Καμία αγωνία για Πρόεδρο...
Δε χρειάζονται ούτε «μυστικές επαφές» ούτε «παρασκηνιακές διαβουλεύσεις» για να επιτευχθεί η συναίνεση μεταξύ κυβέρνησης και ΠΑΣΟΚ για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Απλούστατα, γιατί η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι «προϊόν» δικομματικής συναίνεσης, που ιστορικά έχει επαληθευτεί. Αυτό, άλλωστε, αποτελεί και συνταγματική «επιταγή». Αν ήθελαν οι δύο μονομάχοι, θα μπορούσαν να είχαν «κλείσει» το θέμα, ανακοινώνοντας τη συμφωνία τους σε μια κοινή υποψηφιότητα. Υπάρχει, άλλωστε, ατέλειωτη λίστα «προθύμων», πολιτικών και μη, να ανταποκριθούν στο «κάλεσμα» των ηγεσιών του δικομματισμού. Ομως δεν το κάνουν και οι λόγοι είναι προφανείς...
Βολεύει τόσο την κυβέρνηση όσο και το ΠΑΣΟΚ να «σέρνεται» η υπόθεση και να επισκιάζει την επικαιρότητα, τουλάχιστον για τους δύο επόμενους μήνες. Μαζί με τη διαπλοκολογία, τη σκανδαλολογία και τις εξεταστικές επιτροπές, η προεδρολογία είναι ένα ακόμα εργαλείο αντιπερισπασμού και δημιουργίας σύγχυσης στην «κοινή γνώμη». Οπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, έτσι και η κυβέρνηση της ΝΔ γοητεύεται από την ιδέα να προκαλεί τεχνητά επικοινωνιακό κουρνιαχτό, ώστε στη σκιά του να προωθούνται σειρά σκληρών αντιλαϊκών μέτρων. Και η αλήθεια είναι ότι το προσεχές δίμηνο η κυβέρνηση θα προχωρήσει στην υλοποίηση σειράς πολιτικών μέτρων, που μόνο δυσάρεστες εκπλήξεις επιφυλάσσουν στις λαϊκές μάζες. Από τον προϋπολογισμό της λιτότητας και το νέο φορολογικό (φορομπηχτικό) νομοσχέδιο, μέχρι τον «αναπτυξιακό» νόμο (των κινήτρων στο κεφάλαιο) και τις νέες ιδιωτικοποιήσεις («σπάμε αυγά» σε ΔΕΗ, ΟΤΕ, «Ολυμπιακή Αεροπορία», σύμφωνα την πρωθυπουργική ρήση). Την ίδια ώρα η ακρίβεια γδέρνει στην κυριολεξία τα λαϊκά νοικοκυριά, ενώ ο εφιάλτης της ανεργίας έχει φωλιάσει σε κάθε σπίτι... Εύλογα, λοιπόν, η κυβέρνηση προτιμά να αιωρείται το θέμα μέχρι την «ύστατη στιγμή», προωθώντας ταυτόχρονα και άλλα παιγνίδια «ηγεμονισμού». Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, προτιμά να «παίζει» με την προεδρολογία, παρά να απογυμνώνεται καθημερινά στα μάτια των οπαδών της με τη νεοφιλελεύθερη πλειοδοσία στις κυβερνητικές επιλογές.
Η πραγματικότητα είναι ότι κανένας εργαζόμενος δεν αγωνιά για το ποιος θα τοποθετηθεί στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα, αφού είναι απολύτως βέβαιο ότι θα συμβολίζει και στηρίζει την κυρίαρχη πολιτική σε όλες τις πτυχές της. Ο Κ. Στεφανόπουλος είναι λαμπρό παράδειγμα, έχοντας ανεβάσει ψηλά τον πήχη για το διάδοχό του. Δεν έχει, λοιπόν, την παραμικρή σημασία αν ο επόμενος Πρόεδρος είναι ο Μολυβιάτης, ο Σημίτης ή ο Κωνσταντόπουλος, που εσχάτως ανακάλυψε ότι μπορεί να μετατοπίσει τον «συναινετικό άξονα (σ.σ. του δικομματισμού) σε προοδευτική κατεύθυνση».
Αν κάτι μένει από την προεδρολογία, είναι ότι παρά τους εικονικούς εν πολλοίς καυγάδες τους, στο τέλος η συναίνεση «νικά» και μαζί συγκροτούν ένα ενιαίο μπλοκ απέναντι στις λαϊκές μάζες. Ακριβώς γι' αυτό οι εργαζόμενοι δεν έχουν την πολυτέλεια ούτε το χρόνο να ασχολούνται με τα αστεία καμώματά τους. Εχουν να κοιτάξουν το δικό τους δρόμο...
Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ