Ο χαρακτηρισμός του προέδρου του ΣΥΝ Ν. Κωνσταντόπουλου στον τρόπο με τον οποίο το ΚΚΕ εκτιμά, κρίνει, αποτιμά το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης και τη δράση του, αλλά και στις θέσεις και απόψεις που το ΚΚΕ καταθέτει μέσα στο κίνημα με τη συμμετοχή του, περί μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, είναι αποκαλυπτικός αν μη τι άλλο μιας βαθιάς πολιτικής υποκρισίας. «Δεν αγωνιζόμαστε για καμία κομματική δικαίωση», δήλωσε «αλλά για τη διεθνή των πολιτών και την παγκοσμιοποίηση των δικαιωμάτων»! Εν ολίγοις η κομματική δικαίωση για το ΣΥΝ, γιατί κακά τα ψέματα την επιζητά, θα επέλθει με τον εξανθρωπισμό του συστήματος...

Θέλει να ξεχνά ο πρόεδρος του ΣΥΝ πως το κίνημα κατά της «παγκοσμιοποίησης» χαρακτηρίστηκε, και είναι, «πολύχρωμο». Πως στα πλαίσιά του ενυπάρχουν ομάδες με διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες, αιτήματα, στόχους, προοπτικές. Ομάδες ριζοσπαστικές, αλλά και ομάδες ρεφορμιστικές, συναινετικές, ή και αναρχικές. Πως δεν είναι κίνημα ομογενοποιημένο όπως υποστήριξε χτες η «Αυγή», δε διαθέτει ενιαίο «πολιτικό περιεχόμενο» και οι διαδηλωτές δεν εκφράζονται άπαντες από το σύνθημα «Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη», απόσταγμα μιας κοσμοθεωρητικής αντίληψης κοντόθωρης, αποπροσανατολιστικής, που σκορπά αυταπάτες περί αναδιανομής κερδών υπέρ των εργαζομένων με πολιτική ρύθμιση της «παγκοσμιοποίησης»!

Στη Γένοβα ακούστηκε και το «συντρίψτε τον καπιταλισμό». Συμφωνεί ο ΣΥΝ μ' αυτό; Προφανώς όχι και έχει κάθε δικαίωμα. Ας μην στηλιτεύει όμως όσους δε συμφωνούν με αιτήματα που εκφράζουν άλλες αντιλήψεις. Στη Γένοβα διαδήλωσαν οπαδοί και μέλη ομάδων, κομμάτων και κινημάτων με μεγάλες μεταξύ τους διαφωνίες. Θεμιτό. Εξίσου θεμιτή είναι η κατάθεση κάθε άποψης στον αγώνα, στα πλαίσια του οποίου γίνεται οξεία ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση, όπως είναι θεμιτή η επιδίωξη να πείσεις κι άλλους για τη δική σου άποψη, να κρίνεις πολιτικές θέσεις με βάση τις δικές σου. Από πότε αυτή η τακτική αποτελεί κάτι το μεμπτό, πολιτικό ατόπημα; Κι αυτοί που τη μέμφονται, όπως ο ΣΥΝ εν προκειμένω, μήπως δεν πράττουν το ίδιο; Δεν προσπαθεί ο ίδιος να κάνει κτήμα κι άλλων τις δικές του αντιλήψεις; Μήπως αυτό το θεωρεί αποκλειστικό του δικαίωμα ή μήπως συμφωνεί με όλες τις απόψεις που κατατίθενται στο διεθνές κίνημα; Αλλού είναι το πρόβλημα. Στην προοπτική της αποφασιστικής ενίσχυσης της αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης των μαζών, την οποία η ηγεσία του ΣΥΝ απεχθάνεται.

Η αδογμάτιστη ηγεσία του ΣΥΝ επιδιώκει να σύρει κι άλλους στις αδιέξοδους ατραπούς της διαχειριστικής αντίληψης, της λογικής μιας πούρας σοσιαλδημοκρατίας. Θέλει το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης στρογγυλεμένο, εσαεί διαμαρτυρόμενο και ως εκ τούτου οιονεί ακίνδυνο για το σύστημα. Θέλει, επίσης, την ενότητα, αλλά χειραγωγημένη από τον καπιταλισμό, στα πλαίσιά του και σ' αυτά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Θέλει κινήματα χωρίς προσανατολισμό ρήξης, σύγκρουσης και ανατροπής, θορυβώδη ξεσπάσματα για τον εξευμενισμό των πνευμάτων των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου.

Κατηγορώντας το «δογματικό» ΚΚΕ και τη θέση του για τη σύνδεση εθνικών και διεθνούς κινήματος ως «περιχαράκωση στα εθνικά και εθνικιστικά χαρακώματα» δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να συνεχίζει την προσπάθεια αφοπλισμού του κινήματος. Που είναι διεθνές και είναι μεγαλειώδες ακριβώς γιατί στηρίχτηκε στην ανάπτυξη της πάλης σε εθνικά πεδία και θα παραμείνει τέτοιο αν τροφοδοτείται απ' αυτή. Αυτού του είδους η πολεμική στο ΚΚΕ δεν είναι παρά πολεμική στο ίδιο το κίνημα, για την απονεύρωσή του, για να μην ανακαλύψει ποτέ πως ο δρόμος για την πραγμάτωση των αιτημάτων και των προσδοκιών του είναι ο δρόμος της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, στο εθνικό και το διεθνές πεδίο δράσης.