Μήπως τελικά οι βαμβακοπαραγωγοί πρέπει να δηλώσουν υπευθύνως ότι είναι πιο χαζοί κι από τα λάπατα για να εισπράξουν το «εύγε κορόιδο» της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού; Μήπως πρέπει να δεχτούν αδιαμαρτύρητα μια αντιαγροτική πολιτική -τους κοινοτικούς κανονισμούς της ΕΕ, όπως διαλαλεί και ο Σημίτης - που αποδεδειγμένα οδηγεί στη δραματική συρρίκνωση του εισοδήματος και της παραγωγής τους; Μήπως πρέπει να απαρνηθούν τους κόπους, τις φροντίδες, τα έξοδα και την αγωνία τους, για να βγάλουν μια καλή παραγωγή και ένα υποφερτό εισόδημα επιβίωσης, προκειμένου να μην τους λέει ο πρωθυπουργός παράνομους;

Το βασικό ερώτημα, όμως, και στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι: Οταν με κάθε έννοια «παρανομεί» η κυβέρνηση σε βάρος των βαμβακοπαραγωγών, ποιος πρέπει να της το πει και πώς; Και πώς αντιπαλεύονται οι εκάστοτε κυβερνητικές αυθαιρεσίες; Μήπως μέσω των κοινοτικών κανονισμών, ή στους δρόμους του αγώνα; Οι αγωνιζόμενοι βαμβακοπαραγωγοί διάλεξαν το δεύτερο κι αυτό είναι που «τρομάζει» την κυβέρνηση, και όχι μόνο. Κι επειδή η κυβέρνηση βλέπει πλέον ότι τα ψέματα δεν περνάνε στους βαμβακοπαραγωγούς, πασχίζει με κάθε μέσο να τους σπιλώσει στα μάτια όσων δε γνωρίζουν τι ακριβώς έγινε. Δηλαδή στα μάτια των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Αλλά γιατί δεν εξηγεί... πιο αναλυτικά η κυβέρνηση ποια είναι η παρανομία των βαμβακοπαραγωγών; Γιατί δε λέει την αλήθεια, δηλαδή τι προηγήθηκε και δεν πληρώνονται 200.000 τόνοι, τουλάχιστον, παραγμένου βαμβακιού; Εχει να... φοβηθεί τίποτα; Πάντως, τα περί ΟΣΔΕ, δορυφόρων, ΙΝΤΕΡΝΕΤ και αποδόσεων 700 κιλών το στρέμμα δεν πείθουν... Και η εκσυγχρονιστική «κουζίνα» δεν μπορεί να κάνει βρώσιμο το βαμβακόχορτο... ό,τι «καρύκευμα» και να ρίξει. Γιατί αυτοί οι κοινοτικοί κανονισμοί που ψηφίζει επιμελώς η κυβέρνηση του Σημίτη στην ΕΕ, όπως στην περίπτωση του βαμβακιού, δεν καταπίνονται.

Δεν καταπίνονται, γιατί πέρσι στις 24 του Απρίλη, κι ενώ το βαμβάκι είχε ήδη σπαρεί, ψηφίστηκε ένας νέος κανονισμός στην ΕΕ, που - με βάση την παραγωγή που προέκυψε (1.350.000 τόνοι) - δίνει μια τιμή στο βαμβάκι 140 δρχ. το κιλό, δηλαδή γύρω στις 160 δραχμές λιγότερες σε σύγκριση με το 2000. Για να αποκρύψει η κυβέρνηση την ολέθρια αυτή εξέλιξη, ανακοίνωσε στις 14 του Μάη του 2001 διοικητικά μέτρα περιορισμού της βαμβακοκαλλιέργειας στα 3.937.700 στρέμματα, ενώ ήδη είχε φυτρώσει το βαμβάκι σε τουλάχιστον 4.080.000 στρέμματα. Και στις 3 του Σεπτέμβρη ανακοινώθηκε από το υπουργείο Γεωργίας ότι στο ΟΣΔΕ δηλώθηκαν 3.805.000 στρέμματα και η παραγωγή θα είναι 1.095.000 τόνοι! Στα τέλη του Νοέμβρη του 2001 ανακοινώθηκε πως η παραγωγή θα είναι 1.147.000 τόνοι και έκτοτε γνωστοποιείται πως μόνο αυτοί θα επιδοτηθούν.

Κι αυτό γίνεται, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά πως η πραγματική παραγωγή βαμβακιού, που επιχειρήθηκε να κοπεί στα χαρτιά, είναι 1.350.000 τόνοι. Ομως, ποιος παρανόμησε στη συγκεκριμένη περίπτωση, η κυβέρνηση ή οι βαμβακοπαραγωγοί; Και ποιος λογικός βαμβακοπαραγωγός μπορεί να ανεχθεί μια τέτοια μεταχείριση;