«

Μονά χάνεις, ζυγά κερδίζω...». Κάπως έτσι ορίζει η κυβέρνηση με τις πράξεις της, τόσο τη δημοκρατία, όσο και την ενημέρωση. Το τελευταίο της κατόρθωμα να μειώσει κατά 30% από τις προηγούμενες εκλογές τον τηλεοπτικό χρόνο, που δίνεται δωρεάν στα κόμματα κατά την προεκλογική περίοδο, χτυπούσε από δύο πλευρές τον ίδιο πάντα στόχο: Την υφαρπαγή, έστω και με το ζόρι, της ψήφου του ελληνικού λαού.

Πώς θα τελείωνε το παραμύθι του Αντερσεν, αν ο μικρός, που φώναξε «ο βασιλιάς είναι γυμνός», είχε απαχθεί εγκαίρως, είχε δεθεί και φιμωθεί; Λογικά, κανένας δε θα συνερχόταν ποτέ από την υποβολή και όλοι θα θαύμαζαν μέχρι τέλους τη «θαυμάσια φορεσιά του βασιλιά τους...». Κάπως έτσι θέλουν το λαό, να πάει, να ψηφίσει μισοζαλισμένος από τις εικόνες τους και τις νεοφιλελεύθερες «νέες» ιδέες τους, που, όμως, ξεφουρνίζουν με χαμόγελο... Αυτή είναι η μία πλευρά επίθεσης. Τόσο αντέχει η δημοκρατία τους. Οσο, να μη συνέλθει ο λαός από την υποβολή. Αλλωστε, αμέσως μετά, την ώρα της πραγματικότητας, το ξέρουν πως θα τον έχουν απέναντι... Το ξέρουν και το γράφουν ανοιχτά στα προγράμματά τους με τα μέτρα που προτείνουν.

Η άλλη πλευρά σχετίζεται με την πρώτη. Πρόκειται για τη συνύφανση κυβέρνησης και ιδιοκτητών ΜΜΕ, που, όποιος πει πως την ανακάλυψε σήμερα, μάλλον ζούσε σ' άλλη χώρα... Για να μπορούν οι ιδιοκτήτες να είναι ιδιοκτήτες, αναδεικνύουν εκπροσώπους τους και αυτοί, με τη σειρά τους, κατά περίπτωση δεν ξεχνούν και πάντα με το αζημίωτο. Στην προκειμένη περίπτωση, για παράδειγμα, οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ αντιστέκονταν, γιατί από το δωρεάν χρόνο στα κόμματα έχαναν εισοδήματα από την «αρπαχτή» εμπορική διαφήμιση, που αναμένεται αυξημένη σε τέτοιες περιόδους. Αν αυτό δεν είναι «το 'να χέρι νίβει τ' άλλο», όσον αφορά στη σχέση κυβέρνησης και ΜΜΕ, τότε τι είναι; Περιορίζονται - αποκλείονται οι διαφορετικές φωνές και τα κέρδη μεγαλώνουν.

Τα μέλη, τα στελέχη, οι οπαδοί και φίλοι του ΚΚΕ δεν παραπονούνται. Για άλλη μια φορά, αποκαλύπτουν και προχωρούν μπροστά. Καιρός ήταν, να θρέφαμε την αυταπάτη πως είναι ποτέ δυνατό να έχουμε ελεύθερες δημοκρατικές εκλογές στην πραγματικότητα της πιο σκληρής εκμετάλλευσης. Αν ποτέ, μετά από σκληρούς αγώνες και διεκδικήσεις, φτάνουν να δίνουν καμιά σταγόνα «ελευθερίας», είναι για να έχουν άλλοθι για τα ποτάμια της αδικίας.

Αρα, και η ενημέρωση είναι αντικείμενο διεκδίκησης και πάλης. Είναι πάλη ενάντια στο σύστημα, που, αρπάζοντας μυαλά και συνείδηση, αποκτά άλλοθι ύπαρξης και διαιώνισης. Είναι πάλη, που αλλάζει συσχετισμούς ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Είναι πάλη, για να μπορούμε ανά πάσα στιγμή να λέμε πως δεν υπάρχουν «αόρατες φορεσιές» για βασιλιάδες...