Μπορεί κάπως να ξαφνιάζει το γεγονός ότι 55 δισ. δρχ. (164 εκατ. ευρώ), σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, κοστίζει στην Ελλάδα, μόνο για το 2002, η συμμετοχή της στις διάφορες ιμπεριαλιστικές αποστολές (Κοσσυφοπέδιο, Αφγανιστάν, Περσικός κόλπος κλπ.), χωρίς εδώ να συνυπολογίζονται τα μέσα και τα οπλικά συστήματα που συνοδεύουν αυτές τις αποστολές. Ομως, το ποσόν αυτό είναι μόνον ένα μικρό μέρος της οικονομικής αιμορραγίας του ελληνικού λαού, στο βωμό της εφαρμογής των σχεδίων της «νέας τάξης». Από το 1995 και μετά, που άρχισαν οι αποστολές ελληνικών εκστρατευτικών σωμάτων στα Βαλκάνια, η Ελλάδα έχει ξοδέψει ποσά, που αγγίζουν τα 300 δισ. δρχ. για τις αποστολές αυτές και στο μεταξύ ξοδεύει πολλαπλάσια ποσά για εξοπλισμούς, που υπηρετούν τέτοιες αποστολές και, γενικά, τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς.

Το παραπάνω ποσόν των 300 δισ. δρχ. είναι μέρος του συνόλου, που διατίθεται για στρατιωτικές δαπάνες, οι οποίες, στο συντριπτικά μεγάλο μέρος τους, είναι προσανατολισμένες στην εξυπηρέτηση των ΝΑΤΟικών αναγκών. Με βάση τα στοιχεία του προϋπολογισμού του 2003, που βρίσκεται για συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή, οι δαπάνες των Ενόπλων Δυνάμεων φτάνουν το 5% του ΑΕΠ, ενώ οι Ευρωπαίοι δαπανούν μόλις το 1,5%. Από αυτό το 5% του ΑΕΠ, υπολογίζεται ότι το 2,7% πηγαίνει για εξοπλιστικά προγράμματα και το 2,3% για λειτουργικές κλπ. ανάγκες.

Συνολικά, στον προϋπολογισμό του 2003, οι φανερές στρατιωτικές δαπάνες ξεπερνούν τα 6,7 δισ. ευρώ (περίπου 2,3 τρισ. δραχμές), ποσόν που αντιστοιχεί στο 10% του προϋπολογισμού. Και δεν τελειώνουν εδώ οι στρατιωτικές δαπάνες, οι δαπάνες για ΝΑΤΟικούς - νεοταξικούς εξοπλισμούς. Μέσα στο 2002, έγιναν παραγγελίες οπλικών συστημάτων, ύψους περίπου 3 δισ. ευρώ (1 τρισ. δρχ). Το ποσόν αυτό θα αρχίσει να αποπληρώνεται μετά το 2004 και έτσι δε συμπεριλαμβάνεται στις δαπάνες που αναγράφονται στον επίσημο προϋπολογισμό. Είναι υποθηκευμένες πλέον και οι μελλοντικές γενιές.

Και ενώ δαπανώνται αυτά τα αστρονομικά ποσά για εξοπλισμούς και, γενικά, για στρατιωτικές δαπάνες, θα μπορούσε κάποιος να περιμένει ότι η Ελλάδα γίνεται πιο «ισχυρή», καθώς εξοπλίζεται μέχρι το λαιμό. Ομως, ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Γίνεται πιο ανίσχυρη και πιο ευάλωτη, γιατί οι συγκεκριμένοι εξοπλισμοί, στο μεγαλύτερο μέρος τους, προορίζονται - από τη φύση των όπλων αυτών - όχι για την υπεράσπιση των συνόρων της χώρας, αλλά για αποστολές της «νέας τάξης», για εξοπλισμό δυνάμεων ταχείας επέμβασης, όπου τα ιμπεριαλιστικά κέντρα κρίνουν απαραίτητο.

Ετσι, η χώρα δένεται πιο ασφυκτικά στο ιμπεριαλιστικό άρμα. Οι δαπάνες αυτές και τα όπλα που αγοράζονται την εμπλέκουν ακόμα πιο ενεργά στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς της «νέας τάξης». Γι' αυτό η πάλη του ελληνικού λαού για βελτίωση της ζωής του, που συνδέεται με την ανατροπή της πολιτικής την οποία υπαγορεύουν τα ντόπια και τα πολυεθνικά μονοπώλια, είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την πάλη κατά των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, κατά του πολέμου και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.