγοριών εκπαιδευτικά ιδρύματα σε όλες τις βαθμίδες.

Ετσι, το ερώτημα που μπαίνει είναι τι νόημα έχει όλο αυτό το εγχείρημα. Κυρίως, αποσκοπεί στο να χειραγωγήσει συνειδήσεις ότι δήθεν η Παιδεία πρέπει να μας ενώσει όλους, ότι είναι ζήτημα «εθνικής συνεννόησης και συναίνεσης». Αυτή η βολική άποψη για την κυβέρνηση και τις πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες στηρίζουν με τον ένα ή άλλο τρόπο το σύστημα, συγκρούεται με την αντικειμενική πραγματικότητα. Την πραγματικότητα, που βιώνουν καθημερινά τα λαϊκά στρώματα που χρυσοπληρώνουν μια Παιδεία, η οποία, ουσιαστικά, οδηγεί στην αμάθεια των παιδιών τους. Τόσο το συνεχώς αυξανόμενο κόστος της όλο και πιο εμπορευματοποιημένης εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες, αλλά και το ίδιο το περιεχόμενο των σπουδών, η ανύπαρκτη επαγγελματική προοπτική αποδεικνύουν τα «φούμαρα» περί αναβάθμισης της Εκπαίδευσης. Καλή Παιδεία και Εκπαίδευση δεν μπορεί να υπάρξει, όσο η πολιτική που εφαρμόζεται πηγαίνει στο «πιο φθηνό δημόσιο σχολείο», στη στροφή προς μια ληξιπρόθεσμη κατάρτιση για τους πολλούς και ουσιαστική γνώση για τους λίγους.

Γι' αυτό και οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και της υπαίθρου, οι προοδευτικοί διανοούμενοι πρέπει να «τραβήξουν την κουρτίνα» αυτής της ψευδεπίγραφης διαδικασίας, και να γυρίσουν την πλάτη στις πολιτικές δυνάμεις που έφεραν την κατάσταση στο «μη παρέκει». Το ζήτημα της Παιδείας είναι πρωτίστως πολιτικό θέμα, που η λύση του σε φιλολαϊκή κατεύθυνση δεν απαιτεί τις δήθεν «δημόσιες δημοκρατικές διαβουλεύσεις», που επαγγέλλονται ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χέρι - χέρι, αλλά ρήξη με την πολιτική που εξυπηρετεί το κεφάλαιο.

Αρα, το ζητούμενο για το λαό είναι η αλλαγή της πολιτικής, για να αλλάξει και η πολιτική στην Παιδεία. Χρειάζεται, επομένως, σήμερα οι άνθρωποι του μόχθου να αγωνιστούν για την Παιδεία ως δικαίωμα, για την κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο χώρο αυτό. Για την εξασφάλιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της από το νηπιαγωγείο έως το πανεπιστήμιο. Με δίχρονη προσχολική αγωγή, ενιαίο 12χρονο υποχρεωτικό πολυτεχνικό σχολείο έως τα 18 χρόνια, βάση για την οποιαδήποτε παραπέρα επαγγελματική ειδίκευση, είτε μέσα από δημόσιες επαγγελματικές σχολές, είτε από την ενιαία ανώτατη εκπαίδευση. Αυτήν την προοπτική απαιτείται σήμερα πιο αποφασιστικά να προβάλλουν οι αγωνιστικές ταξικές δυνάμεις σε κάθε κλάδο ως πρωτεύον αίτημα.