Βιάζονται κάποιοι να «ξεχαστούν», όσο το δυνατόν γρηγορότερα, οι τελευταίες ιδιαίτερα επιτυχημένες απεργιακές κινητοποιήσεις και τα μαζικά συλλαλητήρια των εργαζομένων. Θέλουν να σβήσει ο «απόηχος» της δυναμικής εισβολής των λαϊκών μαζών στο προσκήνιο και να σκεπαστεί κάτω από την «επικαιρότητά» τους, σαν να μην έγινε ποτέ. Ο λόγος είναι ολοφάνερος. Με τους εργαζόμενους στη γωνία και σε ρόλο άβουλου παρατηρητή, διευκολύνονται τα μέγιστα οι χειρισμοί των «κοινωνικών διαλόγων» και τελικά η επιβολή των αντιλαϊκών πολιτικών τους. Δεν είναι, βέβαια, καθόλου εύκολη υπόθεση για την κυβέρνηση και τους κάθε είδους συμμάχους της να μανουβράρουν τις εξελίξεις κατά πώς τους βολεύουν, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε θα το επιχειρήσουν με κάθε μέσο.

Ηδη το σκηνικό του αποπροσανατολισμού και της παγίδευσης των εργαζομένων έχει στηθεί σε πολλαπλά επίπεδα. Είναι εύκολο να διακρίνει κάποιος την ευθεία σχέση που υπάρχει μεταξύ των αστείων μονομαχιών που στήνονται μεταξύ κυβέρνησης και ΝΔ και της συντονισμένης προσπάθειας που καταβάλλουν από κοινού οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων για το μάντρωμα των εργαζομένων στο διάλογο-απάτη και την αποδοχή της «αναγκαιότητας» να υπάρξει «λύση» στο Ασφαλιστικό, και μάλιστα μέσα στα προκαθορισμένα χρονικά όρια. Οσο πιο πολύ φανερώνεται στους εργαζόμενους ότι οι ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ουσιαστικά ταυτίζονται για το Ασφαλιστικό και συνεργάζονται για να επιβληθούν οι νεοφιλελεύθερες επιλογές, τόσο περισσότερο θα ανεβαίνουν οι τόνοι του δικομματικού καυγά, τόσο περισσότερο θα ωρύονται για τις μεταξύ τους - ανύπαρκτες - «διαχωριστικές γραμμές», τόσο περισσότερο θα επικαλούνται ψεύτικα διλήμματα περί «συντήρησης και προόδου».

Οσο πιο πολύ αντιλαμβάνονται οι εργαζόμενοι ότι η λύση που ετοιμάζουν για το Ασφαλιστικό δεν πρόκειται να υστερεί σε αντιλαϊκή σκληρότητα από την αρχική δέσμη προτάσεων της κυβέρνησης - έσπευσε να το επιβεβαιώσει χτες η επίτροπος Αννα Διαμαντοπούλου καθιστώντας σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει «αναμόρφωση του Ασφαλιστικού» χωρίς την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και τη μείωση των συντάξεων - τόσο περισσότερο θα γίνονται ασφυκτικές και αφόρητες οι πιέσεις για «να αρχίσει ο διάλογος», για να διαπιστωθεί «το μέγεθος του προβλήματος» και άλλα παρόμοια. Οσο περισσότερο οι εργαζόμενοι θα οργανώνονται «από τα κάτω», θα δυναμώνουν την ταξική τους ενότητα και θα προετοιμάζουν την ισχυροποίηση της αντεπίθεσής τους, τόσο οι δυνάστες θα παίρνουν τα μέτρα τους για την επιβολή της τάξης τους (διάβαζε «τρομονόμος», απαγόρευση διαδηλώσεων, επίδειξη κρατικής βίας και αυταρχισμού, κ.ο.κ.).

Συνάμα, κάποιοι προεξοφλούν ότι η θερινή ραστώνη θα παίξει το ρόλο της και άρα έχουν χρόνο μέχρι το φθινόπωρο να δρομολογήσουν τις εξελίξεις προς τα εκεί που θέλουν και να φέρουν τους εργαζόμενους μπροστά σε τετελεσμένα. Πιστεύουν ότι ελέγχουν απόλυτα την κατάσταση και προσπαθούν να κλείσουν την «παρένθεση», όπως πιστεύουν, των μεγάλων κινητοποιήσεων των εργαζομένων. Είναι προφανές ότι επιχειρούν να θάψουν το μήνυμα που έστειλαν οι εργαζόμενοι ή να το εκτρέψουν σε ανώδυνες κατευθύνσεις, σπέρνοντας απογοήτευση και ηττοπάθεια. Δεν πρόκειται όμως να τους κάνουμε τη χάρη. Οι εργαζόμενοι έχουν βγάλει τα αισιόδοξα συμπεράσματά τους από την πρόσφατη επίδειξη δύναμης που πραγματοποίησαν και είναι αποφασισμένοι να μην κάνουν βήμα πίσω, παρά και ενάντια στη λυσσαλέα επίθεση που θα δεχτούν. Εχουν καταλάβει ότι μόνο αν προχωρήσουν κι άλλο στην ίδια κατεύθυνση, θα μπορέσουν να έχουν θετικά γι' αυτούς αποτελέσματα. Και βέβαια, δεν πρόκειται να εκχωρήσουν σε κανέναν το δικαίωμα να διαπραγματεύεται ερήμην τους «λύσεις» σε βάρος των συμφερόντων τους.