Κάπως έτσι ο ελληνικός λαός πλήρωσε πανάκριβα το «όραμα του 1992», το «όραμα του Μάαστριχτ» και, βεβαίως, το «όραμα» της ΟΝΕ... Τώρα, στη μακρά αλυσίδα προστίθεται ένας ακόμα κρίκος. Αυτή τη φορά έχουμε το «όραμα» του κ. Σημίτη, που το επανέλαβε και «διακαναλικώς» στην προχτεσινή του συνέντευξη και πρόκειται για την «πραγματική σύγκλιση» με την ΕΕ...

***

Ας γίνουμε συγκεκριμένοι: Πού στηρίζεται αυτό το «όραμα», αν όχι:

α) Στις πρόσφατες αποφάσεις της ΕΕ στη Βαρκελώνη για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και μείωση των συντάξεων;

β) Στις αποφάσεις για διάλυση των εργασιακών σχέσεων, που ήδη ένα μέρος τους έχει επιβληθεί στην Ελλάδα, ενώ ακολουθεί και νέα «δεσμίδα» μέτρων, ανάλογη με αυτή που έχει ξεσηκώσει τους Ιταλούς εργαζόμενους;

γ) Στις απειλές και στις ύβρεις του πρωθυπουργού κατά των αγροτών, που έφτασε στη συνέντευξή του να τους ανακηρύξει εχθρούς της υπόλοιπης κοινωνίας (!), επειδή δε συμφωνούν με τον «ευρω-σφαγιασμό» τους;

***

Επομένως το ζητούμενο δεν είναι οι νέες θυσίες, αλλά το ποιος καρπούται τον παραγόμενο πλούτο από τις (αδιάκοπες) θυσίες. Ο πρωθυπουργός είναι τόσο προκλητικός, που στη συνέντευξή του έφτασε να δείξει μέχρι και διαγράμματα για να... πείσει ότι τον καρπώνεται ο λαός! Συνεπώς, αν αυτό είναι το «όραμα» του κ. Σημίτη, χρειάζεται άλλη απόδειξη πως μια απάντηση αρμόζει στα περί «σύγκλισης»: Η σύγκρουση και με την αντιλαϊκή πολιτική και τη φαιά προπαγάνδα που τη συνοδεύει;