Το πρόβλημα με το βαμβάκι και τα άλλα αγροτικά προϊόντα θα έρχεται και θα ξαναέρχεται στην επικαιρότητα, όσο θα υπάρχουν τα «στραβά και ανάποδα» της ΕΕ και των κυβερνήσεών της. Οσο ο αγρότης μένει απλήρωτος για τους καρπούς που προσφέρει προς όλους μας, τόσο αυτός θα βγαίνει στους δρόμους και εμείς θα κουβεντιάζουμε για προϊόντα, παραγωγή και τιμές. Για να μην ξεχνιόμαστε: Την τιμωρία των αγροτών την αποφάσισαν αυτοί που κάνουν κουμάντο στις Βρυξέλλες, τη συνυπέγραψαν οι διάφορες «γαλαζοπράσινες» κυβερνήσεις και βγαίνουν τώρα ξεδιάντροπα οι Μπασιακο-Ανωμερίτηδες, και αρνούνται τα αιτήματα των αγροτών, διαλαλώντας ότι «έτσι λέει η ΕΕ». Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου...

Το ολιγότερο που ενδιαφέρει τους αγρότες είναι τι λένε τα κιτάπια της ΕΕ. Και δεν τους ενδιαφέρει, όχι μόνο επειδή γνωρίζουν ότι οι αποφάσεις της είναι πάντα υπέρ των μεγάλων, αλλά επειδή αυτό που κυρίως - και εντελώς φυσικά - τους απασχολεί είναι πώς θα τα φέρουν βόλτα στο νοικοκυριό τους. Πώς θα πληρώσουν για τα κόστη της χρονιάς που πέρασε. Πού θα βρουν λεφτά να ετοιμαστούν για τη νέα σεζόν. Πώς δε θα σφίξει κι άλλο η θηλιά της Αγροτικής στο λαιμό τους. Για να μην πούμε για όλα τα άλλα. Τα σχολεία και τα φροντιστήρια των παιδιών, την υγεία και τα φάρμακα, τα καύσιμα και τις δόσεις της τράπεζας...

Αυτά, λοιπόν, τα περί ΕΕ, οι αγρότες, οι φτωχοί και οι μεσαίοι αγρότες που παλεύουν για το μεροκάματο, τα άκουγαν και τα ακούνε βερεσέ. Γι' αυτό και μαύρισαν τους ΠΑΣΟΚους στις εκλογές. Γι' αυτό δεν ανέχονται τώρα την μπαγαποντιά της ΝΔ, η οποία μετά τις εκλογές τα γύρισε. Κάθε απόφαση και εντολή της ΕΕ που δεν ταιριάζει στα συμφέροντα των εργατών, των αγροτών, του λαού και της χώρας, κάθε ρύθμιση που έρχεται σε αντίθεση με ό,τι διευκολύνει τη ζωή των πολλών για να ενισχύσει τους λίγους, δε μας αφορά. Λαϊκιστί, την έχουμε γραμμένη στα παλιά μας τα παπούτσια. Κι αυτό ακριβώς απαιτεί ο λαός από εκείνους που βρέθηκαν στην κυβερνητική εξουσία. Αντίσταση, απειθαρχία και ανυπακοή σε κάθε επιλογή που πάει κόντρα στα λαϊκά συμφέροντα.

Μοναδική, πάγια και απολύτως δίκαιη απαίτηση των αγροτών είναι η πλήρης απορρόφηση με ικανοποιητικές τιμές ολόκληρης της παραγωγής τους. Βεβαίως, όσο οι συσχετισμοί των δυνάμεων εξακολουθούν να είναι αρνητικοί και οι αγρότες δεν πορεύονται στο δρόμο της πραγματικής λύτρωσης που θα είναι η ολόπλευρη στήριξη των δραστηριοτήτων τους σε συνθήκες λαϊκής οικονομίας, θα συνεχίζουν με αγώνες και κινητοποιήσεις να διεκδικούν λύσεις στα οξυμένα τους προβλήματα. Προβλήματα που είναι ανυπέρβλητα, όταν λόγος γίνεται για φτωχούς και σχεδόν φτωχούς παραγωγούς. Γιατί, εδώ που τα λέμε, δε βρίσκονται στην ίδια θέση κάποιοι που διαθέτουν 500 και 600 και παραπάνω στρέμματα, με τους σύγχρονους σκλάβους της γης που δουλεύουν μέχρι 50, ή 100 ή και 150 το πολύ στρέμματα, τους οποίους πρώτα και κύρια οφείλει να ενισχύσει η κυβέρνηση. Κι αν, όπως λέει η κυβέρνηση, «δε φτάνουν τα λεφτά για όλους», ας αρχίσει από αυτούς...