Σε 115 ανέρχεται ο αριθμός των εργαζομένων, που θυσιάστηκαν στο βωμό του κέρδους το 2001. Οκτώ νεκρούς συναδέλφους, θρηνούν, ήδη, οι οικοδόμοι στους πρώτους δύο μήνες του 2002. Περίπου 20.000 εργαζόμενοι κάθε χρόνο τραυματίζονται κατά τη διάρκεια της εργασίας τους. Περίπου 11.000 εργαζόμενοι κάθε χρόνο εξαναγκάζονται σε πρόωρη συνταξιοδότηση, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι θύματα επαγγελματικών ασθενειών.

Τα στοιχεία αυτά αντικατοπτρίζουν ένα μόνον τμήμα της βάρβαρης πραγματικότητας, που βιώνουν οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλιάς. Η εργοδοσία βέβαια, με την ανοχή του κράτους, κρύβει τα εγκλήματά της. Βαφτίζει τους τραυματισμούς εργατών τυχαίο περιστατικό και θεωρεί ως αποδεκτή απώλεια, ακόμα και το θάνατο ενός εργάτη. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το κέρδος. Και στο κυνήγι του κέρδους όλα επιτρέπονται.

Το κράτος με τη σειρά του, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι στον καπιταλισμό αποτελεί όργανο επιβολής των συμφερόντων της αστικής τάξης, όχι μόνον αφήνει τους εργοδότες να ασυδοτούν σε βάρος της ζωής των εργαζομένων, αλλά και κάνει ό,τι μπορεί, ώστε να τους διευκολύνει, να τους ενισχύσει. Από τη μια, προσπαθεί να κρύψει τον πραγματικό του ρόλο. Φτιάχνει νόμους, που υπαγορεύουν ως υποχρεωτική από τους εργοδότες την τήρηση των μέτρων ασφάλειας και υγιεινής και δημιουργεί «όργανα ελέγχου» για την εφαρμογή των νόμων. Από την άλλη, φροντίζει να κρατά αποδυναμωμένα αυτά τα όργανα, να δυσχεραίνει τη λειτουργία τους και, στην πράξη, τα καθιστά άχρηστα. Κατά περιστάσεις, φθάνει στο σημείο ακόμα και να πριμοδοτεί το μεγάλο κεφάλαιο για να εντείνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Η περίπτωση του Ολυμπιακού Χωριού είναι χαρακτηριστική. Οι κατασκευαστές επιδοτούνται αδρά, για να τελειώσουν πιο γρήγορα το έργο. Η εντατικοποίηση παίρνει βραβείο!

Ετσι, λοιπόν, οι εργαζόμενοι μετατρέπονται από ανθρώπινα όντα σε αναλώσιμα υλικά. Οι τραυματισμοί και θάνατοι εργαζομένων, οι επαγγελματικές ασθένειες αντιμετωπίζονται ως ένα φυσιολογικό παρεπόμενο της παραγωγικής διαδικασίας, όπως, π.χ., οι φθορές των μηχανών. Γι' αυτό, κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να έχει αυταπάτες, να τρέφει την ψευδαίσθηση ότι ο τραυματισμός του στη δουλιά είναι ένα τυχαίο γεγονός ή να περιμένει από το κράτος να προστατέψει τη ζωή του. Μόνον ο ίδιος ο εργαζόμενος μπορεί να το κάνει αυτό. Πιο σωστά, μόνον οι εργαζόμενοι, μέσα από τη συλλογική τους ταξική αγωνιστική δράση, ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία και την αντεργατική κυβερνητική πολιτική, μπορούν να το επιτύχουν αυτό. Η προστασία της ζωή τους προβάλλει πλέον ως αναγκαίο και καθημερινό καθήκον του ταξικού αγώνα.