Την ...ασφάλεια του πολίτη έχει βάλει για τα καλά στο μάτι η κυβέρνηση. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια πασχίζει, όσο μπορεί, για νέους θεσμούς αστυνόμευσης που θα καταπολεμήσουν - δήθεν - το έγκλημα. Εχει ενισχύσει, δε, τόσο πολύ τον αριθμό των υπηρετούντων στα Σώματα Ασφαλείας, που το σύνολό τους κοντεύει να ξεπεράσει τα 70.000 άτομα! Μάλιστα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, παρουσίασε την περασμένη Τετάρτη το θεσμό του «αστυνομικού της γειτονιάς».

Στα πλαίσια της προεκλογικής διαμάχης της με τη ΝΔ, η κυβέρνηση προσπαθεί να κερδίσει πόντους, δείχνοντας έργο στο θέμα της «ασφάλειας του πολίτη». Μιας κατασκευής που θεωρεί πως ο πολίτης είναι ασφαλής σήμερα αν ενταθεί η αστυνόμευση, δήθεν καταπολεμώντας το έγκλημα. Ομως, αυτό που προκαλεί ανασφάλεια σε κάθε εργαζόμενο είναι ο κίνδυνος της ανεργίας, το χτύπημα των ασφαλιστικών του δικαιωμάτων, το ότι ζει σε υποβαθμισμένες γειτονιές, σε πόλεις-ζούγκλες, ενώ τα παιδιά του εκπαιδεύονται σε υποβαθμισμένα δημόσια σχολεία. Επίσης, κανένα από τα δύο κόμματα δεν κάνει λόγο με ποιες πολιτικές και μέσα, σε ποιο σύστημα γεννιέται το έγκλημα. Είναι η πολιτική που στέλνει χιλιάδες νέους στην ανεργία, η καλλιέργεια της λογικής του εύκολου κέρδους και της οσφυοκαμψίας, η πολιτική που υποβαθμίζει συνέχεια τις συνθήκες ζωής των λαϊκών στρωμάτων, η πολιτική που πουλά ναρκωτικά στη νεολαία για να μεταβάλει τους νέους σε κοινωνικά «ζόμπι», τα οποία πρέπει να ξεχάσουν ότι έχουν οράματα και ελπίδες για μια καλύτερη ζωή. Σήμερα υπάρχει μόνον η ασφάλεια του κεφαλαίου, που με τους διαχειριστές του κράτους του θωρακίζεται με μέτρα αστυνομοκρατικά.

Ο θεσμός του «αστυνομικού της γειτονιάς», κατά την κυβέρνηση, θα ευαισθητοποιήσει τους πολίτες προς την κατεύθυνση της ενεργού συμμετοχής τους στην πρόληψη της εγκληματικότητας. Δηλαδή, μας λένε, οι πολίτες, «μαντρωμένοι» σε ανάλογου τύπου αστικούς κρατικούς «θεσμούς», θα ...αγωνίζονται ως σύμμαχοι του κράτους ενάντια στα αποτελέσματα των πολιτικών που εφαρμόζει και οι οποίες οδηγούν στην αύξηση της εγκληματικότητας!

Πίσω από τη μάσκα της συνεργασίας με τον πολίτη που φορά ο κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός, κρύβεται το πραγματικό πρόσωπο των δυνάμεων ασφαλείας, οι οποίες πάντα στέκονταν και θα στέκονται στην απέναντι όχθη, αντιμέτωπες με όσους αγωνίζονται για τα καθημερινά προβλήματα και μια άλλη κοινωνία. Ο θεσμός προσπαθεί να εξωραΐσει αυτήν την εικόνα. Επιδιώκει να αποπροσανατολίσει και να μεταθέσει τις κυβερνητικές ευθύνες για την άνοδο της εγκληματικότητας και να καταστήσει συνυπεύθυνους τους πολίτες για την αντιμετώπισή της. Αλλά πάνω απ' όλα επιδιώκει τη διείσδυση και πρόσβαση της Αστυνομίας στις «τοπικές κοινωνίες» και τη «συνεργασία» με τους πολίτες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Υπάρχει, λοιπόν, η ασφάλεια του κεφαλαίου, που συνεπάγεται την ανασφάλεια των εργαζομένων, του λαού. Η ασφάλεια του κεφαλαίου απαιτεί μεγαλύτερο και ισχυρότερο αστυνομικό κράτος και ο «αστυνομικός της γειτονιάς» - μαζί με τα άλλα - είναι ένα μέτρο που υπηρετεί αυτήν την ανάγκη. Η ασφάλεια του λαού βρίσκεται στους αγώνες και στο Λαϊκό Μέτωπο.