Σύμφωνοι. Η επιστήμη δεν έχει φτάσει στο σημείο να προβλέπει τα φυσικά φαινόμενα και συνεπώς να αποτρέπει τέτοιου είδους καταστροφές. Τι γίνεται όμως με τις παρεμβάσεις που θα μπορούσαν να μετριάσουν τις συνέπειες μιας φυσικής καταστροφής σαν κι αυτή που σημειώθηκε την περασμένη Κυριακή;

Κι όμως. Η ασύλληπτη τραγωδία που βιώνουν εκατομμύρια άνθρωποι στη Νοτιοανατολική Ασία δεν αποτελεί μονάχα ένα αναπότρεπτο αποτέλεσμα ενός «φυσικού φαινομένου». Οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί, οι ακόμα περισσότεροι τραυματίες και αγνοούμενοι, δεν καταχωρούνται στα αρχεία ως οι αριθμητικές λεπτομέρειες της τραγωδίας του «Δεκέμβρη του 2004». Συμπληρώνουν κι αυτοί τη μακριά λίστα των θυμάτων ενός κόσμου που οι ηγέτες του λατρεύουν το Κέρδος.

Γιατί υπάρχουν ακόμα αυτά που τα αστικά ΜΜΕ παραλείπουν ή προσπερνούν βιαστικά ως «άκαιρες λεπτομέρειες». Οτι δηλαδή η πληγείσα περιοχή αποτελεί μια από τις πιο εξαθλιωμένες γωνιές του πλανήτη. Οτι πρόκειται για εκατομμύρια ατόμων που «δεν έχουν στον ήλιο μοίρα», για χιλιάδες που μένουν σε αχυροκαλύβες, που ζουν με - το πολύ - δυο δολάρια τη μέρα, που τα πιάτα τους μεσημέρι γεμίζουν αν τυχόν η ψαριά της μέρας είναι καλή... Οτι τέλος, πρόκειται για χώρες που, πίσω από έναν «παράδεισο» με δυο φοίνικες και μια γαλάζια παραλία τον οποίο ανακαλύπτουν κάποιοι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί τουρίστες, κρύβεται η καθημερινή κόλαση που βιώνει ο μόνιμος πληθυσμός. Εκείνοι που προωθούνται στα σκλαβοπάζαρα λευκής σάρκας ως «εκλεκτά εμπορεύματα», εκείνοι που συμπληρώνουν δωδεκάωρα και δεκαπεντάωρα πάνω από κλωστικές μηχανές για να γραπώσουν τα αφεντικά τους πολύτιμη υπεραξία από τα «πάμφθηνα εισαγόμενα της Ασίας» που μοσχοπουλιούνται στην αγορά της Δύσης, εκείνοι που μαστίζονται από τις επιδημίες και τις αρρώστιες επειδή τα φάρμακα φαντάζουν «είδος πολυτελείας...». Εκείνοι που είναι πρώτα και κύρια θύματα της πολιτικής που ασκούν οι κυβερνήσεις τους: μιας πολιτικής με επίκεντρο όχι τον άνθρωπο, αλλά την απρόσκοπτη λειτουργία επιχειρήσεων κάθε είδους, για να ρέει το χρήμα από τη στυγνή εκμετάλλευση των λαών...

Καπιταλισμός πάει να πει ότι κάθε μέτρο προστασίας της ανθρώπινης ζωής μεταφράζεται ως «ασύμφορη δαπάνη». Πάει να πει ότι ακόμα κι αν η ικανότητα του ανθρώπινου νου και της επιστήμης να εργαστούν για την ελαχιστοποίηση των κινδύνων που διατρέχει η ανθρωπότητα από τις φυσικές καταστροφές διαρκώς μεγαλώνει, οι «εντολές» είναι διαφορετικές. Πάει να πει ότι, όπως τα εκατομμύρια των Ασιατών κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή από ένα φονικό «τσουνάμι», έτσι και τα εκατομμύρια των κατοίκων της Λατινικής Αμερικής θα κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή από έναν φονικό τυφώνα, όπως επίσης και τα εκατομμύρια των Ελλήνων θα εξακολουθήσουν να κινδυνεύουν από ένα φονικό σεισμό. Πάει να πει ορθά - κοφτά πως η ανθρώπινη οδύνη γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, πηγή κερδοφορίας για τους λίγους, ότι σε μερικούς μήνες τα μεροκάματα πείνας στη Νότια Ασία θα γίνουν ακόμα πιο εξευτελιστικά, πάει να πει ορθά - κοφτά πως η ανθρώπινη ζωή λογαριάζεται σαν ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό...