Αφορμή για επιστροφή στα πολύ βασικά. Το σύστημα της εκμετάλλευσης βρίσκεται στο στάδιο του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού (ΚΜΚ). Εκεί δηλαδή, όπου συνυφαίνεται το κράτος με τα μονοπώλια και «αγκαλιασμένα» επιδιώκουν τη διατήρηση και τη διαιώνιση του συστήματος. Η μορφή που γίνεται - παρουσιάζεται η συνύφανση δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία, αφού αυτό που μετράει σε τελευταία ανάλυση είναι οι «ανάσες», που πρέπει να δοθούν στο σύστημα. Οι μορφές, που επιλέγονται, εξαρτώνται από την ιστορική περίοδο και τις συγκυρίες. Φυσικά, οι διαφορετικές αυτές μορφές δημιουργούν διαφορετικούς συσχετισμούς στο χώρο της πολιτικής και της οικονομίας και ψευτοδιλήμματα στο χώρο της ιδεολογίας.

Ο χώρος του αθλητισμού - προϊόντος για πούλημα δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Ετσι, με αφορμή τα φαινόμενα του ντόπινγκ, που αποκαλύφτηκαν τις τελευταίες μέρες, έχουν αρχίσει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να ψελλίζουν οι διάφοροι εκπρόσωποι του συστήματος το γνωστό «διαφορετικό» παραμύθι, που έχει πάντα το ίδιο τέλος: Τη σωτηρία του συστήματος. Οι μεν φέρονται να υπερασπίζονται την κρατική συμμετοχή (προνόμια, επιχορηγήσεις κλπ.), που έκανε τη χώρα «ισχυρή» και στον αθλητισμό. Οι δε καταγγέλλουν τον «κρατικοδίαιτο» αθλητισμό, που, τάχα, τρέφει τη σαπίλα.

Οι πρώτοι μοιάζουν να ξεχνούν πως «δε φταίει ο σπόρος, αλλά το χωράφι όπου πέφτει να καρπίσει». Φυσικά, και «νηστικό αρκούδι δε χορεύει» και ο αθλητής επιδόσεων χρειάζεται την κρατική υποστήριξη για να υπάρξει. Ομως, στο δεδομένο αξιακό σύστημα του καπιταλισμού, αυτή η υποστήριξη μετατρέπεται σε κίνητρο διαφθοράς ακόμα και των γονέων του νεαρού αθλητή. Εκτός από το κεφάλαιο, που καιροφυλακτεί να επενδύσει πάνω του για να κάνει κέρδη, ένα κύκλωμα ολόκληρο περιμένει τις όποιες «επιτυχίες» του. Πολιτικοί, ομοσπονδίες, προπονητές, δημοσιογράφοι είναι έτοιμοι να κάνουν «τα στραβά μάτια», προκειμένου να τους «σύρει μαζί του» η επιτυχία του νεαρού αθλητή. Τα όσα αποκαλύπτονται για το φαινόμενο Τζέκος το αποδείχνουν.

Από την άλλη, εκείνοι που σηκώνουν τη σημαία ενάντια στον «κρατικοδίαιτο» αθλητισμό έχουν άλλα στο μυαλό τους. Εχουν σχήματα αλά ΗΠΑ, όπου ο αθλητής μένει στην κυριολεξία ολομόναχος να επιβιώσει. Αν έχει επιτυχίες, μετατρέπεται από μόνος του σε ξεχωριστή επιχείρηση (με εισοδήματα, που προέρχονται, φυσικά, από τις διαφημίσεις και τους χορηγούς). Μόνος του καλείται να καλύψει τα έξοδα των προπονητών, των μετακινήσεων, του επιτελείου υποστήριξης κ.ά. και να βγάλει, βέβαια, και το σχετικό κέρδος. Αν αυτά δεν είναι κίνητρα για ακόμα μεγαλύτερη διαφθορά και ντόπινγκ, τότε τι είναι;

Και πάλι επιστροφή στα πολύ βασικά. Το σύστημα αυτό της εκμετάλλευσης έχει φάει τα ψωμιά του από καιρό. Με ό,τι καταπιάνεται και όπως και να καταπιάνεται, δημιουργεί έγκλημα, απάτη, διαφθορά. Μοιάζει σάπιο ύφασμα, που όπου κρεμαστείς σκίζεται και ξαναμπαλώνεται όπως - όπως. Διεκδικούμε και τον αθλητισμό πέρα απ' αυτό και σαν υπόθεση του μαζικού κινήματος σήμερα, ενάντιά του...