Οι τάσεις συγκέντρωσης του κεφαλαίου σε όλους τους τομείς της οικονομικής δραστηριότητας και οι ποικιλόμορφες συνενώσεις του για την εξασφάλιση της προοδευτικά μεγαλύτερης δύναμης, δεν είναι φαινόμενο σημερινό, ούτε ολοκληρώνονται με τη συγχώνευση των δύο μεγαλύτερων ελληνικών τραπεζών. Οι συγχωνεύσεις, οι εξαγορές, οι στρατηγικές συμμαχίες, ανάμεσα σε διάφορα τμήματα του μεγάλου κεφαλαίου, είναι μια αέναη διαδικασία που, ανάλογα με τις γενικότερες εξελίξεις στην οικονομία, άλλοτε αποκτά μαζικό χαρακτήρα και άλλοτε όχι.

Από αυτό το σημείο βέβαια, της αντικειμενικής δηλαδή εξέλιξης, μέχρι τους ξέφρενους πανηγυρισμούς που εκδηλώθηκαν στο άκουσμα του συγκεκριμένου εγχειρήματος, η απόσταση είναι τεράστια. Είναι καθαρό ότι οι πανηγυρίζοντες αποβλέπουν να δημιουργήσουν μια εντελώς ψευδή εικόνα, σύμφωνα με την οποία η συνένωση των δύο τραπεζών κάνει καλό σε όλους μας. Και σε εκείνους που θα κερδίσουν από αυτή την ιστορία τρισεκατομμύρια και σε όλους τους υπόλοιπους, που οι κρατούντες τους θέλουν να μην έχουν στο ήλιο μοίρα.

Ψάχνοντας τα οφέλη, οι πάντες αντιλαμβάνονται πως από τις τελευταίες εξελίξεις ενισχυμένο βγαίνει συνολικά το τραπεζικό κεφάλαιο. Η συγχώνευση των δύο τραπεζών -όπως και κάθε άλλο επιχειρηματικό παντρολόγημα- γίνεται με αποκλειστικό στόχο την παραπέρα αύξηση των κερδών που είχαν μέχρι σήμερα χωριστά. Παράλληλα, εμφανίζοντας μεγαλύτερα μεγέθη, δημιουργούνται καλύτερες προϋποθέσεις για τη ...μικροϊμπεριαλιστική δράση της νέας τράπεζας στα Βαλκάνια, ενώ, όπως εκτιμούν οι εκπρόσωποι των δύο τραπεζών, τώρα θα γίνει ευκολότερη η αναζήτηση «στρατηγικών συμμαχιών» με τους ακόμα μεγαλύτερους τραπεζικούς ομίλους της ΕΕ.

Πέρα από τους τραπεζίτες και τις άλλες ομάδες της ολιγαρχίας, για τους εργαζόμενους στις τράπεζες, την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα συνολικά, όχι μόνο δε θα υπάρξει κανένα όφελος, αλλά οι συνέπειες που θα προκύψουν θα είναι εντελώς αρνητικές. Ποτέ -ούτε και σήμερα- τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Σε κάθε περίπτωση, το αυξανόμενο υπερκέρδος για την ολιγαρχία, σημαίνει εντεινόμενες επιπτώσεις για το λαό. Για παράδειγμα, για να εξασφαλίσει η νέα τράπεζα αύξηση της κερδοφορίας της θα εφαρμόσει προγράμματα μείωσης του λειτουργικού κόστους. Δηλαδή, θα κλείσει υποκαταστήματα, θα κάνει μαζικές απολύσεις, η εργασία θα εντατικοποιηθεί, θα αμφισβητηθούν τα κεκτημένα των τραπεζοϋπαλλήλων συνολικά. Την ίδια ακριβώς στιγμή, αύξηση της κερδοφορίας σημαίνει γενίκευση του καθεστώτος κλοπής των καταθέσεων ταμιευτηρίου, με την επιβολή αρνητικών επιτοκίων, πλήρη κατάργηση των όποιων χρηματοδοτήσεων προς τις εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Απαγόρευση των δανείων για όλους τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες, που δεν έχουν καταφέρει να γίνουν ...επιχειρηματίες. Καταλήστευση των πελατών που απευθύνονται στην τράπεζα για ένα στεγαστικό, προσωπικό ή καταναλωτικό δάνειο.

Οι διεργασίες συγκέντρωσης του τραπεζικού κεφαλαίου αναβαθμίζουν το ρόλο που παίζουν οι τράπεζες στις γενικότερες διαδικασίες συγκέντρωσης του κεφαλαίου και συγκεντροποίησης της παραγωγής, σε όλο το φάσμα της καπιταλιστικής οικονομίας. Διευκολύνουν, δηλαδή, ακόμα περισσότερο τη σύμφυτη τάση του συστήματος να οδηγεί στον οικονομικό μαρασμό δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, για να εξασφαλιστούν μεγαλύτερα υπερκέρδη για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα λαϊκά στρώματα.