Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά, όσο κι αδιαμφισβήτητα. Το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού συγκεντρώνει μεγαλύτερο πλούτο από το φτωχότερο 57%! Το 10% - περίπου 25 εκατομμύρια - των πλουσιότερων Αμερικανών έχει εισόδημα μεγαλύτερο από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο! Η συγκέντρωση της απόλυτης χλιδής σε όλο και λιγότερα χέρια συμβαδίζει με την εξάπλωση της απόλυτης ένδειας.

Η ετήσια έκθεση του ΟΗΕ για την ανάπτυξη στάθηκε η αφορμή για να καταλάβει μια θέση στη χτεσινή επικαιρότητα το θέμα των συνεχώς διευρυνόμενων κοινωνικών ανισοτήτων. Γεγονός που ακόμα και ο ΟΗΕ, που τελεί υπό τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αναγκάζεται να παραδεχτεί, συμπεραίνοντας πως: Αν και ο παγκόσμιος πλούτος αυξήθηκε με εκρηκτικούς ρυθμούς στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνθηκαν σε σημείο που να αποτελούν σήμερα μία από τις μείζονες αιτίες κοινωνικής και γεωπολιτικής αστάθειας σε μεγάλα τμήματα του πλανήτη.

Κανείς δεν αντιλέγει. Το προαναφερθέν συμπέρασμα στηρίζεται σε γεγονότα, που, όπως και να το κάνουμε, «είναι πεισματάρικα πράγματα». Μόνον που ο ΟΗΕ σταματά εκεί. Αυτά που δε λέει η έκθεσή του, είναι και τα σημαντικότερα. Δε μας λέει ποιος ευθύνεται για την ύπαρξη και τη συνεχή όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Η έκθεση του ΟΗΕ και αρκετοί εξ όσων, με βάση τα στοιχεία της, έχυσαν χτες κροκοδείλια δάκρυα για τους πεινασμένους του πλανήτη, δεν άρθρωσαν λέξη για το σύστημα, για τον ιμπεριαλισμό, που όσο κυριαρχεί θα αναπαράγει κάθε χρόνο εκθέσεις σαν τη φετινή, που θα καταγράφουν ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης δισεκατομμυρίων ανθρώπων, ολόκληρων λαών και χωρών, παράλληλα με την προκλητική συσσώρευση πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια.

Στην κυριαρχία των μονοπωλίων, του μεγάλου κεφαλαίου, στην ακόρεστη δίψα τους για κέρδη, που δεν ικανοποιείται παρά μόνο μέσω της ληστρικής εκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών πηγών, βρίσκεται η αιτία των «θλιβερών», όπως χαρακτηρίστηκαν, συμπερασμάτων εκθέσεων σαν την προχτεσινή του ΟΗΕ. Και μόνον όταν αυτή πάψει να υφίσταται, τότε μόνον οι λαοί μπορούν να προσδοκούν σε ένα καλύτερο αύριο.

Η έκθεση για την ανάπτυξη και κάθε άλλη παρόμοια προσφέρεται για συμπεράσματα, μόνο που αυτά δεν πρέπει να ξεχαστούν και να επανέλθουν στην επόμενη έκθεση, αλλά πρέπει να αποτελέσουν οδηγό δράσης. Εχουν αξία, στο βαθμό που συμβάλλουν να αποτυπωθεί στις λαϊκές συνειδήσεις πως αυτό το σύστημα δεν παίρνει διορθώσεις και μπαλώματα. Οι πεινασμένοι δε θα χορτάσουν την πείνα τους, όσοι φόροι Τόμπιν κι αν επιβληθούν, όσες διαθέσεις φιλανθρωπίας κι αν επιδείξουν οι ισχυροί του κόσμου. Τα λαϊκά συμφέροντα για να εκπληρωθούν απαιτούν λαϊκή συσπείρωση και πάλη σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Απαιτούν να κλειδωθεί ο ιμπεριαλισμός οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.