Τα εκτεταμένα επεισόδια ανάμεσα σε Ελληνες και Αλβανούς «φιλάθλους», που έγιναν με αφορμή τον ποδοσφαιρικό αγώνα των Εθνικών Ομάδων των δύο χωρών, ήταν, εν πολλοίς, αναμενόμενα. Μάλιστα, κάποιοι - και ο «Ρ» - είχαν προειδοποιήσει γι' αυτά, ζητώντας από τους αρμοδίους την έγκαιρη λήψη μέτρων για την αποτροπή τους. Δε δικαιολογείται, επομένως, η κρατική αδράνεια, η οποία επέτρεψε την εκδήλωσή τους και η ευθύνη για το θάνατο ενός Αλβανού στη Ζάκυνθο και τον τραυματισμό πολλών άλλων σε διάφορες περιοχές της χώρας βαρύνει την κυβέρνηση. Και, φυσικά, δεν αρκεί η, εκ των υστέρων, λεκτική καταδίκη των επεισοδίων από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, για να συγχωρεθεί η κυβερνητική «απρονοησία», που οδήγησε στο «αίσχος του Σαββατόβραδου».

Οποιος μπορεί να σκέφτεται, αντιλαμβάνεται ότι τα βίαια επεισόδια, που διαδραματίστηκαν, ταυτοχρόνως, σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, δεν είναι προϊόν στιγμιαίας παρόρμησης κι αφόρητης πίκρας, λόγω της ποδοσφαιρικής ήττας στα Τίρανα, η οποία - ειρήσθω εν παρόδω - δεν είναι η πρώτη. Ούτε απόρροια ανεξέλεγκτου θυμού και «ιερής» αγανάκτησης, εξαιτίας της «πρόκλησης» των Αλβανών «φιλάθλων» να πανηγυρίσουν τη νίκη «τους» μέσα στη χώρα των ηττημένων, η οποία, μάλιστα, «τους φιλοξενεί και τους ταΐζει»! Και δεν είναι σωστό πως έχουμε, απλώς, να κάνουμε με μερικούς «ανεγκέφαλους φανατικούς» του ποδοσφαίρου, οι οποίοι το συνηθίζουν να επιτίθενται στους οπαδούς κάθε αντίπαλης ομάδας, έτσι «χάριν παιδιάς».

Ποδοσφαιρική μεν η αφορμή της «ελληνο-αλβανικής αναμέτρησης» στους δρόμους και στις πλατείες της ελληνικής επικράτειας, αλλά βαθύτερη η αιτία. Τα απαράδεκτα γεγονότα του περασμένου Σαββατόβραδου είναι το αποτέλεσμα ενός «αθλητικού εθνικισμού», που αναπτύσσεται, τα τελευταία χρόνια, στη χώρα μας και παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις μετά την ποδοσφαιρική ελληνική πρωτιά στην Πορτογαλία και την «επιτυχία» των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας! Αυτός ο «εθνικισμός», σε συνδυασμό μ' έναν «άρρωστο ρατσισμό», που υφέρπει, επί χρόνια, θέτοντας στο στόχαστρό του, κυρίως, τους Αλβανούς οικονομικούς μετανάστες, έχει καταστεί ανεξέλεγκτος και επικίνδυνος.

Αλλά, ας μην φορτώσουμε στο ποδόσφαιρο - ένα κατ' εξοχήν λαϊκό άθλημα - την ευθύνη για την έξαρση των εθνικιστικών και ρατσιστικών παθών. Φταίχτες είναι αυτοί, που, αντί να αξιοποιήσουν τον αθλητισμό ως μοχλό ανάπτυξης της φιλίας και της συναδέλφωσης των λαών, τον χρησιμοποιούν σαν όχημα μεταφοράς των «εθνικών εγωισμών» και των «φυλετικών διακρίσεων». Και μ' αφορμή τον ισχυρισμό κάποιων ότι ο «αλβανικός τσαμπουκάς» οδηγεί στον «ελληνικό χουλιγκανισμό», ρωτάμε: Τι τους λέει το γεγονός ότι η ατμόσφαιρα στο στάδιο «Κεμάλ Σταφά» ήταν ακριβής αντιγραφή των συμβαινόντων στα ελληνικά γήπεδα; Φαίνεται ότι, εκτός από κεφάλαια, οι Ελληνες εξήγαγαν στην, πάλαι ποτέ, «αθώα» Αλβανία - είτε μέσω των μεταναστών ή με την τηλεόραση, που η «χάρη» της φτάνει, πλέον, μέχρι εκεί - κι άλλα πολλά κακά...