Τελικά δεν είμαστε όλοι ίσοι σε αυτή τη ζωή... Μερικοί, δε, παρά έχει γίνει το κακό να μπαίνουν σε δεύτερη και σε τρίτη μοίρα, και ποιοτικά και ποσοτικά, έναντι κάποιων άλλων. Για παράδειγμα, το ΚΚΕ έχει μερικές δεκάδες χιλιάδες μέλη, που πρόσφατα πραγματοποίησαν το 16ο Συνέδριό τους και πήραν τις αποφάσεις τους, εντούτοις αυτή τους η δραστηριότητα δεν «έτυχε» της προσοχής των ΜΜΕ. Αυτή ήταν η «τύχη» που επιφυλάχτηκε και επιφυλάσσεται συνεχώς στις απόψεις κάποιων δεκάδων χιλιάδων μελών και μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων του Κόμματος. Αντίθετα, τα ΜΜΕ δείχνουν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τις απόψεις κάποιων άλλων ανθρώπων - που στην καλύτερη περίπτωση ανέρχονται σε μερικές δεκάδες -που πάντα, σαν από... σύμπτωση, φέρουν την ιδιότητα του πρώην μέλους ή στελέχους του ΚΚΕ.
Νομίζουμε ότι και οι πρώην σύντροφοι, όπως ο Γ. Θεωνάς - που την Κυριακή παραχώρησε συνέντευξη στο «Βήμα» - θα έχουν διαπιστώσει ότι η προβολή τους από τα ΜΜΕ, στο διάστημα που έπαψαν να είναι μέλη του ΚΚΕ, ξεπερνά σε αριθμό και σε συχνότητα όλες μαζί τις προσκλήσεις που είχαν λάβει από τα ΜΜΕ για να εκθέσουν τις απόψεις τους όλα τα προηγούμενα χρόνια, και ενόσω διατηρούσαν την ιδιότητα του μέλους του ΚΚΕ...
Πέρα από το στοιχείο της «υπερπροβολής», εκείνο που προβληματίζει, σε ό,τι αφορά στην τελευταία συνέντευξη του Γ. Θεωνά, είναι η ουσία των αναδρομικής ισχύος τοποθετήσεών του. Ενώ, όπως λέει, πραγματεύεται το θέμα της «κοινής δράσης της Αριστεράς», εκτιμά ότι μια τέτοια πορεία δεν ευδοκίμησε από τη μεταπολίτευση μέχρι τώρα διότι «εμείς αρμενίζαμε στραβά». Το «εμείς» αφορά το ΚΚΕ... Είναι προφανές ότι αν εμπλακεί κανείς σε μια κακόπιστη συζήτηση, δεν αποκλείεται να καταλήξει ότι το ΚΚΕ «φταίει» ακόμα και για το... προπατορικό αμάρτημα. Χωρίς να αναφερθούμε αναλυτικά, θα μας επιτραπεί πάντως να θεωρούμε ότι,
α) και τον καιρό που το «ΚΚΕ Εσωτερικού» έπαιζε το παιχνίδι του «ευρω-κομμουνισμού», ο οποίος σήμερα «μετεξελίχθηκε» και παραδίδει τη βάση του Αβιάνο στα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ,
β) και τον καιρό που η ΕΑΡ διατεινόταν ότι «οι αμερικανικές βάσεις δεν είναι ραπανάκια για να τις διώξουμε»,
γ) και τον καιρό που ο ΣΥΝ γινόταν ο «αριστερός» Δούρειος Ιππος για το «ναι» στο Μάαστριχτ ή το «ναι» στα εθνικιστικά σκοπιανοφαγικά συλλαλητήρια,
το ΚΚΕ και τότε έδινε και σήμερα συνεχίζει να δίνει τη μάχη όλης και κυρίως της πραγματικής Αριστεράς.
Πέρα όμως από την ετεροχρονισμένη «αυτοκριτική» (απέναντι σε ποιον αλήθεια;), αξιοσημείωτο είναι ότι η επαναλαμβανόμενη θέση του Γ. Θεωνά περί «κοινής δράσης», ως μια τακτική που φαντάζει αποσυνδεμένη από τη στρατηγική και κυρίως σαν μια τακτική αδιάφορη για καίρια ζητήματα, όπως η ταξική αφετηρία της πολιτικής των συμμαχιών, υποτάσσει την ανάγκη της «συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης» στην ιδεοληψία. Πρόκειται για ιδεοληψία πολύ συγκεκριμένης στόχευσης. Αλλά η στόχευση να δράσουν από κοινού οι κομμουνιστές με κείνους που θέλουν να γίνουν το - μετά τιμής και παροχής θώκων - «κεντροαριστερό» κερασάκι του ΠΑΣΟΚ δεν αφορά το ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ πασχίζει για την από κοινού δράση του λαού. Αντιπαρέρχεται τον «εισοδισμό» που επιχειρείται στις γραμμές του από τους ταξικούς αντιπάλους του με δεκανίκια κάθε λογής «κινήσεις» και απευθύνεται πλατιά στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΣΥΝ (πράγμα το οποίο δεν κάνει ο Γ. Θεωνάς, που δείχνει να απευθύνεται αποκλειστικά στους φίλους και τα μέλη του ΚΚΕ), τονίζοντας το αυτονόητο: Η κοινή δράση του λαού, για να είναι του λαού και συνεπώς αριστερή, δεν μπορεί παρά να αρνείται κάθε αυταπάτη στις γραμμές της για το ρόλο των δήθεν «φίλων του λαού».
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Feeds
