Πόσο ίδιοι είναι... | Επωνύμως | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Πόσο ίδιοι είναι...

«Θέλω να καταγγείλω (...) την κατάληψη που γίνεται στο χώρο της Ακρόπολης και την προσπάθεια κατάληψης και άλλων χώρων. Δείχνουν ότι υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο (...) Είναι μια παράσταση, ένα θέατρο που θέλει να συγκαλύψει τη δική μας προσπάθεια, την προσπάθεια για κοινωνική συνοχή»(Κ. Σημίτης, πρώην πρωθυπουργός, 2001).

«Λυπούμαι ιδιαιτέρως γιατί ομάδα εκτάκτων υπαλλήλων του υπουργείου Πολιτισμού πήρε σήμερα την ακραία πρωτοβουλία να καταλάβει το χώρο της Ακρόπολης και να παρεμποδίσει τους επισκέπτες, διεκδικώντας έτσι τη μονιμοποίησή της (...) Δεν περίμενα όμως ότι ορισμένοι - για προφανείς πολιτικούς λόγους - θα παρασύρουν μία ομάδα σε ενέργειες που δείχνουν έλλειψη σεβασμού και ευαισθησίας απέναντι στα μνημεία (...) Οι εργαζόμενοι στο υπουργείο Πολιτισμού ποτέ και για κανένα λόγο δεν μπορούν να θέτουν υπό ομηρία τα μνημεία, τα οποία υπερβαίνουν και αυτούς και τις εργασιακές τους σχέσεις. Πρώτη δε και ουσιαστική προϋπόθεση για να είναι κανείς υπάλληλος του υπουργείου Πολιτισμού είναι να σέβεται ακριβώς τα μνημεία...»(Ε. Βενιζέλος, πρώην υπουργός Πολιτισμού, 2001).

«Η Ακρόπολη (...) δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως πεδίο προβολής συντεχνιακών και συνδικαλιστικών ζητημάτων (...) ο ιερός βράχος της Ακρόπολης οφείλει να παραμένει ανοιχτός προς τον κάθε πολίτη που επιθυμεί να τον επισκεφθεί. Καλό είναι σε αυτή τη χώρα να προστατεύουμε οι ίδιοι τα σύμβολα - μνημεία και να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να υπερκαλύπτει ή να ακυρώνει τις αξίες και τις αρχές που μας κληροδότησαν οι προγενέστεροί μας»(Π. Τατούλης, νυν υφυπουργός Πολιτισμού, χτες, 28/9).

Πρόκειται για δηλώσεις που αφορούσαν στις κινητοποιήσεις των συμβασιούχων του ΥΠΠΟ το 2001 και τις πλέον πρόσφατες, μέρος των οποίων ήταν και ο συμβολικός «αποκλεισμός» - όχι για περισσότερο από μία ώρα - της εισόδου στην Ακρόπολη. Στις δύο πρώτες περιπτώσεις «μιλά» το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση. Στην τελευταία «μιλάει» η ΝΔ σαν κυβέρνηση. Αν κάποιος δεν ήξερε τα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας, θα νόμιζε πως πρόκειται για εκπροσώπους του ίδιου κόμματος. Και, κατά μία έννοια, θα είχε δίκιο.

Ιδιο είναι και το αποτέλεσμα επί της ουσίας: Συνέχιση της εργασιακής ομηρίας των συμβασιούχων, αλλά και απόπειρα εμφάνισής τους, ουσιαστικά, ως «επικίνδυνων» για τα μνημεία ατόμων! Τι κι αν οι... «επικίνδυνοι» είναι αυτοί ακριβώς που προστατεύουν και αναδεικνύουν τα μνημεία;

Να μην ξεχάσουμε και τη διοίκηση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συμβασιούχων Υπαλλήλων ΥΠΠΟ (ΠΟΣΥΠΠΟ), η οποία, επίσης το 2001 έλεγε για τον αποκλεισμό της εισόδου, ότι πρόκειται για «μη υπεύθυνο τρόπο διεκδίκησης» και για «ομηρία των μνημείων και των αρχαιολογικών χώρων». Εχει την ίδια γνώμη και σήμερα; Κι αν όχι, γιατί;

Οι συμβασιούχοι του ΥΠΠΟ - και όχι μόνο - ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους...

Γρηγόρης ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑΣ