Με ταχείς ρυθμούς η Ευρωπαϊκή Ενωση ενισχύει τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά της. Η Σύνοδος των Βρυξελλών επιβεβαιώνει αυτή την αντιδραστικότερη στροφή που παρατηρήθηκε τα τελευταία χρόνια, ουσιαστικά από το 1990, με κύρια γνωρίσματα την ένταση της αντεργατικής επίθεσης, την περιστολή δημοκρατικών ελευθεριών και ατομικών δικαιωμάτων, την καταστολή, τη στρατιωτικοποίηση. Σ' αυτό το πλαίσιο θα διεξαχθούν σε λίγες βδομάδες οι ευρωεκλογές, μια πολιτική αναμέτρηση στην οποία κρίνονται, μεταξύ των άλλων, και οι παραπάνω εξελίξεις.

Ενόψει αυτής της αναμέτρησης κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους οι απόψεις περί του χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της δυνατότητας μιας «άλλης Ευρωπαϊκής Ενωσης» με την αλλαγή των εσωτερικών πολιτικών συσχετισμών. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι τέτοιες απόψεις διακινούνται και από χώρους που αυτοπροσδιορίζονται ως «αριστεροί». Πρόκειται για απόψεις που, ούτε λίγο-ούτε πολύ, ισχυρίζονται ότι για την ανεργία, τη φτώχεια, την περιθωριοποίηση, τον αυταρχισμό, τη στρατιωτικοποίηση, δε φταίει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Φταίει η επικρατούσα πολιτική άποψη, ως αποτέλεσμα της επικράτησης των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων. Επομένως, αν ενισχυθούν οι φιλολαϊκές δυνάμεις τότε η ΕΕ θα γίνει «φιλολαϊκότερη».

Δεν είναι τυχαίο ότι οι δυνάμεις που διακινούν αυτές τις απόψεις τάχθηκαν εξ αρχής υπέρ του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, παραιτούμενες από τις αρχές της ταξικής πάλης στο έδαφος της κάθε χώρας-μέλους και του συντονισμού του εργατικού κινήματος σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Οι ίδιες δυνάμεις χαιρέτισαν και ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την ιδρυτική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η εξέλιξη της ΕΕ ως περιφερειακής καπιταλιστικής ένωσης οδήγησε σε αδιέξοδο αυτές τις απόψεις, αφού ούτε τυχαία είναι, ούτε αποτέλεσμα πολιτικών συσχετισμών στο εσωτερικό της ΕΕ. Αντανακλά τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου στην αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην εποχή της «νέας τάξης» και της «παγκοσμιοποίησης».

Ακόμη περισσότερο, με το λεγόμενο Ευρωσύνταγμα οι αρχιτέκτονες της ΕΕ επιχειρούν κάτι που μοιάζει με το «τέλος της Ιστορίας» αφού προωθούν την ανιστόρητη συνταγματική θεσμοθέτηση του καπιταλισμού ως μοναδικού και αναλλοίωτου συστήματος για τα κράτη-μέλη... Την ώρα, λοιπόν, που οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι τραπεζίτες, το μεγάλο κεφάλαιο και το πολιτικό τους προσωπικό διακηρύσσουν ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση είτε θα είναι καπιταλιστική, είτε δε θα έχει νόημα ύπαρξης, κάποιοι «αριστεροί» επιμένουν ότι υπάρχουν περιθώρια να την αλλάξουν!

Οι απόψεις αυτές, προϊόν μιας διαχειριστικής πολιτικής του συστήματος, παρά την ήττα που υπέστησαν στο πεδίο της ταξικής πολιτικής πάλης, συντηρούνται για να γεννούν ψευδαισθήσεις και αυταπάτες για το χαρακτήρα και την πολιτική της ΕΕ. Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και σε όλες τις χώρες-μέλη μέσα από την πείρα τους κατανοούν ότι μια Ευρώπη της ισότιμης συνεργασίας, της αλληλεγγύης των λαών, της ειρήνης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, έχει ως προϋπόθεση την αποδέσμευση, την ανατροπή, τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως τη γνωρίζουμε.