Η ανάπτυξη του αντιπολεμικού κινήματος, τόσο που να προσλάβει χαρακτηριστικά παλλαϊκού ξεσηκωμού κατά του σχεδιαζόμενου ιμπεριαλιστικού πολέμου, είναι τούτη την ώρα στόχος ζωής και κάθε φωνή, απ' όπου κι αν προέρχεται, που συμβάλλει στην επίτευξή του είναι πολύτιμη κι αξιέπαινη. Χρειάζεται όμως να παραμένει ανοιχτό και το μέτωπο σε όλους όσοι αργά αλλά σταθερά επί σειρά ετών, κακοποιώντας αξίες του λαού, εμφανιζόμενοι να μιλούν εξ ονόματός του, κατέθεσαν τη συμβολή τους στην άμβλυνση των αγωνιστικών διαθέσεών του.
Αρκετοί απ' αυτούς εντοπίζονται στην ηγεσία του Συνασπισμού. Η Μ. Δαμανάκη για παράδειγμα τάσσεται στα λόγια κατά του πολέμου, «λυπάται» τα παιδιά του Ιράκ, αλλά την ίδια ώρα αναρωτιέται αν υπάρχει πέραν του πολέμου άλλος τρόπος ανατροπής του Σαντάμ Χουσεΐν! Ο Μ. Παπαγιαννάκης αναπολεί τον Μπ. Κλίντον! Δεν αντιλέγουμε ο πρώην ένοικος του Λευκού Οίκου υπερτερεί σε γοητεία σε σχέση με το διάδοχό του, μόνο που και τα δικά του χέρια είναι βαμμένα με πολύ αίμα.
Οι «αριστεροί», που στις αρχές της δεκαετίας του '90 χειροκροτούσαν τον κ. Χάβελ και τη «βελούδινη επανάστασή» του (και που βέβαια σήμερα σιωπούν για το γεγονός ότι ο εν λόγω κύριος έχει ταχθεί αναφανδόν υπέρ του πολέμου), είναι περίπου οι ίδιοι που στη διάρκεια του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας ζητούσαν η αντιπολεμική συναυλία στη Θεσσαλονίκη να πραγματοποιηθεί υπό το σύνθημα: «Μιλόσεβιτς - Κλίντον σταματήστε τις ανθρωποθυσίες»! Τι είδους υπηρεσία στο αντιπολεμικό κίνημα συνιστά η προσφιλής και σήμερα τακτική της εξίσωσης θύτη και θύματος;
Είναι οι «αριστεροί» του «Είμαστε όλοι Αμερικάνοι» της επομένης της τρομοκρατικής επίθεσης στις ΗΠΑ. Τότε που αίφνης ανακάλυψαν την «μπούργκα» και την καταπίεση των γυναικών στο Αφγανιστάν για να δικαιολογήσουν εμμέσως τους βομβαρδισμούς. Είναι αυτοί που κατηγορούσαν το ΚΚΕ για «επαναστατική γυμναστική», αρνούμενοι να συμμετάσχουν στο πρώτο αντιπολεμικό συλλαλητήριο της Αθήνας κατά του πολέμου και της ελληνικής εμπλοκής.
Είναι οι ίδιοι που σήμερα σιωπούν για τις προκλήσεις των ΗΠΑ προς τη Βόρεια Κορέα, για τις επόμενες εστίες πολέμου. Πόσο βοηθά το αντιπολεμικό κίνημα αυτή η σιωπή; Πόσο ακόμα το βοηθά η αυταπάτη που διαχέεται συνολικά αυτή τη φορά από την ηγεσία του ΣΥΝ και άλλους για το ρόλο της ελληνικής κυβέρνησης και της ΕΕ; Οτι μπορούν να συμβάλουν στην υπόθεση της ειρήνης. Με την ελληνική φρεγάτα στον Περσικό, με τη βάση της Σούδας σε κατάσταση πολέμου. Με την ΕΕ να «αντιστέκεται» γιατί νιώθει ριγμένη από τη μοιρασιά. Αύριο που ευρωπαϊκά μαχητικά θα σηκωθούν στον ουρανό του Ιράκ ή κάπου αλλού, αναρωτιόμαστε τι θα πουν τότε. Πάντως την αυτοκριτική δεν τη συνηθίζουν.
Αναρωτιόμαστε όμως, όλοι αυτοί γιατί εξανίστανται όταν το ΚΚΕ μιλά για οπορτουνισμό, για την επικίνδυνη επίδρασή του στο λαϊκό και εργατικό κίνημα. Για το γεγονός ότι μπορεί να είναι πολύ ευέλικτος, μόνο που η ευελιξία του κινείται εντός της κυρίαρχης πολιτικής, εντός του κυρίαρχου ρεύματος, πασπαλισμένη με μπόλικα επιχειρήματα περί ρεαλισμού και ανανέωσης.
Βάσω ΝΙΕΡΡΗ
Feeds
