Ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Κ. Σημίτης, κατέβαλε προχτές έντονη προσπάθεια, για να μας πείσει, ότι η κυβέρνησή του φροντίζει για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των φτωχών, των μακροχρόνια ανέργων και άλλων «ευπαθών ομάδων». Στο πλαίσιο αυτό, μιλούσε περίπου ένα τέταρτο της ώρας, για τα «γενναία» μέτρα που αποφάσισε το υπουργικό συμβούλιο. Προσπαθώντας, να εμφανίσει όσο γίνεται πιο... «γενναιόδωρη» την κοινωνική πολιτική της κυβέρνησής του, ο Κ. Σημίτης, ομολόγησε ότι στη σημερινή Ελλάδα των 2.500.000 φτωχών και πεινασμένων (όπως τους έχει καταγράψει η Eurostat) υπάρχουν και 140.000 οικογένειες που έχουν ετήσιο οικογενειακό εισόδημα μόλις 750.000 δραχμές το χρόνο. Μάλιστα, παρακαλώ, σύμφωνα με τα στοιχεία του πρωθυπουργού, τουλάχιστον 140.000 οικογένειες στην Ελλάδα ζουν με 750.000 δραχμές το χρόνο, που αναλογούν σε 62.500 δραχμές το μήνα και μόλις 2.049 δραχμές την ημέρα!

Εκφράζοντας λοιπόν, την «κοινωνική ευαισθησία» του ΠΑΣΟΚ απέναντι σ' αυτές τις οικογένειες, ο Κ. Σημίτης υποσχέθηκε να τους δοθεί από το 2002 μια οικονομική ενίσχυση από 100.000 ως 200.000 δραχμές το χρόνο! Η ενίσχυση αυτή, είναι κάτι λιγότερο από «φιλοδώρημα», καθώς οι 200.000 δραχμές το χρόνο ισοδυναμούν με 548 δραχμές τη μέρα για τους «προνομιούχους» φτωχούς αυτής της κατηγορίας και σε 274 δραχμές τη μέρα για τους «μη προνομιούχους». Και όταν θα πάρουν την ενίσχυση στο χέρι, θα μπορούν -οι «τυχερές» οικογένειες- να αγοράσουν κάθε μέρα περίπου 1,5 κιλό ψωμί ή 1,5 λίτρο γάλα! Ομως, προσοχή. Εδώ, ισχύει απόλυτα η λαϊκή παροιμία «όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι»...

Το πρώτο, που πρέπει να σημειώσουμε, είναι πως αυτά που εξαγγέλθηκαν, δεν είναι κάποια συγκεκριμένα μέτρα, αλλά «σχέδια», «δράσεις» και «κατευθύνσεις», που «θα» εξειδικευτούν για να εφαρμοστούν στο μέλλον, τη στιγμή που οι κυβερνώντες θα κρίνουν κατάλληλη, ενώ το άλλο πακέτο των 3,5 τρισ. δραχμών που θα δοθεί στο μεγάλο κεφάλαιο για την Ολυμπιάδα του 2004, την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» κλπ, θα δοθεί νωρίτερα. Το δεύτερο, είναι ότι ο χρόνος που επιλέχθηκε για να ανακοινωθεί το «κοινωνικό πακέτο» για την αντιμετώπιση της φτώχειας, δεν είναι καθόλου άσχετος, με την προσπάθεια της κυβέρνησης να προωθήσει (με όσο γίνεται μικρότερες κοινωνικές συγκρούσεις) το «μεγάλο πακέτο» αντιλαϊκών μέτρων. Αποτελεί δε κοινό μυστικό, ότι το «μεγάλο πακέτο» με τις ρυθμίσεις για το ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό και άλλα μέτρα, έχει στόχο την πλήρη ανατροπή των κοινωνικοασφαλιστικών κατακτήσεων των εργαζομένων και κατά συνέπεια θα συμβάλλει στην παραπέρα αύξηση του αριθμού των φτωχών, των πεινασμένων και των εξαθλιωμένων.

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αν φτάσαμε το σωτήριον έτος 2001 η Ελλάδα να έχει 600.000 ανέργους και περίπου 2.500.000 φτωχούς, δεν είναι τυχαίο. Αυτή είναι η Ελλάδα, όπως την κατάντησαν από τη μεταπολίτευση (1974) μέχρι σήμερα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που έχουν συμπληρώσει 10 και 17 χρόνια αντίστοιχα κυβερνητικής θητείας. Με τέτοιους κυβερνήτες, που συναγωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα δώσει περισσότερα στο μεγάλο κεφάλαιο, είναι επόμενο να εμφανίζουν τις κρατικές ενισχύσεις - «φιλοδωρήματα», σαν «γενναιόδωρη» κοινωνική πολιτική και να αποσιωπούν φυσικά τους μποναμάδες που προσφέρουν απλόχερα στο μεγάλο κεφάλαιο. Το να ομολογεί, όμως, δημόσια ο πρωθυπουργός ότι μεταξύ των 2.500.000 φτωχών στην Ελλάδα, υπάρχουν και 140.000 οικογένειες που ζουν με 750.000 δραχμές το χρόνο, για να τους υποσχεθεί οικονομική ενίσχυση - φιλοδώρημα 274 δραχμές τη μέρα, αυτό δεν είναι κοινωνική ευαισθησία. Είναι κοροϊδία, κοινωνική αναισθησία και πρόκληση, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Και αυτή η πρόκληση, δεν πρέπει να περάσει.