Ο κάθε λίγο και λιγάκι αποκλεισμός των παλαιστινιακών εδαφών και η ισοπέδωση των οικισμών από τα τανκς και τις μπουλντόζες δε γεννούν αγανάκτηση; Δεν είναι φυσικό και ανθρώπινο όλα αυτά να γεννούν τη στοιχειώδη ανάγκη αντίστασης; Γιατί πρέπει σώνει και καλά να περάσει ο «πολιτισμός» της υποταγής; Γιατί αντί τα αντανακλαστικά μας να είναι για την αλληλεγγύη στο δίκαιο αγώνα αυτού του λαού να μας ετοιμάζουν έτσι που να αγωνιούμε για τη «χαμένη εκεχειρία...»;

Ο Σαρόν άστραψε και βρόντηξε και μίλησε για «νέο πόλεμο», αμέσως μετά την εκτέλεση του μόλις πριν λίγες μέρες παραιτηθέντος ακροδεξιού υπουργού του. Οι γονείς της δωδεκάχρονης μαθήτριας, που δολοφόνησαν προχτές τα στρατεύματά του στη Ραμάλα, τι πρέπει να κάνουν; Να ξεχάσουν ότι είχαν ένα κοριτσάκι, γιατί αλλιώς θα χαλάσουν τη σούπα της «εκεχειρίας», που επέβαλαν στα λόγια και στα δικά τους μέτρα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις;

Αρα, ας αφήσουν κατά μέρος τις υποκρισίες και τα υπονοούμενα για, τάχα, «προβοκάτσια στην εκεχειρία» από την εκτέλεση του Ζεεβί. Την προβοκάτσια την κάνουν αυτοί, όταν κλείνουν τα μάτια, αν δεν παρακινούν, στα εγκλήματα που κάνει καθημερινά ο ισραηλινός στρατός για να δεχτούν οι Παλαιστίνιοι τα «στενά παπούτσια» των όρων τους. Ο παλαιστινιακός λαός εδώ και ένα χρόνο περίπου καλλιεργεί τη μελλοντική του ελευθερία, ποτίζοντάς τη με το αίμα των παιδιών του, που έχουν εξεγερθεί με τη νέα Ιντιφάντα. Αυτός είναι ο μοναδικός σίγουρος δρόμος των λαών και όχι τα τερτίπια των ιμπεριαλιστών.