Οι κομμουνιστές και ο «Ρ» δεν είναι, βεβαίως, από εκείνους που θα τα βάψουν μαύρα επειδή δεν τα βρήκαν η Εθνική και Αλφα Τράπεζα. Κι αυτό όχι μόνο επειδή από παρόμοιους «γάμους» επιχειρηματικών ομίλων βγαίνουν χαμένοι οι εργαζόμενοι. Αλλά και για τον απλούστατο λόγο ότι οι διεργασίες που συμβαίνουν σε όλους τους τομείς της οικονομίας για την αύξηση και την ισχυροποίηση των κεφαλαίων που έχουν στην κατοχή τους διάφορες ομάδες της άρχουσας τάξης είναι στον καπιταλισμό μια διαδικασία αντικειμενική. Μια διαδικασία που μέσα από -έντονες πολλές φορές- διακυμάνσεις εμφανίζεται κατά περιόδους με εξάρσεις.

Οι στόχοι της άρχουσας τάξης στις σύγχρονες συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού στη χώρα μας, μέσα στο περιβάλλον της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης είναι πλήρως ομολογημένοι. Οι εκπρόσωποί της επιδιώκουν τη μεγέθυνση των κεφαλαίων που έχουν στην κατοχή τους, προκειμένου να αντεπεξέλθουν τον αυξανόμενο ανταγωνισμό από τους επιχειρηματικούς ομίλους της ΕΕ και τις πολυεθνικές. Οπως το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο συνολικά επιδιώκει μέσα από την οικονομική ολοκλήρωση της ΕΕ να κερδίσει πόντους στον ανταγωνισμό του με το κεφάλαιο των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, έτσι και τα ντόπια μονοπώλια προσπαθούν με νύχια και με δόντια να ισχυροποιήσουν τη δική τους θέση στην ελληνική αγορά και κατ' επέκταση στην αγορά της ΕΕ. Από αυτή την άποψη, η τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίων και η δημιουργία συνεχώς ισχυρότερων επιχειρηματικών ομίλων είναι νομοτελειακή. Αυτού του είδους οι στόχοι μπορούν να επιτευχθούν, αφενός με την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, αφετέρου με διάφορες μορφές συνένωσης επιχειρηματικών κεφαλαίων. Αυτές οι μορφές συνένωσης, (που τελικά πάλι οδηγούν στην ένταση των όρων εκμετάλλευσης των εργαζομένων) είναι οι εξαγορές, οι συγχωνεύσεις, οι στρατηγικές συνεργασίες, οι επιθετικές- εκβιαστικές εξαγορές επιχειρήσεων κ.ο.κ.

Ολα τα παραπάνω αποτελούν ένα κεφάλαιο των περιβόητων αναδιαρθρώσεων των τελευταίων χρόνων. Αναδιαρθρώσεις που για το σύστημα κρίνονται τόσο σημαντικές, ώστε ο αριθμός των διαφόρων επιχειρηματικών συμφωνιών να θεωρούνται ένα από τα σύγχρονα κριτήρια αποτελεσματικότητας των οικονομιών στα πλαίσια της ΕΕ. Γι' αυτό έσπευσε η κυβέρνηση να αξιοποιήσει ως αποτέλεσμα της δικής της πολιτικής τη σύμπραξη Εθνικής- ΑΛΦΑ, γι' αυτό και τώρα οι αρμόδιοι έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους και δηλώνουν ότι δεν παρεμβαίνουν στις επιχειρηματικές συμφωνίες.

Συμπερασματικά, μπορεί να πει κανείς ότι οι ποικιλόμορφες συμπράξεις ανάμεσα σε διάφορες ομάδες του κεφαλαίου αποτελούν διαδικασία αναγκαία για το ίδιο το κεφάλαιο. Ευνοούνται και ενισχύονται από την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική. Ισοδυναμούν με δυσμενείς επιπτώσεις σε βάρος των εργαζομένων. Εξελίσσονται ανάλογα με τις γενικότερες συνθήκες και τη φάση εξέλιξης του οικονομικού κύκλου. Τελικά, το ότι οι γάμοι Εθνικής- ΑΛΦΑ δεν έγιναν, καθόλου δε σημαίνει ότι οι δύο τράπεζες δεν παντρολογούνται ήδη με άλλους τραπεζικούς ομίλους...