Ισως να αιφνιδίασε πολλούς η κίνηση του υπουργού Δικαιοσύνης να ενσωματώσει στο νομοσχέδιο που κατέθεσε στη Βουλή, για τις ποινές σε εμπόρους ναρκωτικών, μια τροπολογία που αναφέρεται στο σύστημα με το οποίο γίνονται οι εκλογές στους Δικηγορικούς Συλλόγους της χώρας. Η τροπολογία αυτή προβλέπει ότι για την ανάδειξη των διοικήσεων «καταρτίζεται ενιαίο ψηφοδέλτιο για όλους τους υποψήφιους συμβούλους». Προβλέπει δηλαδή την αντικατάσταση της απλής αναλογικής με πλειοψηφικό σύστημα!

Ομως, για όσους παρακολουθούν πιο στενά τις αλλαγές που προωθούνται, στο όνομα «του εκσυγχρονισμού και της παγκοσμιοποίησης», η πρόταση αυτή δεν είναι κεραυνός εν αιθρία! Κατ' αρχήν πρέπει να σημειωθεί ότι έχει προηγηθεί τέτοιου είδους αλλαγή. Από το Μάρτη του 2000, το υπουργείο Γεωργίας καθιέρωσε, με το «έτσι θέλω», στους αγροτικούς συνεταιρισμούς το ενιαίο ψηφοδέλτιο, όπου ο κάθε ψηφοφόρος μπορεί να βάζει τους μισούς συν ένα σταυρούς, σε σχέση με τον αριθμό των μελών του οργάνου που εκλέγει. Δίνει μάλιστα τη δυνατότητα σε όσους συνεταιρισμούς το επιθυμούν, οι σταυροί να είναι όσοι και ο αριθμός των μελών του οργάνου. Δηλαδή, η πλειοψηφούσα «ομάδα» του ενιαίου ψηφοδελτίου να παίρνει την αυτοδυναμία ή ακόμη και το σύνολο των εδρών.

Τον αντιδημοκρατικό αυτό κατήφορο η κυβέρνηση προσπάθησε τότε να τον δικαιολογήσει με το ψευδοεπιχείρημα ότι «έτσι χτυπιέται η κομματικοποίηση των συνεταιρισμών»! Ομως, ο πραγματικός στόχος είναι η επιβολή του δικομματισμού και στους συνεταιρισμούς και ο αποκλεισμός οποιασδήποτε άλλης ενοχλητικής φωνής. Στην περίπτωση των Δικηγορικών Συλλόγων, ο υπουργός Δικαιοσύνης ισχυρίστηκε ότι ικανοποιεί... αίτημα των ίδιων των δικηγόρων.

Γιατί όμως, η κυβέρνηση ασχολείται με τα εκλογικά συστήματα φορέων και οργανώσεων; Τα εκλογικά συστήματα πάντα χρησιμοποιήθηκαν για τη στρέβλωση της πραγματικής θέλησης των ψηφοφόρων, αλλά και ως μηχανισμός χειραγώγησης συνειδήσεων. Η τυπική ισότητα που διακήρυσσε η αστική επανάσταση πάντα παρέμενε κενό γράμμα. Ερεπε να γίνει η μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, αλλά και η κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο για να εφαρμοστεί στις καπιταλιστικές χώρες η καθολική ψηφοφορία και η υιοθέτηση εκλογικών συστημάτων που νόθευαν λιγότερο τη λαϊκή θέληση. Στις μέρες μας όμως - και ιδιαίτερα μετά το 1990 - παρατηρείται η τάση για υιοθέτηση περισσότερο νοθευτικών και ληστρικών εκλογικών συστημάτων. Γιατί, η αστική τάξη έχει περάσει στην επίθεση. Αφαιρεί δικαιώματα και κατακτήσεις που παραχώρησε στους εργαζόμενους κάτω από το βάρος των αγώνων τους, αλλά και υπό το φόβο του «αντίπαλου δέους», των σοσιαλιστικών χωρών.

Η διάταξη για το εκλογικό σύστημα των δικηγόρων είναι μέρος ενός γενικότερου πλαισίου αντιδημοκρατικών μέτρων (αντιτρομοκρατικός νόμος, ευρωαστυνομία, περιορισμός δημοκρατικών δικαιωμάτων, ποινικοποίηση των αγώνων, περιορισμοί στις διαδηλώσεις, απαγόρευση της αφισοκόλλησης κλπ). Και όλα αυτά, γίνονται για να περνά πιο εύκολα η αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Η αρχή έγινε με τους αγροτικούς συνεταιρισμούς και τους Δικηγορικούς Συλλόγους, αλλά θα γενικευτεί και θα φτάσει μέχρι το εκλογικό σύστημα των βουλευτικών εκλογών. Εκτεταμένη, άλλωστε είναι η αρθρογραφία, αλλά και οι θέσεις πολιτικών του δικομματισμού που προετοιμάζει το έδαφος για πλειοψηφικά συστήματα, πχ τύπου Γερμανίας.

Η απάντηση σε αυτήν την επίθεση του κεφαλαίου δεν μπορεί να είναι παρά ο αγώνας των λαϊκών δυνάμεων για την επιβολή της απλής αναλογικής σε όλα τα επίπεδα, για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των δημοκρατικών κατακτήσεων.