Πολύ φτηνό αποδείχτηκε το κόλπο της κυβέρνησης με τη φορολογία στις μεταβιβάσεις ακινήτων. Το πυροτέχνημα, που εκτόξευσε ο Γ. Παπαντωνίου, κράτησε μόνο όσο διαρκούν τα βραδινά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Ακόμα και ο φιλοκυβερνητικός Τύπος - μαζί και οι εφημερίδες που όλες τις προηγούμενες μέρες ζητωκραύγαζαν για τις... επερχόμενες φορολογικές ελαφρύνσεις - δεν επιχείρησαν καν να κινηθούν στη ρότα των φοροαπαλλαγών, που είχαν χαράξει. Δε θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Πάντα είναι απαραίτητο το φύλλο συκής. Αλλωστε, αυτό που μένει ως γενική αίσθηση, δεν είναι τα δημοσιεύματα της μιας μέρας - τα χτεσινά - αλλά οι πάμπολλες κυριακάτικες αναλύσεις και τα ρεπορτάζ, που προδίκαζαν τα δήθεν ευνοϊκά μέτρα που σκοπεύει να θέσει σε εφαρμογή η κυβέρνηση.

Βέβαια, τα προπαγανδιστικά τεχνάσματα του υπουργού, ή τα καμώματα των εφημερίδων, που με κάθε ευκαιρία σιγοντάρουν τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις, είναι θέμα δευτερεύον. Το κύριο είναι η ίδια η πολιτική της κυβέρνησης. Οι συνεχείς και χωρίς σταματημό επεξεργασίες νέων τρόπων και μεθόδων, ώστε να αποσπώνται όλο και περισσότεροι φόροι. Ειδικά, το ξεπουπούλιασμα των φορολογουμένων στον τομέα των ακινήτων και της λαϊκής κατοικίας. Η λογική τους είναι απλή: Η απόκτηση κατοικίας εξακολουθεί να αποτελεί το όνειρο για εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες και άρα η οποιαδήποτε πρόσθετη φορολογική επιβάρυνση, όσο επαχθής κι αν είναι, τελικά «χωνεύεται». Πολύ περισσότερο που ο κάθε ενδιαφερόμενος αντιμετωπίζει το πρόβλημα ως μονάδα και έτσι τα περιθώρια μαζικής αντίδρασης σε τέτοιου είδους αντιλαϊκές αποφάσεις είναι περιορισμένα.

Οι ρυθμίσεις που ανακοινώθηκαν προχτές, για τον τρόπο υπολογισμού του φόρου μεταβίβασης των ακινήτων, είναι «μισές». Ο Γ. Παπαντωνίου απέφυγε επιμελώς να δημοσιοποιήσει τις νέες, αυξημένες, αντικειμενικές αξίες που θα ισχύσουν για τα ακίνητα. Ετσι, ενώ ξέρουμε τους νέους συντελεστές φορολογίας, δε γνωρίζουμε τα ποσά επί των οποίων θα υπολογιστούν, ώστε να προσδιοριστούν οι φόροι. Ο «Ρ» με συγκεκριμένα παραδείγματα, και χτες και σήμερα, αποδεικνύει ότι οι ενδιαφερόμενοι θα κληθούν να πληρώσουν πολλαπλάσιους φόρους από αυτούς που ισχύουν σήμερα. Το ακριβές ποσοστό της επιβάρυνσης αυτής θα εξαρτηθεί από το ύψος των αυξήσεων που θα αποφασίσει η κυβέρνηση για τις αντικειμενικές αξίες.

Πάντως, καλό είναι να μη διαφεύγει της προσοχής ότι το ζήτημα της κατοικίας δεν περιορίζεται στους υπέρογκους φόρους, τους οποίους, άλλωστε, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, οποιαδήποτε κυβέρνηση είναι δυνατόν ακόμα και να τους μειώσει. Επεκτείνεται και συνδέεται άρρηκτα με το «φαύλο κύκλο» της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Αυτής που κάνει ακριβό εμπόρευμα την ίδια τη γη, με συνεχείς αστρονομικές αυξήσεις των τιμών της. Που οδηγεί σε ανεξέλεγκτες ανατιμήσεις των πρώτων υλών και των υλικών που χρησιμοποιούνται στις οικοδομές. Που διευκολύνει την ασυδοσία των κατασκευαστικών εταιριών. Που επιτρέπει τον αυθαίρετο προσδιορισμό των τιμών στα ακίνητα. Με δυο λόγια, καρδιά του προβλήματος είναι η πολιτική της πλήρους παράδοσης της αλυσίδας γη-οικοδομή-κατοικία στους περιβόητους νόμους της αγοράς και την απροκάλυπτη κερδοσκοπία.

Το ζήτημα της εξασφάλισης κατοικίας για τους εργαζόμενους και όλους όσοι επιζητούν, όχι ν' αποκτήσουν βίλες και μεγαλεία, αλλά να στεγάσουν την οικογένειά τους, θα μπορούσε να επιλυθεί, στα πλαίσια μιας πολιτικής ουσιαστικής στήριξης της λαϊκής στέγης. Μια αντίληψη που απουσιάζει πλήρως από τους «εκσυγχρονιστικούς» προσανατολισμούς των κυβερνώντων και από την πολιτική εξυπηρέτησης του κεφαλαίου και η οποία, βεβαίως, θα μπορούσε να κινηθεί μόνο σε κατευθύνσεις που είναι ριζικά αντίθετες από την εμπορευματοποίηση της ανάγκης των λαϊκών στρωμάτων να αποκτήσουν το δικό τους κεραμίδι, ζήτημα που μπορεί να λύνεται σε καθεστώς λαϊκής οικονομίας.