Η πρόσφατη αξίωση της διοίκησης του ΣΕΒ για την καθολική ανατροπή και της έννοιας του 8ωρου, το οποίο χαρακτηρίζουν ως ξεπερασμένο μοντέλο, και η «πρότασή» της για τη γενικευμένη εφαρμογή των ελαστικών μορφών απασχόλησης, δεν πρέπει να ξενίζει κανένα. Οι αξιώσεις των μεγαλοβιομηχάνων, είναι διαχρονικές. Το μόνο που αλλάζει είναι ο τρόπος και η ένταση με τον οποίο τίθενται. Ουδεμία, αμφιβολία υπάρχει, πως, μέρα - νύχτα, οι μεγαλοβιομήχανοι και συνολικά το μεγάλο κεφάλαιο, εξετάζουν τους τρόπους με τους οποίους θα αυξήσουν τα κέρδη τους. Και ο σημαντικότερος παράγοντας αύξησης των κερδών τους, είναι η μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων, η εντατικοποίηση της εργασίας, η κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Σήμερα, το μεγάλο κεφάλαιο, έχει πολλούς περισσότερους λόγους για να επιτεθεί στους εργαζόμενους και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, αφού η κυβερνητική πολιτική ενισχύει αποφασιστικά αυτή την επίθεση, αλλά και απέκτησε ως συμμάχους, τις πλειοψηφίες των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Απ' αυτή λοιπόν τη θέση, και με αυτές τις επιπλέον δυνατότητες, επιδιώκει να «σαρώσει» την εργατική τάξη. Ετσι λοιπόν, το μεγάλο κεφάλαιο, απαιτεί σήμερα τη μαζική επέλαση κατά των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Αλλάζουν όμως και τα «επιχειρήματα» που χρησιμοποιεί. Αν μέχρι πέρυσι αξίωνε θυσίες, για την επιτυχή είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ, που μαζί με την κυβέρνηση, την καθιέρωσαν ως εθνικό στόχο, τώρα, που «επιτεύχθηκε», έκριναν σκόπιμο, διότι έτσι εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους και αυξάνουν τα κέρδη, να ανακηρύξουν ως νέο εθνικό στόχο την επίτευξη της ανταγωνιστικότητας. Αυτός ο στόχος, που δεν έχει τέλος, θα επιτευχθεί μέσα από τη συμπίεση του κόστους, που γι' αυτούς σημαίνει το «φτήναιμα του εργάτη». Ετσι, μαζί με όλες τις άλλες αξιώσεις, προκρίνουν και την κατάργηση του 8ωρου, με το επιχείρημα ότι «ανήκει σε άλλες εποχές», καθώς και ότι αλλάζουν τα ενδιαφέροντα των ανθρώπων. Είπε την περασμένη Τετάρτη ο αντιπρόεδρος του ΣΕΒ Ν. Αναλυτής, ότι υπάρχουν άνθρωποι που δε θέλουν να δουλεύουν 8 ώρες την ημέρα. Γιατί να μην τους δίνεται η δυνατότητα να δουλεύουν όσες ώρες θέλουν.

Οταν λοιπόν, η διοίκηση του ΣΕΒ, εμφανίζεται να... ανησυχεί για τους εργαζομένους, τότε είναι που οι εργαζόμενοι όχι απλώς θα πρέπει να ανησυχούν, αλλά άμεσα και αποφασιστικά να περάσουν στην αντεπίθεση. Ηδη, εξαιτίας της φιλοεργοδοτικής στάσης των πλειοψηφιών των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, κοντεύουν να βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο. Να μην επιτρέψουμε σε κανένα να αμφισβητήσει το 8ωρο, ως σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο και σε κανένα βιομήχανο να μην το πιάνει στο στόμα του. Διότι, για την κατάκτησή του, έχει χυθεί πολύ αίμα, ώστε να το ειρωνεύεται ο ΣΕΒ. Και παρά, το γεγονός ότι οι πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έχει γίνει σύμμαχος του ΣΕΒ, για τους εργαζόμενους, υπάρχει ο ταξικός πόλος που μέσω αυτού, θα παλέψουν. Με το ΠΑΜΕ.