Η «εμποροπανήγυρη» των υπουργών Πολιτισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που «στήθηκε» στη Θεσσαλονίκη με τον «βαρύγδουπο» τίτλο «Η ευρωπαϊκή πολιτιστική ταυτότητα ως βάση για τη λειτουργία της ενιαίας αγοράς στους τομείς του Πολιτισμού και των Οπτικοακουστικών», είναι, από μια άποψη, ιστορική: Για πρώτη φορά μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η ΕΕ κωδικοποιεί την άποψή της για το «πολιτιστικό» μέλλον της Ευρώπης και, συνεπώς, είναι μια καλή ευκαιρία για τους εργαζόμενους της «γηραιάς ηπείρου» να βγάλουν τα συμπεράσματά τους και σε αυτόν τον τομέα.

Οι υπουργοί Πολιτισμού των χωρών που υπέγραψαν και συμμετείχαν με διάφορους τρόπους στην καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς της πρώην Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ, επιζητούν τώρα τον «ενιαίο ευρωπαϊκό πολιτιστικό χώρο» και «αναμασούν» τη φράση «προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς». Δεν μπορούν, όμως, να κρύψουν το στόχο τους: Τη γιγάντωση του υπερκέρδους του ευρωπαϊκού κεφαλαίου που δραστηριοποιείται στο χώρο του «πολιτισμού» και ειδικότερα στον τομέα των οπτικοακουστικών.

Η επιλογή των όρων στα κείμενά τους δεν είναι τυχαία. Στη θέση της πολιτιστικής δημιουργίας βάζουν το «πολιτιστικό προϊόν». Στην ανάδειξη του λαϊκού πολιτισμού βλέπουν μόνον την «ενιαία πολιτιστική αγορά». Στη φράση «εθνική κληρονομιά» «κοτσάρουν» τις λέξεις «ευρωπαϊκής σημασίας». Εννοούν - και το δηλώνουν και μέσω των κριτηρίων στα «πολιτιστικά» χρηματοδοτικά προγράμματά τους - ότι αυτό που θα προστατεύσουν και ενισχύσουν θα είναι η «πολιτιστική κληρονομιά» που θα προπαγανδίζει τις «αξίες» τους: Την εκμετάλλευση και το κέρδος με κάθε τρόπο, μέσο και κόστος για τους λαούς. Κι αν δεν υπάρχει τέτοια «κληρονομιά» - δηλαδή αν δεν αρκεί γι' αυτό το σκοπό η προπαγανδιστική «νεκρανάσταση» της αστικής κουλτούρας - τότε, θα την επινοήσουν! Ηδη, μέσω των προγραμμάτων τους προσπαθούν να εξαγοράσουν συνειδήσεις δημιουργών για να καταφέρουν να ταυτίσουν τον πολιτισμό με τον «πολιτισμό» τους, τη δημιουργία με τη χρηματική «αξία» της.

Ούτε η επιλογή των οπτικοακουστικών σε βασική τους προτεραιότητα είναι τυχαία. Αρκεί μόνο να αναλογιστεί κανείς τι σημαίνει για τα ευρωπαϊκά μονοπώλια το γεγονός, ότι το αμερικανικό «πολιτιστικό» κεφάλαιο πέρασε στη δεύτερη θέση σε κερδοφορία στις ΗΠΑ, με πρώτες μόνον τις βιομηχανίες όπλων και τρίτες τις βιομηχανίες πληροφορικής! Γι' αυτό «καίγονται» για τις νέες αγορές των κρατών της «διεύρυνσης». Γι' αυτό προτάσσουν την ποσοτική «ανταγωνιστικότητα» της παραγωγής και της διανομής στο τι τελικά θα παράγουν και θα διανέμουν τα ευρωπαϊκά στούντιο και οι εταιρίες. Αυτό ήδη το ξέρουν: Τηλεοπτικά και κινηματογραφικά «σκουπίδια». Γι' αυτό - τελικά - θα βρουν απέναντι τους ίδιους τους δημιουργούς και τους λαούς που θέλουν να «ομογενοποιήσουν».