Η κτηνώδης συμπεριφορά Αμερικανών στρατιωτικών σε βάρος Ιρακινών κρατουμένων δεν ξενίζει, όσο κι αν προκαλεί και εξοργίζει. Είναι γνωστό, ιδιαιτέρως από την εποχή του Βιετνάμ, ότι οι «Ράμπο» δεν εκπαιδεύονται μόνο πώς να σκοτώνουν, αλύπητα και εν ψυχρώ, αμάχους και γυναικόπαιδα, αλλά και πώς να βασανίζουν αιχμαλώτους. Το ίδιο κάνουν και στο κολαστήριο του Γκουαντανάμο με θύματα τους αιχμαλώτους - Αφγανούς και άλλους - που κρατούν εκεί, το ίδιο κάνουν παντού, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Κι είναι προκλητικά υποκριτές οι επίσημοι εκπρόσωποι του αμερικανικού κράτους - ανάμεσά τους κι ο «μέγας υποκριτής», Τζορτζ Μπους - όταν δηλώνουν πως καταδικάζουν δήθεν τα βασανιστήρια και ζητούν την «παραδειγματική τιμωρία των ενόχων».

Διότι οι πάντες γνωρίζουν πως οι βασανιστές δεν είναι μόνο ψυχικά ανώμαλοι, αλλά και επιχειρησιακά καθοδηγούμενοι. Και στο Ιράκ, δρουν στη βάση των κατευθύνσεων που έρχονται από μακριά και των εντολών που δίνονται από ψηλά. Στόχος των βασανιστηρίων είναι να πληγεί η αξιοπρέπεια και να «σπάσει» το αγωνιστικό φρόνημα του ιρακινού λαού, για να τιθασευτεί η ιρακινή αντίσταση στην ιμπεριαλιστική κατοχή. Τα ένστολα κτήνη που βασανίζουν, με φρικτό κι απάνθρωπο τρόπο, αθώους κι ανυπεράσπιστους ανθρώπους, είναι οι «φρανκεστάιν» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ανθρωπόμορφα τέρατα, που τους έφτιαξαν να συμπεριφέρονται σαν ρομπότ, αφαιρώντας τους κάθε ανθρώπινο στοιχείο και χαρακτηριστικό. Δεν έχουν αισθήματα, αλλά ένστικτα.

Ομως, όπως η ισχύς των όπλων και η σκιά της κατοχής δε φόβισαν τους πατριώτες, έτσι και η φρίκη των βασανιστηρίων δε θα κάμψει το αντιστασιακό φρόνημα του ιρακινού λαού. Η αντίσταση, αντί να τιθασεύεται και να υποχωρεί, θεριεύει κι όσο περνάει ο καιρός ισχυροποιείται και γίνεται πιο αποτελεσματική. Η σουνιτική πόλη Φαλούτζα λευτερώθηκε, οι σιιτικές Νατζάφ, Κούφα, Κουτ, Καρμπάλα πέρασαν στον έλεγχο των αντιστασιακών και η πρωτεύουσα Βαγδάτη δε λυγάει κι αντεπιτίθεται. Τώρα, οι Αμερικανοί, οι Εγγλέζοι και οι άλλοι κατακτητές, που πατούν την ιερή γη της Μεσοποταμίας, τρέμουν την εκδίκηση των ηττημένων. Ησυχία δε βρίσκουν πουθενά, τρομαγμένοι αναζητούν τρόπους διαφυγής και κάποιοι παίρνουν το δρόμο της ντροπιαστικής φυγής.

Αργά ή γρήγορα οι Ιρακινοί θα διώξουν τους κατακτητές από τον τόπο τους. Και στη μνήμη της ανθρωπότητας θα μείνει η αξιοπρέπεια και η γενναιότητα ενός λαού, που δε θέλησε να υποταχθεί στην ωμότητα των νεοβαρβάρων. Και θα 'ναι η νίκη του ιρακινού λαού μια ακόμα απάντηση στην κομπορρημοσύνη των ιμπεριαλιστών πως τάχα μπορούν να κατακυριεύσουν τη Γη και να καθυποτάξουν τις καρδιές των ανθρώπων. Και θα 'ναι αυτή η νίκη ένα ακόμα μάθημα της Ιστορίας - ωφέλιμο για το παρόν και για το μέλλον - για να παραδειγματίζονται όσοι αδιαφορούν και κρύβονται και για να ενθαρρύνονται όσοι λιποψυχούν κι ετοιμάζονται να ρίψουν τις ασπίδες. Γιατί ο ιμπεριαλισμός είναι ισχυρός κι αχόρταγος και θα χρειαστούν ακόμα πολλοί αγώνες για να ηττηθεί διά παντός...