Πυκνώνουν οι σχολιαστές, αλλά και οι πολιτικοί, που, σα να «ξύπνησαν άσχημα», τις τελευταίες μέρες αρχίζουν να ανακαλύπτουν πως «αυτός ο πόλεμος είναι αδιέξοδος...», «πως είναι δύσκολο έως απίθανο να συλληφθεί τουλάχιστον μέχρι την άνοιξη ο Μπιν Λάντεν», «πως τελικά δεν είναι εμφανώς χαραγμένα τα ίχνη της Αλ Κάιντα για να τα ακολουθήσουν οι πράκτορες και οι ειδικές δυνάμεις και να τους συλλάβουν...». Σα να «ξύπνησαν άσχημα» πραγματικά πολλοί απ' αυτούς, που πλέον βάζουν στους συλλογισμούς τους ανάλογη επιχειρηματολογία, γιατί απλούστατα πρόκειται για τους ίδιους, που μόλις λίγες μέρες πριν παιάνιζαν για «γρήγορο ξεκαθάρισμα ενάντια στον Μπ. Λάντεν», «για εξαφάνιση της Αλ Κάιντα, αλλά και της διεθνούς τρομοκρατίας», «για Αφγανιστάν ελεύθερο στην αγκαλιά τους πολιτισμένου κόσμου» τους...

Τα κίνητρα για τον τωρινό τους λόγο της «αμφισβήτησης» ποικίλλουν μεν, αλλά και συμπλέουν στο κύριο ζήτημα του αποπροσανατολισμού για τον αρχικό χαρακτήρα αυτού του πολέμου. Μπορεί, δηλαδή, αυτοί που έχουν τώρα ξαφνικά εύκολη την κριτική για την «αποτελεσματικότητα» των αμερικάνικων επιχειρήσεων απλά να θέλουν την «πλάτη τους ζεστή» απέναντι στην κοινή γνώμη, που από την αρχή έδειχνε πως δεν «ψηνότανε» με τα παραμύθια για τις «σταυροφορίες ενάντια στην τρομοκρατία» και άλλα συναφή. Μπορεί, οι ακόμα πιο πονηροί, να έχουν πιάσει την αντίθεση κάποιων ευρωπαϊκών κύρια δυνάμεων για τον τρόπο που γίνεται η επέμβαση. Αντίθεση, που πηγάζει από διαφορετικά συμφέροντα. Αυτοί ίσως τρέχουν από τώρα να πάρουν θέση πλάι σε μελλοντικούς τους συμμάχους, πριν την εκδήλωση αυτών των δεδομένων αντιθέσεων.

Οπως και να έχει το ζήτημα όμως, η μεγάλη τρίπλα, ακόμα και στην πιο κοινή λογική, βρίσκεται στις αρχικές υποθέσεις. Μόνο οι «στημένοι» και οι πολύ αφελείς, αν υπήρχαν τέτοιοι, υποκρίνονταν ή έπαιρναν στα σοβαρά πως ο στόχος είναι ο Μπ. Λάντεν ή, έστω, ο «αόρατος εχθρός» της διεθνούς τρομοκρατίας. Ολοι οι υπόλοιποι, ακόμα και αυτοί που ίσως δε γνωρίζουν τις ιμπεριαλιστικές νομοτέλειες απ' έξω και ανακατωτά, τις διαισθάνονταν. Τις ένιωθαν με τα οικονομικά μέτρα που ανακοινώνονταν παγκοσμίως, τους «τρομονόμους» που πέρασαν με τη μέθοδο των Νίντζα (γιαπωνέζικη λέξη για το «στα κρυφά και γρήγορα»), το είδος των συμμαχιών που κλείνονταν στο πόδι, τους πιο άμεσους εκβιασμούς που γίνονται σε βάρος, όχι μόνο του εισοδήματος των εργαζομένων πλέον, αλλά και του συνόλου του τρόπου ζωής τους. Χώρια φυσικά, τη σχεδόν θεσμοποίηση του ιμπεριαλιστικού «δικαιώματος» να χτυπά και να σκοτώνει, έτσι επειδή η περιοχή έχει σημαντική στρατηγική σημασία και είναι πλούσια σε πετρέλαια...

Δυσκολίες στους ιμπεριαλιστικούς στόχους φυσικά και υπάρχουν και αφορούν στο γεγονός πως ήδη η υποτιθέμενη «πλατιά συμμαχία» περιέχει στα σπλάχνα της τις διαφορετικές επιδιώξεις, που τώρα είναι ακίδες και τσιμπούν, αλλά αύριο θα σφάζουν... Επίσης γι' αυτό το λόγο κύρια δεν μπορούν να βρουν την κατάλληλη βιώσιμη πολιτική λύση, που θα τους στρώσει το χαλί της κατοχής. Αλλού βρίσκονται, λοιπόν, τα «αδιέξοδα» και μάλλον απαιτούν επαγρύπνηση, παρά καθησυχασμό και ευχολόγια.