Είναι γνωστό ότι η χώρα μας, μαζί με την Αλβανία, είναι οι μόνες στην Ευρώπη που δε διαθέτουν Εθνικό Κτηματολόγιο. Είναι, επίσης, γνωστό ότι στην ανυπαρξία Εθνικού Κτηματολογίου βασίστηκαν πλήθος καταπατήσεων, περιβαλλοντικά και άλλα εγκλήματα, αλλά και ως ένα βαθμό μια σειρά άλλων προβλημάτων που έχουν να κάνουν με τη στρεβλή ανάπτυξη της χώρας. Το 1994, κάτω από την πίεση των μαζικών φορέων (το ΤΕΕ ήδη από το 1993 είχε εκπονήσει ολοκληρωμένη τεχνικοοικονομική μελέτη) η κυβέρνηση αποφάσισε επιτέλους να ξεκινήσει τη σύνταξή του.

Πολύ γρήγορα, όμως, έγινε κατανοητό πως έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της να το υπονομεύσει. Αρχικά με τα νομοθετήματα από τα οποία έλειπαν οι αναγκαίες προβλέψεις για τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα, κυρίως των δασών και δασικών εκτάσεων, αλλά και της υπόλοιπης δημόσιας ακίνητης περιουσίας της χώρας. Με την ίδρυση της κρατικής μεν εταιρείας «Κτηματολόγιο ΑΕ», αλλά με πλήρη λειτουργία της με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, ώστε να μπορεί να αποφεύγει κάθε έλεγχο, όχι μόνο των ενδιαφερομένων φορέων, αλλά ακόμη και της Βουλής. Με τις προσλήψεις ανεξέλεγκτων ιδιωτών συμβούλων. Με την πλήρη αδιαφάνεια που «βασίλευσε» στις αναθέσεις των μελετών - σχετικά στοιχεία για το «μεγάλο φαγοπότι» είχε δημοσιεύσει και ο «Ρ» από το 1997 - και στη διενέργεια των προμηθειών (σχετικές αναφορές έγιναν από το ελεγκτικό συνέδριο).

Επόμενο ήταν, λοιπόν, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, η σύνταξη του Εθνικού Κτηματολογίου να καρκινοβατεί. Και επειδή όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα, τα στοιχεία είναι συντριπτικά: Από το 1994 μέχρι τώρα (εφτά, δηλαδή, ολόκληρα χρόνια) το κτηματολόγιο δεν έχει ολοκληρωθεί σε καμία περιοχή. Αν γίνει τελικά κατορθωτό να ολοκληρωθούν οι μελέτες και να οργανωθούν τα κτηματογραφικά γραφεία, τότε κτηματολόγιο θα έχει γίνει στο 6% της ελληνικής επικράτειας, στην καλύτερη περίπτωση στο τέλος του 2003, δηλαδή ύστερα από σχεδόν 10 χρόνια! Και μπορεί, βέβαια, να γίνεται επίκληση της ανεπάρκειας της αρχικής μελέτης του ΤΕΕ και των πρόσθετων τεχνικών δυσκολιών, επειδή το εγχείρημα ξεκίνησε εκ του μηδενός, όμως ο τετραπλασιασμός του κόστους για ένα τόσο μικρό έργο που παράχθηκε (το 21% των εργασιών απορρόφησε το 83% του προϋπολογισμού) δύσκολα μπορεί να δικαιολογηθεί...

Φτάσαμε, λοιπόν, στο σημείο αυτό «το μεγαλύτερο μεγάλο έργο», όπως το χαρακτήριζε ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, Κ. Λαλιώτης, να κινδυνεύει με ναυάγιο κάτω από τις απειλές των αρμοδίων παραγόντων της ΕΕ για διακοπή της χρηματοδότησης και να παίρνει διαστάσεις σκανδάλου με δικαστικές διώξεις για κακουργήματα. Κι αντί ο αρμόδιος υπουργός να συναισθανθεί τις ευθύνες του, να απολογηθεί και να πάρει πρακτικά μέτρα για τη συνέχιση του έργου, αναλώνεται σε σκιαμαχίες με την αξιωματική αντιπολίτευση και τους δικαστές κατηγορώντας τους ότι επιδιώκουν την ιδιωτικοποίηση του έργου - λες και δεν είναι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αυτή που έχει βάλει πλώρη να ιδιωτικοποιήσει ακόμη και τον αέρα που αναπνέουμε! Ως εδώ όμως. Φτάνει πια αυτή η κοροϊδία από όλους τους υπονομευτές του Εθνικού Κτηματολογίου...