Βέβαια, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζονται καλά μεταξύ τους όπως γνωρίζουν και τι είχε συμβεί το 1989. Και δεν αναφερόμαστε κυρίως στη δηλωμένη πρόθεση αρκετών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ να καταψηφίσουν τότε την απλή αναλογική, γεγονός που τορπίλιζε την όποια προσπάθεια εν τη γενέσει της. Αναφερόμαστε, κυρίως, στον όρο πολιτικής υποταγής που έθετε το ΠΑΣΟΚ ως αντάλλαγμα. Τον όρο προγραμματικής συνεργασίας, δηλαδή ρυμούλκησης του τότε ενιαίου Συνασπισμού στο δικό του κυβερνητικό πρόγραμμα.

Από το 1989, βέβαια, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ δε διανοείται φυσικά να προτείνει απλή αναλογική. Αντ' αυτής προτείνει ένα καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα. Το αν αυτό θα είναι λιγότερο ή περισσότερο ληστρικό μικρή σημασία έχει. Πολύ περισσότερο, όταν η πρόταση αντανακλά την κυβερνητική επιδίωξη της παραπέρα θωράκισης του δικομματικού (ή διπολικού) συστήματος. Η διαπραγμάτευση στη βάση των προτεινόμενων από την κυβέρνηση αλλαγών αποδυναμώνει το αίτημα για απλή αναλογική. Η ζυγαριά που στήνεται, για να μετρηθεί το πόσο αναλογικότερος θα είναι ο νέος νόμος από τον προηγούμενο, θα έχει σίγουρα έναν χαμένο. Το αίτημα για απλή αναλογική.