Από την αρχή ήταν ξεκάθαρο ακόμα και στους πλέον αδαείς ότι η αναδίπλωση της κυβέρνησης, κάτω από τη μεγαλειώδη κινητοποίηση στις 26 Απρίλη, είχε τακτικό χαρακτήρα και ότι, βέβαια, θα επανέλθει δριμύτερη, αν και με εμφανώς τροποποιημένη την τακτική της, για να επιβάλει την πολιτική της, όχι μόνο στο Ασφαλιστικό, αλλά «εφ' όλης της ύλης» της νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Από την άλλη, όσοι εθελοτυφλούν ή παίζουν άσχημα παιχνίδια στις πλάτες των εργαζομένων, δεν περίμεναν ότι θα αναλάμβαναν δράση οι γνωστές καθεστωτικές δυνάμεις, ώστε να εκτονώσουν τη λαϊκή οργή και να κρατήσουν «εντός των τειχών» της κυρίαρχης πολιτικής το διογκούμενο ρεύμα αντίστασης των εργαζομένων.

Ηδη, έδωσαν σαφέστατο δείγμα γραφής των προθέσεών τους, εξαπολύοντας μια βρώμικη επίθεση κατά των κομμουνιστών, κατηγορώντας το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ για δήθεν διάσπαση της ενότητας του λαϊκού κινήματος! Είναι ευνόητο ότι θα βόλευε εξαιρετικά όσους θέλουν να οδηγήσουν το συνδικαλιστικό κίνημα δεμένο χειροπόδαρα στη συνθηκολόγηση με την αντιλαϊκή πολιτική, να μην έχουν τις ταξικές δυνάμεις διαρκώς μπροστά τους και να τους χαλάνε τα άνομα σχέδιά τους. Αλλά ποιοι μιλάνε για ενότητα και σε ποια βάση, άραγε, επιδιώκουν αυτήν την ενότητα; Μπορεί, άραγε, να υπάρξει νικηφόρα έκβαση του αγώνα των εργαζομένων, όταν η ενότητα επιδιώκεται να εγκλωβιστεί στη λογική της συναίνεσης και του «κοινωνικού διαλόγου»; Δεν είναι ολοφάνερο ότι μέσα σ' αυτά τα ασφυκτικά πλαίσια το μόνο που μπορεί να πετύχουν οι εργαζόμενοι είναι να «παζαρέψουν» τι θα παραδώσουν από τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους, ώστε να γίνει πιο ισχυρό το κεφάλαιο; Ποια ενότητα μπορεί να υπάρξει στη βάση του «κοινωνικού εταιρισμού» και της ταξικής συνδιαλλαγής με το ΣΕΒ; Μπορεί να υπάρξει ενότητα στη βάση της αποδοχής των αξιών και στόχων του κεφαλαίου, όπως η «ανταγωνιστικότητα», η «παραγωγικότητα», η «ανάπτυξη»; Μπορούν, δηλαδή, οι εργαζόμενοι να συνομολογήσουν μέτρα τέτοια, που μοιράζουν τη φτώχεια και την περιθωριοποίηση των λαϊκών μαζών, που χειροτερεύουν απόλυτα τη θέση της εργατικής τάξης και την οδηγούν στην εξαθλίωση; Τι σόι ενότητα είναι αυτή, όταν ταυτίζουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και των πολυεθνικών με αυτά των λαϊκών στρωμάτων και της χώρας;

Από την άλλη, όλοι γνωριζόμαστε σ' αυτόν τον τόπο. Δεν ξέρουν, άραγε, οι εργαζόμενοι ποια ήταν η στάση εκείνων που κατηγορούν σήμερα τους κομμουνιστές για «διασπαστές», όταν η κυβέρνηση επέβαλε τις ιδιωτικοποιήσεις στις ΔΕΚΟ, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, τη μερική απασχόληση, την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας, της Παιδείας; Δε θυμούνται, άραγε, ποιοι συμφωνούσαν σε «πάγωμα» μισθών ή υπέγραφαν «συμβόλαια» καθήλωσης των λαϊκών εισοδημάτων και εκχώρησης των δικαιωμάτων και κατακτήσεών τους; Δε θυμούνται ότι οι κομμουνιστές, που σταθερά και με συνέπεια έδιναν καθημερινά μάχες για έγκαιρη οργάνωση της λαϊκής πάλης, κατηγορούνταν για «ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής» και «πεζοδρόμιο»;

Υπέρτατος στόχος τους είναι η διάσπαση των εργαζομένων, η καλλιέργεια κλίματος απογοήτευσης και έλλειψης εμπιστοσύνης στις δυνάμεις τους. Δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη. Ο αγώνας των εργαζομένων επιβάλλεται να κλιμακωθεί και να θέσει στο στόχαστρο το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής. Μέσα από τα σωματεία τους, να αποφασίσουν μαζικά για το «επόμενο βήμα», περιφρουρώντας την ταξική ενότητα και αλληλεγγύη τους, δημιουργώντας, ταυτόχρονα, τις προϋποθέσεις για τη χειραφέτησή τους από την κυρίαρχη πολιτική και την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο.