Πρώτα άπλωσαν τα βρωμόχερά τους στις εργασιακές σχέσεις. «Πράσινοι» και «γαλάζιοι» κυβερνώντες, καλοπληρωμένοι και καλοταϊσμένοι, τοποθετημένοι σε πολυτελή γραφεία. Που συνέπραξαν με ένθερμους συνδικαλιστές, θιασώτες του κυβερνητικού και εργοδοτικού, «σύγχρονου» συνδικαλισμού της δουλοπρέπειας και της χαλασμένης συνείδησης. Με τις «ευλογίες» και τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης των πολυεθνικών, προχώρησαν στις ανατροπές στο Ασφαλιστικό. Παράλληλη ήταν και η πορεία στο θέμα του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων.

Μία το ένα, μία το άλλο, πολλές φορές και όλα μαζί, κατακτήσεις και δικαιώματα ενταφιάστηκαν κάτω από τις κακότεχνες λεωφόρους της «νέας τάξης πραγμάτων». Μέχρι που φτάσαμε στην εποχή του Ζέπελιν και της κρατικής ρουφιανιάς παντός τύπου και καιρού, στην εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων και της Ολυμπιακής αυθαιρεσίας. Με αυτό το πρόσχημα, με τον ψευδεπίγραφο «εθνικό στόχο», επέβαλαν την «Ολυμπιακή εργασιακή ειρήνη» κι αργότερα το «Ολυμπιακό ωράριο». Σαφής και διακηρυγμένος είναι ο σκοπός τους για ακόμη μεγαλύτερη διεύρυνση, μέχρι την απόλυτη απελευθέρωση - ασυδοσία, χωρίς κανένα χρονικό περιορισμό. Και τώρα προετοιμάζουν το έδαφος.

Λίγες μέρες νωρίτερα, ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου Δ. Αρμενάκης, υποστήριζε σε επιστολή του στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλο: «Σε κάθε περίπτωση δεν είναι κατανοητές οι συνδικαλιστικές διεκδικήσεις κατά την περίοδο της Ολυμπιάδας, η οποία αποτελεί εθνικό γεγονός για τη χώρα μας». Με αυτή τη λογική, αντιμετωπίζουν οι εργοδοτικές ενώσεις τις αντιδράσεις των εργαζομένων για τη διεύρυνση του ωραρίου. Με την ίδια λογική αντιμετωπίζουν οι πλειοψηφίες στα συνδικαλιστικά όργανα των ΕΒΕ και τα μέλη τους, που κανένα συμφέρον δεν έχουν από την πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων. Κάτι που το αποδεικνύουν στην πράξη αρνούμενα να εξαντλήσουν τα όρια της ισχύουσας Υπουργικής Απόφασης για το ωράριο, την οποία επέβαλαν οι εκπρόσωποι των πολυκαταστημάτων και των πολυεθνικών.

Σε αυτή την «Ολυμπιακή φυλακή» που ζούμε, με τα εμπορικά σήματα των χορηγών να έχουν επιβληθεί στα λάβαρα και τις σημαίες μας, υπάρχουν πολλοί εργαζόμενοι που αγωνίζονται και έμποροι που επιμένουν: ωράριο 48 ωρών, Δευτέρα και Τετάρτη απόγευμα τα μαγαζιά κλειστά, Κυριακή αργία. Για να μπορούν να ζουν κι αυτοί σαν άνθρωποι, αλλά και οι εργαζόμενοι σ' αυτούς. Υπάρχουν αποφάσεις εμπορικών συλλόγων, έρευνες ανάμεσα στους μικρούς εμπόρους. Αλλά και η αρνητική εμπειρία της επέκτασης των πολυκαταστημάτων και των μεγάλων αλυσίδων σούπερ μάρκετ που τσάκισαν τους «μικρούς» της αγοράς σε κάθε ευκαιρία, με όπλο και το υφιστάμενο ωράριο των καταστημάτων.

Κανένας μικρός έμπορος δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε ένα ωράριο χωρίς όρια, μα ούτε και σ' αυτό που ισχύει τώρα. Για να το κάνει, θα πρέπει να βάλει και ένα ράντζο στο μαγαζί του. Οπότε αυτός θα «φύγει από τη μέση» αργά ή γρήγορα, ενώ οι πολυεθνικές και οι μεγαλέμποροι θα θησαυρίζουν 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες τη βδομάδα στις πλάτες των εργαζομένων - δούλων τους. Κι αν χρειαστούν προσχήματα, κανένα πρόβλημα. Ο τόπος βρωμάει από «εθνικά γεγονότα»...