Ούτε στιγμή δεν ταλαντεύτηκε η ηγεσία της ΝΔ για το Ασφαλιστικό. Πήρε αδίστακτα θέση απέναντι στους εργαζόμενους, ενώ αποδεικνύει ακόμα μια φορά το ρόλο της ως καλύτερου συμμάχου και στυλοβάτη της κυβέρνησης, υποστηρίζοντας μετά πάθους τις νεοφιλελεύθερες επιλογές της. Η αξιοθαύμαστη ταξική συνέπεια της ηγεσίας της ΝΔ δεν προκαλεί, φυσικά, καμία έκπληξη. Το πρόβλημα δημιουργείται από τη στιγμή που επιχειρεί να νομιμοποιήσει και δικαιώσει την αντιασφαλιστική επέλαση από τη θέση κόμματος που ανήκει κατ' ευφημισμόν στην «αντιπολίτευση», προκαλώντας σύγχυση σε ένα τμήμα των εργαζομένων. Το πρόβλημα δημιουργείται από τη στιγμή που εμφανίζεται ως ο ένθερμος συνήγορος υπεράσπισης της «αναγκαιότητας» και του «μονόδρομου» των κυβερνητικών μέτρων. Το πρόβλημα δημιουργείται από τη στιγμή που βάζει και στην πράξη πλάτη για να περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα, τόσο με τη συμμετοχή της στο διάλογο - απάτη, όσο και με την ευθεία αποδοκιμασία των λαϊκών κινητοποιήσεων.

Δεν υπάρχουν περιθώρια αυταπατών και ψευδαισθήσεων. Η ηγεσία της ΝΔ, όπως προκύπτει με σαφήνεια από τις επίσημες θέσεις της και τη συναινετική πρακτική της, όχι μόνο δεν έχει καμία αντίρρηση με τα εξαγγελθέντα κυβερνητικά μέτρα, αλλά ασκεί ποικιλόμορφες πιέσεις για να προχωρήσει πιο αποφασιστικά η κυβέρνηση και σε άλλες νεοφιλελεύθερες «τομές» (φορολογική μεταρρύθμιση, παραπέρα ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων), επικαλούμενη την κρισιμότητα του ασφαλιστικού προβλήματος. Ο Κ. Καραμανλής χαρακτήρισε «αόριστες και αποσπασματικές»(!) τις κυβερνητικές προτάσεις, οι οποίες για το μόνο που διακρίνονται είναι η σαφήνειά τους στην εξόντωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ο πρόεδρος της ΝΔ δεν εξέφρασε καμία αντίρρηση ούτε για τη σημαντική αύξηση των ορίων ηλικίας, θεωρώντας προφανώς το 65ο έτος ως δεδομένο και «κεκτημένο», ούτε για τη δραστική συρρίκνωση των συντάξεων περίπου στο μισό. Η φραστική αντίθεση «σε οποιαδήποτε αύξηση ορίων ηλικίας και εισφορών» είναι προφανές ότι είναι κενή περιεχομένου και γίνεται εκ του ασφαλούς.

Η «κριτική» που ασκεί στα κυβερνητικά μέτρα αποτελεί, ουσιαστικά, την καλύτερη στήριξή τους. Πρώτον, «παραπονιέται» ότι η κυβέρνηση τής λεηλατεί την πολιτική της και «εμφανίζει ως δικές της τις θέσεις που είχε πολεμήσει το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση»! Δεύτερον, την «κατηγορεί» ότι δεν εφάρμοσε με συνέπεια την ασφαλιστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης της ΝΔ! Τρίτον, προτείνει, στο πλαίσιο του εποικοδομητικού ρόλου της, μια «μακροπρόθεσμη και ολοκληρωμένη πολιτική» για το Ασφαλιστικό, που θα στηρίζεται «στην υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών, που θα επιτρέψουν την αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης, την πάταξη της ανεργίας και της μαύρης εργασίας». Εννοείται ότι πρόκειται για νεοφιλελεύθερες αλλαγές, που υλοποιεί και το ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι με τους γρήγορους ρυθμούς που επιθυμεί ο ΣΕΒ και η ΕΕ και αναπαράγει η ηγεσία της ΝΔ. Τέταρτον, στηρίζει την προωθούμενη ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, προπαγανδίζοντας, τόσο το «συμπληρωματικό χαρακτήρα της ιδιωτικής ασφάλισης», όσο και την «αξιοποίηση των αποθεματικών των Ταμείων» κ.ο.κ.

Συμπερασματικά, δεν επιτρέπεται να αφεθεί η ηγεσία της ΝΔ να χρησιμοποιεί τη μάσκα του αντιπολιτευόμενου κόμματος για να κρύψει τη συστράτευσή της στο αντιασφαλιστικό μέτωπο. Οι εργαζόμενοι - και, φυσικά, οι ψηφοφόροι της ΝΔ, που πλήττονται βέβαια από τα μέτρα που στηρίζει η ηγεσία του κόμματος - πρέπει να έχουν ανοιχτό μέτωπο ενάντια στην πολιτική της ΝΔ, η οποία πρέπει να πληρώσει ακριβά για την πολιτική της και όχι να έχει το θράσος να εμφανίζεται ως «σωτήρας».