Ο πρωταθλητισμός των αναβολικών έχει τις ρίζες του στα πρώτα κιόλας βήματα του αθλητή. Εκεί, όπου, λόγω της έλλειψης χώρων μαζικού αθλητισμού και της ανύπαρκτης φυσικής αγωγής στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, την ικανοποίηση της ανάγκης για άσκηση, αναλαμβάνει με το αζημίωτο το ιδιωτικό κεφάλαιο. Στον οικογενειακό προϋπολογισμό εγγράφεται κατά κανόνα και το μηνιαίο κονδύλι για το γυμναστήριο, το κολυμβητήριο ή την ακαδημία ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, η άθληση ταυτίζεται με το χρήμα και το κέρδος κάποιου ιδιώτη, που έχει επενδύσει στον αθλητισμό, κατά τον ίδιο τρόπο που κάποιος άλλος έχει επενδύσει στην παραπαιδεία, στις ξένες γλώσσες, καλύπτοντας την εκούσια απουσία της κρατικής μέριμνας.

Η διαλογή των αθλητών γίνεται με τα ίδια κριτήρια του κέρδους. Στην πλειοψηφία τους, οι νεαροί αθλητές αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα γήπεδα, όταν οι σχολικές ή άλλες υποχρεώσεις βαρύνουν τόσο το ημερήσιο πρόγραμμα, ώστε ο ελεύθερος χρόνος να συρρικνώνεται δραματικά. Οι λίγοι, που θα συνεχίσουν, θα ταυτίσουν τον αθλητισμό με το βιοπορισμό, αποτελώντας, στην ουσία, την επένδυση του ιδιώτη για το μέλλον. Είναι το σημείο, όπου, συνήθως, νέοι, ικανοί στον αθλητισμό, λόγω σωματικών ή άλλων προσόντων, μεταγράφονται σε μεγαλύτερους αθλητικούς συλλόγους, προκειμένου να συνεχίσουν με προϋποθέσεις αυτό που ξεκίνησε σαν χόμπι και σαν ανάγκη για άσκηση.

Τα χρόνια της αθωότητας παίρνουν τέλος. Ο αθλητής ανήκει πλέον στο φυτώριο των πρωταθλητών του συλλόγου, που λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και σαν τέτοιος αναζητεί το κέρδος. Λεφτά, όμως, αφήνουν μόνον η πρωτιά και τα ρεκόρ, τα οποία αποτελούν και τον «κράχτη» των συλλόγων στην ανταγωνιστική αγορά της παροχής αθλητικών υπηρεσιών. Η συνείδηση «επαγγελματία», που αποκτά ο αθλητής, οδηγεί στην αναζήτηση της επίδοσης, που θα τον φέρει σ' ένα μεγαλύτερο και καλύτερο σύλλογο, θα του εξασφαλίσει υψηλότερες αποδοχές. Αντίστοιχα, ο σύλλογος, αντιμετωπίζοντας τον αθλητή σαν εμπόρευμα προς πώληση ή διαφήμιση, επιζητεί τη βελτίωσή του, προκειμένου να πιάσει καλύτερη τιμή στην αγορά.

Στο παιχνίδι έχουν ήδη μπει οι πολυεθνικές - σπόνσορες, που ανεβάζουν το κασέ της δικής τους επένδυσης σε διαφήμιση, ανάλογα με το επίπεδο του ανταγωνισμού. Αν, για παράδειγμα, στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου χορηγός της φανέλας είναι μια τοπική βιοτεχνία, στους Ολυμπιακούς είναι τα μεγαθήρια των πολυεθνικών. Το μέγεθος της αγοράς, στο οποίο απευθύνονται μέσω του αθλητισμού οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, διαμορφώνει τόσο το εύρος της επένδυσης, όσο και το μερίδιο του αθλητή από τα κέρδη. Σ' ένα τέτοιο επίπεδο, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και η πρωτιά κρίνεται στις λεπτομέρειες.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη σκληρή δουλιά και τις ικανότητες ενός πρωταθλητή, που συμμετέχει σε υψηλού επιπέδου διοργανώσεις. Στον επαγγελματικό αθλητισμό όμως, αυτά τα προσόντα αποδεικνύονται ανεπαρκή. Η πρωτιά και τα ρεκόρ κρίνουν το κέρδος και ο επενδυτής δεν είναι σε καμιά περίπτωση διατεθειμένος να ρισκάρει τα κεφάλαιά του. Τα αναβολικά έρχονται σαν μια «φυσική» σχεδόν εξέλιξη. Τα δέκατα του δευτερολέπτου στο νήμα μπορούν να κρίνουν κέρδη ή ζημιά δισεκατομμυρίων για τις πολυεθνικές και τη βιομηχανία του αθλητισμού.