Ξαφνικά όλοι πίνουν νερό στο όνομα της Αριστεράς, προφέροντάς το, όμως, αυτό το όνομα, ο καθένας με τον τρόπο που ο ίδιος θέλει. Περιγράφοντας μιαν Αριστερά - τσόντα, ένα συμπλήρωμα, έναν υπηρέτη στα δικά τους σχέδια. Η Αριστερά αυτή, βέβαια, καμία σχέση δεν έχει με τις πολιτικές δυνάμεις που δρουν μέσα στις μάζες, καθορίζουν και καθορίζονται από τα προβλήματα, τις αγωνίες, τα οράματα του λαού και των πρωτοπόρων τμημάτων του.

Εχουμε, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ, που απευθύνει επίθεση «φιλίας» στην Αριστερά. Τη ΝΔ, που εκφράζει την ...ανησυχία της για τον κίνδυνο μη αυτοδύναμης παρουσίας της Αριστεράς στην πολιτική σκηνή. Από κοντά και ο ΣΥΝ, που εμφανίζεται να απευθύνει χείρα φιλίας και ενότητας της Αριστεράς. Ολοι ανησυχούν... Πολύς σαματάς, όμως, για το τίποτα. Γιατί, όλες αυτές οι πλευρές - η κάθε μια από τη δική της σκοπιά - αφ' ενός μιλάνε για διαφορετικό πράγμα και αφ' ετέρου δεν εννοούν αυτό που λένε. Απλώς, καλλιεργούν κλίμα, προσπαθώντας ταυτόχρονα για την Αριστερά με τα χαρακτηριστικά που βολεύει το σύστημα.

Ενα τέτοιο κλίμα είναι ισοπεδωτικό και αποσπασμένο από τις διαχωριστικές γραμμές, που η κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα βάζει. Η ίδια η κοινωνία, με τις διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και στρώματα, η δυναμική των αντιθέσεών τους, των ανταγωνιστικών τους συμφερόντων, θέτει διλήμματα και ερωτήματα, που η απάντησή τους αναγκαστικά οδηγεί στη διάκριση της ήρας από το στάρι. Στοχεύουν, μέσα από αυτό το κλίμα, να συγκαλύψουν τη διαχωριστική γραμμή στο επίπεδο της πολιτικής, που εκ των πραγμάτων υπάρχει, ανάμεσα στην πολιτική που υπηρετεί την άρχουσα τάξη και αυτήν που υπηρετεί το λαό. Θέλοντας να αμβλύνουν την πάλη κατά των μονοδρόμων των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, το δέσιμο πισθάγκωνα της χώρας στα δεσμά της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ.

Οσο κι αν ορισμένες φορές η διαχωριστική γραμμή γίνεται δυσδιάκριτη, εξαιτίας της πολιτικής που αποπροσανατολίζει το λαό, οι πολιτικές δυνάμεις, ιδιαίτερα αυτές που θέλουν να υπερασπίζουν τα λαϊκά συμφέροντα, δεν μπορεί παρά να αναδεικνύουν και να αναδεικνύονται οι ίδιες μέσα από την αντιπαράθεση των υπαρκτών διαχωριστικών γραμμών. Μέσα από τον αγώνα ενάντια στην πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, ενάντια στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, σε αντίθεση με τα κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Να αναδεικνύουν και να αναδεικνύονται μέσα από τον αγώνα για την υπεράσπιση και διεύρυνση των λαϊκών κατακτήσεων.

Αυτές οι διαχωριστικές γραμμές δεν τονίζονται για να διαχωρίσουν το λαό, αλλά για να τον συσπειρώσουν και να τον ενώσουν σ' ένα μέτωπο, στη δική του συμμαχία, που είναι στον αντίποδα της «ιεράς συμμαχίας» του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του. Ενα τέτοιο μέτωπο έχει ανάγκη ο λαός. Αυτό το μέτωπο, που απαντάει στο παρόν και το μέλλον του λαϊκού κινήματος. Δεν είναι, λοιπόν, αυτοσκοπός οι όποιες συμμαχίες, συσπειρώσεις και «ενότητες της Αριστεράς». Στόχος είναι η κοινή δράση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, με μιαν άλλη προοπτική από αυτήν που έχει δρομολογήσει η κυρίαρχη πολιτική.