Αρκούσε ένας μικρός πίνακας με πέντε στοιχεία που καταγράφουν την πραγματική εργασιακή σχέση κοντά ενός εκατομμυρίου μισθωτών, για να τιναχτεί στον αέρα όλο το παραμύθι της κυβέρνησης περί «ευημερούσας ελλάδας». Η αποκάλυψη που έκανε χτες ο «Ρ» σπάει κόκαλα: 850.000 μισθωτοί έχουν κολλήσει όλα κι όλα άλλος 25 ένσημα, άλλος 50, άλλος 75 κι οι καλύτεροι 170 στη διάρκεια ενός χρόνου. Κατά μέσο όρο οι μισοί από τους μισθωτούς που ασφαλίζονται στο ΙΚΑ έκαναν γύρω στα 100 μεροκάματα. Οποιος δε ζει ή δε συναναστρέφεται με κόσμο στις γειτονιές της ανέχειας δύσκολα ίσως μπορεί να καταλάβει τι σημαίνουν αυτά τα νούμερα στην πράξη. Αυτή όμως είναι η πραγματικότητα που ζουν οι «ευτυχισμένοι» κατά τον Σημίτη εργαζόμενοι στη χώρα μας. Η κατάσταση όπως αποτυπώνεται στα ψυχρά λογιστικά βιβλία της κυβέρνησης είναι μαύρη - κατράμι.

Για όσους ζουν σ' αυτές τις γειτονιές, ή γνωρίζουν την κατάσταση, τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι νέο. Οταν καταλογίζονταν εγκληματικές ευθύνες από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα στην ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ αυτό δε γινόταν τυχαία. Γνώριζαν ένας προς ένας, όλοι εκεί της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ πως έξω ο κόσμος βογκά. Κι όμως, υπέγραφαν τη μια μετά την άλλη τις συμβάσεις πείνας. Κι όμως, ψήφιζαν και με τα δυο χέρια σηκωμένα το νόμο για την κατάργηση του 8ωρου, για τη νομιμοποίηση των δουλεμπορικών. Είπαν ναι στη συνθήκη του Μάαστριχτ και τη Λευκή Βίβλο, είπαν ναι στους στόχους του κεφαλαίου για το πώς θα γίνει ανταγωνιστικό. Το αποτέλεσμα μετράμε σήμερα. Ενα εκατομμύριο εργάτες με 100 μεροκάματα το χρόνο, δηλαδή μια μέρα δουλιά για τρεις μέρες επιβίωση. Οταν ένας εργάτης με πλήρη και σταθερή εργασία θέλει δεύτερη και τρίτη δουλιά για να τα βγάλει πέρα, κοντά ένα εκατομμύριο εργάτες καλούνται να ζήσουν με ένα μεροκάματο στις τρεις μέρες οι πιο τυχεροί, γιατί υπάρχουν κι αυτοί που καλούνται να ζήσουν με ακόμα λιγότερα. Ζούνε; Δε ζούνε! Κι όλοι κατανοούμε σε ποια άλλη σκοτεινή πραγματικότητα οδηγείται αυτός που δεν έχει στον ήλιο μοίρα.

Η κατάσταση έχει ξεφύγει από τα όρια του συναγερμού. Το γεγονός, που καθημερινά επιβεβαιώνεται, πως το βαρέλι δεν έχει πάτο, συνοδεύεται από τραγωδίες. Που δεν αποτυπώνονται στην απαστράπτουσα τηλεόραση, είναι όμως δίπλα μας, επηρεάζουν άμεσα και τη ζωή όσων τρέφουν την αυταπάτη πως δε χτυπάει για αυτούς η καμπάνα.