Ακριβώς σ' αυτό το σημείο είναι που - θέλοντας και μη - σου προκύπτουν κάποια αγωνιώδη ερωτήματα: Οταν το πρόβλημά σου είναι το «παιδί», το αύριο της κοινωνίας μας, περιορίζεσαι σ' έναν ετήσιο γιορτασμό, σε πέντε-έξι - έστω συγκλονιστικά -νούμερα και σε δυο-τρεις πράξεις φιλανθρωπίας; Οταν οι έρευνες σού δείχνουν ότι σε μια χώρα περίπου 10.000.000 ανθρώπων, υπάρχουν τουλάχιστον 150.000 παιδιά κάτω των 16 χρόνων που εργάζονται και αρκετές χιλιάδες που ζουν - τρόπος του λέγειν - μέσα στους δρόμους, μπορείς να επαναπαυτείς και να... γιορτάσεις; Κι όταν, πολύ περισσότερο, αποδεικνύεται ότι οι «εργοδότες» των παιδιών του δρόμου - που δεν είναι συνήθως οι γονείς τους - κερδίζουν από την εκμετάλλευσή τους, συντηρητικά, 1 δισεκατομμύριο δραχμές το μήνα, τότε δεν μπορείς παρά να αναφωνήσεις: «Μα καλά, δεν υπάρχει κανένας να τους μαζέψει;».

Η πραγματικότητα, δυστυχώς, συνεχίζει να δείχνει το σκληρό της πρόσωπο. Οχι, δεν υπάρχει κανείς να μαζέψει όλο αυτό το κύκλωμα της αισχρής κερδοσκοπίας, γιατί απλούστατα αυτοί που θα 'πρεπε να «μαζεύουν» είναι ουσιαστικά αυτοί που δημιούργησαν όλη αυτή την κατάσταση. Είναι αυτοί που κλείνουν τα μάτια σε ό,τι μπορεί να τους χαλάσει τη βιτρίνα της όποιας ευημερίας τους. Είναι αυτοί που «νίπτουν τας χείρας τους» σε όλα τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας που γεννά αυτή η κατάσταση (βία, εγκληματικότητα, ναρκωτικά, πορνεία κλπ.). Είναι αυτοί που θέλουν παιδιά-στυμμένες λεμονόκουπες, που θέλουν παιδιά χωρίς παιδική ηλικία, για να γεμίζουν τις τσέπες και τα ταμεία τους. Είναι, ίσως, οι ίδιοι που μεθαύριο θα βγουν στις τηλεοράσεις και θα δώσουν - χωρίς αιδώ - κάμποσα εκατομμύρια «για την εξάλειψη αυτού του φαινομένου»...

Κι όταν αύριο αυτά τα παιδιά στηθούν στον τοίχο γιατί πήραν τον... κακό δρόμο, κανείς δε θα θυμηθεί και κανείς δε θα μιλήσει για τον άλλο δρόμο, για τα χαρτομάντιλα που πούλησαν, για τα τζάμια που καθάρισαν, για τα παγκάκια που κοιμήθηκαν, για το παιγνίδι και το σχολείο που δε γνώρισαν, για το φαΐ που στερήθηκαν, για το χαμόγελο που τόσο βίαια τους κλέψανε. Για όλα αυτά - όπως συνήθως γίνεται - μάλλον θα αποφανθεί ο ψυχολόγος κάποιου Ιδρύματος...