Ενδιαφέρουσα και γόνιμη ήταν η συζήτηση που αναπτύχθηκε στην ιδρυτική σύσκεψη της Επιτροπής Υγείας - Πρόνοιας του ΠΑΜΕ στη Λάρισα, σχετικά με την εμπορευματοποίηση της υγείας και τα προβλήματα που προκαλεί στους εργαζόμενους υγειονομικούς. Οπως επισημάνθηκε, ο εργαζόμενος στο χώρο χρησιμοποιείται από τις κυβερνήσεις για να «περάσει» η πολιτική μετατροπής της υγείας από κοινωνικό αγαθό και λαϊκό δικαίωμα, σε ακριβό εμπόρευμα κι ατομική ευθύνη. Για να γίνει αυτό, εκτός των άλλων, χρειάζεται να υποβαθμιστεί και ν' απαξιωθεί ο ρόλος του γιατρού, του νοσηλευτή, γενικότερα του υγειονομικού. Κι εκεί οδηγεί η πολιτική των χαμηλών μισθών, των παραλυτικών ελλείψεων σε προσωπικό και τεχνολογικό εξοπλισμό, των ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, των πελατειακών σχέσεων κλπ.

Οσο απαξιώνεται ο ρόλος του υγειονομικού, τόσο περισσότερο θα εκλείπει και η ανάγκη του καλά αμειβόμενου, του καλά καταρτιζόμενου εργαζόμενου, ανεξαρτήτως ειδικότητας, κατηγορίας ή εργασιακής σχέσης. Οσο τα πάντα υποτάσσονται στην ανταποδοτικότητα, τόσο θα υπάρχει ανάγκη μείωσης του λεγόμενου εργατικού κόστους και αντί των μονίμων θα προτιμούνται οι μερικώς απασχολούμενοι, οι ανασφάλιστοι κλπ. Οσο η ανεργία θα πιέζει, τόσο θα συμπιέζονται τα εισοδήματα, θα χειροτερεύουν οι συνθήκες εργασίας, θ' αυξάνεται ο αυταρχισμός της εργοδοσίας, στο δημόσιο και στο ιδιωτικό σύστημα υγείας. Και, βεβαίως, όλα αυτά τα προβλήματα δεν μπορεί παρά να έχουν αντανάκλαση στους ασθενείς, καθώς θα υποβαθμίζονται οι υγειονομικές παροχές.

Κι είναι αλήθεια ότι, τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε να μειώνεται το κύρος και ν' αμφισβητείται το ήθος των εργαζομένων στο χώρο της υγείας. Πολλοί από τους ασθενείς που έρχονται στο γιατρό, δεν τον εμπιστεύονται, όπως παλιότερα, δε δείχνουν τον απαιτούμενο σεβασμό προς το πρόσωπό του και, πολλές φορές, ούτε την αναγκαία ευγένεια. Και δεν αμφισβητούν τόσο την επιστημονική επάρκεια και την ιατρική ικανότητά του, όσο την υπευθυνότητα έναντι της επιστήμης του, την ειλικρίνεια προς τον άρρωστο, την τιμιότητά του. Ετσι δημιουργείται η εντύπωση, η οποία σιγά σιγά εμπεδώνεται ως πεποίθηση, ότι «όλοι οι γιατροί βλέπουν τον ασθενή σαν πελάτη», «όλοι παίρνουν φακελάκι», «όλοι τ' αρπάζουν από τις φαρμακευτικές και άλλες εταιρίες». Κάτι, βεβαίως, που δεν ισχύει και δε θα μπορούσε να ισχύει, επειδή κάποιοι ελάχιστοι μπορεί και να το κάνουν.

Αλλά, αυτή η εντύπωση δε δημιουργείται τυχαία κι ούτε μόνο εξαιτίας κάποιων υπαρκτών περιστατικών, που έρχονται στο φως της δημοσιότητας. Είναι το αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης προπαγάνδας, η οποία εκπορεύεται «άνωθεν» κι αποσκοπεί στη δυσφήμιση των υγειονομικών, στην απαξίωσή τους στην κοινωνία, ούτως ώστε ευκολότερα να μετατρέπονται σε «άβουλους» υπηρέτες της πολιτικής εμπορευματοποίησης της υγείας. Σ' αυτή την πολιτική είναι ανάγκη ν' αντισταθούν οι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας, μαζί με τους άλλους εργαζόμενους, προβάλλοντας, ταυτόχρονα, την απόφασή τους ν' αγωνιστούν για ενιαίο, δημόσιο, δωρεάν σύστημα υγείας που καλύπτει όλους τους Ελληνες. Κι εδώ, με δεδομένη τη συμβιβαστική τακτική της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος των υγειονομικών, έχει πολλά να προσφέρει το ΠΑΜΕ...