Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:

Πρώτον, η κυβερνητική «περιπέτεια» εμφανίζεται σαν επακόλουθο της κρίσης σχέσεων μεταξύ «κακού» και «καλού» ΠΑΣΟΚ. Ποια είναι όμως η ουσία αυτής της εσωΠΑΣΟΚικής διένεξης; Οι πρώτοι θέλουν εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, του γνωστού «μονόδρομου» της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, με επικεφαλής τον Σημίτη, ένα επιτελείο αμιγώς της προσωπικής του επιλογής και περιτύλιγμα τον «εκσυγχρονισμό». Οι δεύτεροι θέλουν την εφαρμογή της ίδιας (!) νεοφιλελεύθερης πολιτικής, αλλά με άλλο... περιτύλιγμα και χωρίς Σημίτη. «Ναι», δηλαδή, στα μέτρα για το Ασφαλιστικό, αλλά με περισσότερο... διάλογο. «Ναι» στην ΟΝΕ και στα «προγράμματα σταθερότητας», αλλά με... «σοσιαλιστικότερο» επικοινωνιακό κερασάκι.

Είναι οι καρέκλες τους που τρίζουν και αυτό είναι που προκαλεί τις μεταξύ τους «ρήξεις». Ετσι, μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν την «κουτάλα», και οι μεν και οι δε, προτάσσουν τη δική τους διαχειριστική εκδοχή για το πώς το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει την ίδια πολιτική, αλλά μειώνοντας τις πιθανότητες απώλειας της κυβερνητικής εξουσίας. Οι μεν λένε ότι μόνο αν το ΠΑΣΟΚ μετατραπεί πλήρως σε ένα κόμμα αντίστοιχο με εκείνο του Μπλερ, «θατσερικό» λόγω και έργω δηλαδή, θα συνεχίσει να έχει το μαχαίρι και το πεπόνι. Οι άλλοι θεωρούν ότι μόνο με ένα ΠΑΣΟΚ που θα μοιάζει «ζοσπενικό», δηλαδή κόμμα-φορέας της νεοσυντηρητικής πολιτικής, αλλά με «κεντροαριστερούτσικη» ρητορεία, θα καταφέρουν να παίξουν το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, διατηρώντας, παράλληλα, τους κυβερνητικούς θώκους.

Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Από αλλού προκύπτει η κυβερνητική-κομματική κρίση: Από την ίδια την ακολουθούμενη πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης. Μετά από μια πορεία διαρκούς επιβολής μέτρων νεοσυντηρητικού «εκσυγχρονισμού», η συσσωρευμένη ποσότητα κοινωνικής δυσαρέσκειας πήρε, μετά την υπόθεση του Ασφαλιστικού, νέα χαρακτηριστικά. Μετατράπηκε σε κοινωνική οργή. Και τα πράγματα δυσκόλεψαν περισσότερο, καθώς το έντονο αυτό λαϊκό «ως εδώ» έβαλε σε δεύτερες σκέψεις την ολιγαρχία, που διερευνά τώρα αν το ΠΑΣΟΚ μπορεί να κάνει τη... «δουλιά».

Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται η ουσία για τα λαϊκά συμφέροντα. Η δεδομένη κρίση δεν πρέπει να απορροφηθεί διά του εγκλωβισμού του λαού στα εσώψυχα του ΠΑΣΟΚ ή σε εναλλαγές των δικομματικών εταίρων. Πρέπει να λειτουργήσει ως θρυαλλίδα για την πρόκληση κρίσης συνολικά στο πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας. Πώς; Διά του απεγκλωβισμού του λαού και από το ΠΑΣΟΚ και από τη ΝΔ και από τις «κεντροαριστεροδέξιες» εφεδρείες τους.