Πριν μερικές εκατοντάδες χρόνια, ο σιδερόφραχτος στρατιώτης του φεουδάρχη πλησίασε τη φτωχή καλύβα και φώναξε τον πατέρα της οικογένειας να βγει έξω. Η προσταγή του αφέντη ήταν να πάει στο διπλανό φέουδο, μαζί με άλλους άντρες του χωριού που διαφέντευε ο άρχοντας και να δουλέψει όπου του πουν. Ο φτωχός δουλευτής της γης, ιδιοκτησία του άρχοντα, ήταν η συνεισφορά σε μια εύθραυστη συμμαχία. Χρειάζεται λίγο να «μαλακώσει» το μυαλό μας, να ξεφύγει από αυτό που σήμερα έχουμε κατακτήσει και που νομίζουμε ότι κανείς δεν πρόκειται να μας το πάρει πίσω. Τότε θα είναι πιο εύκολο να καταλάβουμε ότι πρόκειται για μια «μεσαιωνική» μορφή «δανεισμού» ή «ενοικίασης» εργαζόμενου.

Πριν μερικά χρόνια, μια γραμματέας σήκωσε το τηλέφωνό της και κάλεσε στο γραφείο του προέδρου της επιχείρησης ένα διευθυντικό στέλεχος. Το στέλεχος αυτό, υψηλά αμειβόμενο και καταρτισμένο, θα αναλάμβανε να συντονίσει μια συγκεκριμένη δουλιά που είχε αναλάβει μια συνεργαζόμενη επιχείρηση. Μια ομάδα στελεχών της επιχείρησης αυτής θα έμπαινε κάτω από τις οδηγίες του για μερικούς μήνες. Οταν η δουλιά θα τέλειωνε, το διευθυντικό στέλεχος θα επέστρεφε στην εταιρία του, για να συνεχίσει τη δουλιά που έκανε, στην ίδια θέση, με τον ίδιο μισθό, που, εξάλλου, δε θα σταματούσε ούτε για μια στιγμή να του καταβάλλεται από τη δική του εταιρία. Είναι πιο εύκολο να καταλάβουμε πως πρόκειται, επίσης, για μια περίπτωση «δανεισμού». Μόνο, που εδώ οι όροι είναι καλύτεροι και η επιστροφή εξασφαλισμένη.

Πριν μερικούς μήνες, ένας άνεργος ηλεκτροτεχνίτης άκουσε το τηλέφωνό του να κουδουνίζει. Ηταν από το ιδιωτικό γραφείο εύρεσης εργασίας, στο οποίο είχε δώσει πρόσφατα το βιογραφικό του. Είχε βρεθεί δουλιά γι' αυτόν και έπρεπε να περάσει από τα γραφεία τους. Οταν πήγε, υπέγραψε μια σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου. Το ιδιωτικό γραφείο τού είχε εξασφαλίσει δουλιά σε μια τεχνική εταιρία για ένα χρόνο. Στη συνέχεια, κάλεσε τον ηλεκτροτεχνίτη και τον προσέλαβε το ίδιο, αντί να τον στείλει στην ενδιαφερόμενη εταιρία. Μόλις τέλειωνε ο χρόνος, ο ηλεκτροτεχνίτης θα ήταν πάλι άνεργος και κάποιος άλλος θα έπαιρνε τη θέση του, για λίγο ή περισσότερο.

Η τεχνική εταιρία δεν ήθελε να προσλάβει τον εργαζόμενο και να αναγκαστεί μετά να τον κρατήσει και να δημιουργηθούν απαιτήσεις για επιδόματα προϋπηρεσίας και ό,τι άλλο προβλέπουν ο νόμος και η κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας πως πρέπει να παρέχει στους εργαζομένους της. Δεν ήθελε να έχει ένα μόνιμο εργαζόμενο, ο οποίος θα μπορούσε να συνδικαλιστεί στο κλαδικό σωματείο, ή, ακόμη χειρότερα, να συμβάλει στη δημιουργία ενός επιχειρησιακού σωματείου. Με λίγα λόγια, δεν ήθελε «φασαρίες». Ηταν μια ακόμη περίπτωση «ενοικίασης» εργαζόμενου. Ενός εργαζόμενου, που, σε διαφορετική περίπτωση, θα είχε μια σταθερή θέση εργασίας σε μια τεχνική εταιρία.

Πριν λίγες μέρες, ο υφυπουργός Εργασίας, Χρ. Πρωτόπαππας, κατέθεσε στη Βουλή την άποψη ότι η δραστηριότητα των ιδιωτικών γραφείων εύρεσης εργασίας είναι νόμιμη, συμπεριλαμβανομένου και του «δανεισμού». Επικαλέστηκε τρία άρθρα του Αστικού Κώδικα, για να επιβεβαιώσει τον ισχυρισμό του. Εκ των υστέρων, φάνηκε ότι τα άρθρα αυτά ήταν αόριστα και γενικόλογα, για παράδειγμα, αφορούσαν τον ορισμό της ...σύμβασης εργασίας. Ωστόσο, για τον ηλεκτροτεχνίτη, όπως και για τον φτωχό δουλοπάροικο, δεν έχει καμία σημασία, αν είναι νόμιμο ή παράνομο το δουλεμπόριο. Γιατί, είτε νόμιμο, είτε νομότυπο, είτε παράνομο, το αποτέλεσμα γι' αυτόν είναι το ίδιο.