Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς το γεγονός ότι στα λεγόμενα δελτία ειδήσεων των τηλεοράσεων, που έχουν ξεπεράσει σε ήθος, ύφος κάθε ρεάλιτι σόου, το πολύ να διαβαστούν προς το τέλος δύο προτάσεις για το πόσοι νεκροί προστέθηκαν στη μακριά λίστα των νεαρών θυμάτων στη Ραμάλα, στη Γάζα, στην Ιερουσαλήμ και όπου αλλού.

Αν δείξουν και καμία εικόνα στα βιαστικά, θα είναι πολύ μετά από τα διαφημιστικά κατορθώματα του κ. Β. Βασιλικού. Μετά, επίσης, την αναλυτική εξακρίβωση για το αν κλάδευε όντως τα δέντρα του στην Τζια ο κ. Πάγκαλος την ώρα που άκουσε για την αποπομπή του, ή είχε τελειώσει το κλάδεμα και απολάμβανε τον καφέ του σκέτο... Πολύ μετά, επίσης, από την ανάγκη ίδρυσης «ψυχιατρείου αγελάδων», ή για το αν ισχύει ή «μυική ευπάθεια» του Σόουζα ή όχι...

Αυτές οι πέτρες και τα νεανικά τους σώματα είναι ό,τι έχει μείνει, όχι μόνο για να αντιστέκονται ενάντια στην ιμπεριαλιστική βία, αλλά και ενάντια στις τόσες σειρήνες των συμβιβασμών, που υπαγορεύουν οι δυνάμεις της υποταγής. Εμαθαν πια στην πράξη πως «αν δίνεις δάχτυλο στον ιμπεριαλισμό, σου τρώει χέρι» και πάλι δε χορταίνει. Η προηγούμενη λεγόμενη «ειρηνευτική διαδικασία» τούς δίδαξε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πως, ακόμα και αν σου έχει μείνει το «τίποτα», το σηκώνεις από κάτω και αντιστέκεσαι για να χαλάσεις τα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Είναι ο ίδιος αγώνας, που κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος στον πλανήτη, που δε θεωρεί οριστική και αμετάκλητη τη λεγόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων, όταν κάπου «του περνάει» του ιμπεριαλισμού, ουσιαστικά «του περνάει» σε όλο τον κόσμο, αφού η μη αντίσταση τον κάνει ισχυρότερο και πιο επικίνδυνο. Να, γιατί το έγκλημα προσπαθούν να το περάσουν στα «σκοτεινά», μέχρι να το ολοκληρώσουν.